ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τις τελευταίες ημέρες έχει ενταθεί η κριτική μερίδας της αντιπολίτευσης στην πολιτική των «ήρεμων νερών». Η κυβέρνηση πολλάκις έχει εξηγήσει, αλλά και αποδείξει με την αύξηση των εξοπλισμών, ότι δεν τρέφει αυταπάτες για τη διαφορά και τον γεωστρατηγικό ανταγωνισμό μας με την Τουρκία.

Η Μέση Ανατολή συνεχίζει να βρίσκεται σε μεγάλη γεωπολιτική αναταραχή. Από τη Λιβύη μέχρι το κεντρικό Ιράκ και από τη Συρία μέχρι την Υεμένη, μικρές ή μεγαλύτερες ένοπλες συγκρούσεις κλιμακώνονται και προκαλούν θανάτους και καταστροφές.

Το γεωπολιτικό σκηνικό είναι ασταθές και απρόβλεπτο, περισσότερο από ποτέ τα τελευταία ογδόντα χρόνια. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και ψυχραιμία από την πλευρά της Ελλάδας, γιατί οι εκπλήξεις καραδοκούν. Οι σταθερές που ξέραμε δεν υπάρχουν. Το ανακάλυψαν, άλλωστε, αυτό χώρες με ισχυρή γεωπολιτική παρουσία, όπως το Ισραήλ.

Μίλησε σαν ειδικός. Σαν άνθρωπος των κατασκευών. «Πρέπει να πω», έλεγε χαζεύοντας το παλάτι του σεΐχη, «ότι βλέπω αυτά τα τέλεια μάρμαρα». «Είναι αυτό που λέμε “περφέτο!”». Ο Τραμπ ήταν όντως θαμπωμένος και κολακευμένος από την υποδοχή.

Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που ξυπνούσαμε κάθε πρωί και δεν ξέραμε πού βρισκόμαστε. Ηταν η Ελλάδα ακόμη ευρωπαϊκή χώρα ή μήπως είχε εκδιωχθεί ταπεινωτικά από την κοινότητα των εθνών της Δύσης;

Τα μηνύματα προς την Τουρκία και, δευτερευόντως, προς Αλβανία και Λιβύη μέσω του Θαλάσσιου Χωροταξικού.

Υπάρχει κάποιο μεγαλοφυές σχέδιο πίσω από την πολιτική Τραμπ ή είναι όλα προϊόν αυτοσχεδιασμού και ολίγης τρέλας; Ξέρει πού θέλει να καταλήξει ακριβώς και απλώς αυξάνει την πίεση με πρωτοφανή τρόπο για να πετύχει τη συμφωνία που θέλει;

Η πτώση του καθεστώτος Ασαντ δεν σηματοδοτεί μόνο το τέλος μιας εποχής για τη Συρία. Συνιστά μια καταλυτική εξέλιξη που ανατρέπει περιφερειακούς συσχετισμούς ισχύος, με απρόβλεπτες συνέπειες. Τηρουμένων των αναλογιών, η Συρία εξελίσσεται σε ό,τι ήταν ο Λίβανος τις δεκαετίες του 1980 και του 1990.

Αντίστροφη μέτρηση για την επανέναρξη των ερευνών για το καλώδιο – Ο ρόλος Γαλλίας και Ισραήλ

Λέγεται συχνά τελευταία πως οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές «μας προσπερνούν». Η Ελλάδα, αενάως ομφαλοσκοπούσα, δεν κατορθώνει να συγχρονιστεί με τα διεθνή γεγονότα που καθορίζουν το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Για χρόνια η Ευρώπη υπήρξε σχεδόν εμμονική στην ιδέα ενός πολυμερούς κόσμου βασισμένου σε κανόνες. Επιλέξαμε να είμαστε οι θεματοφύλακες του διεθνούς δικαίου, της πολυμερούς συνεργασίας, του εμπορίου που διέπεται από ρυθμίσεις και όχι από ωμή ισχύ.

Η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρή δημόσια διπλωματία και ένα ισχυρό λόμπι, που θα πιέζει για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων στα παγκόσμια κέντρα εξουσίας. Και στους δύο αυτούς ζωτικούς τομείς έχουμε μείνει απελπιστικά πίσω.