ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Κατά τη διάρκεια της εξηντάχρονης πορείας του στον χώρο των γραμμάτων, ο Γιάννης Ρίτσος έμεινε σταθερός σε αξίες όπως ο ανθρωπισμός και η ελευθερία, ενώ υπήρξε παράλληλα σταθερά στρατευμένος στις αριστερές και κομμουνιστικές ιδέες.

Το Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης είναι σήμερα το πιο ζωντανό κύτταρο εκπαίδευσης της Ρωμιοσύνης με επικεφαλής τον Γιάννη Δεμιρτζόγλου, που συγκινητικά και αταλάντευτα συνεχίζει τη μακραίωνη παράδοση των αφοσιωμένων δασκάλων του γένους.

Στον Γιάννη Ρίτσο, τον ποιητή της «Ρωμιοσύνης», ήταν αφιερωμένο το 8ο Διεθνές Συνέδριο Λογοτεχνίας που οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη από το Ζωγράφειο Λύκειο και τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη.

Η μουσειακή αφήγηση της αρχαίας Μεσσήνης θα έχει επίκεντρο το Ασκληπιείο καθώς και το Ιερό της Μεσσάνας.

Ο μύθος των Ατρειδών, η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου και τα φορτία της κάθε γενιάς.

Γράφτηκε στο σανατόριο για τον πρώτο έρωτα της ζωής του.

Στη μόνιμη έκθεση θα παρουσιάζεται η ζωή και το έργο του ποιητή, μέσα από επιλεγμένα εμβληματικά, για κάθε ενότητα, ποιήματα.

«Το ταξίδι έγινε το 1984», μας λέει η Έρη Ρίτσου στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής για τη μοναδική φορά που ταξίδεψε μαζί με τον πατέρα της, τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, και τον Μίκη Θεοδωράκη.

Από την πρώτη κιόλας εγγραφή του, ο «Επιτάφιος» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου προκάλεσε. Ηταν τον Αύγουστο του 1960 όταν κυκλοφόρησε στη Fidelity η άποψη του Μάνου Χατζιδάκι με τη Νάνα Μούσχουρη και ένα μήνα αργότερα στην Columbia, με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση όπως ήθελε ο Θεοδωράκης.  Οι δύο εκδοχές αναστάτωσαν, προκάλεσαν αρθρογραφία, αντιδράσεις, […]

Ασπρόμαυρη φωτογραφία, αργό τράβελινγκ στο εσωτερικό ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού, στους άδειους τοίχους και στα παράθυρα. «Ενα πρωί με νησιά και με μαρμάρινα λιοντάρια ο τόπος τούτος», ακούγεται η φωνή του Κωνσταντίνου Βήτα διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Ορίζοντας».

Η ενδελεχής μελέτη τῆς ποίησης τοῦ Γιάννη Ρίτσου (1909-1990) ὑπαγορεύει την ιστορική προσέγγιση ώς συγκεφαλαίωση τῶν καθοριστικῶν διαστάσεων τῆς ποιητικῆς του σὲ συνάρτηση μὲ τὶς βασικὲς περιόδους τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐξέλιξης τοῦ ἔργου του μὲ στόχο νὰ ἐπισημανθοῦν οἱ κύριες κατευθύνσεις κάθε περιόδου.

Η ελληνική γλώσσα, στις ποικίλες φάσεις της, καλλιεργεί την ποίηση επί τρεις χιλιετίες. Μπορούμε να καυχιόμαστε γι’ αυτό, αρκεί ο ύμνος της ποιήσεως να μην καταντάει ύπνος εξ οιήσεως. Γιατί αυτοκαταστρεφόμαστε πνευματικά, όταν επιτρέπουμε στην καύχηση να παίρνει τη μορφή του αυτοβαυκαλισμού.