ΦAΛHPEYΣ

Ειλικρινά το εύχομαι, για λόγους αφηρημένα ανθρωπιστικούς, η κακομοίρα η Τερέζα Μέι να επιζήσει (με την κυριολεκτική σημασία του ρήματος!) από την περιπέτεια της πρωθυπουργίας της.

Υποχρεώνομαι να αναθεωρήσω εν μέρει όσα έγραφα χθες, καθώς προέκυψαν νέα δεδομένα, βάσει των οποίων ο Μάρκος ο Μπόλαρης, εξεταζόμενος ως άνθρωπος, ως δημοκράτης και ως happening, τελικά ίσως ανήκει στο ΕΑΠ (Ετος Ανδρέα Παπανδρέου), αλλά στην κατηγορία των παρωδιών.

Θα μου επιτρέψετε σήμερα να εγκύψω σε ένα θεωρητικό ζήτημα, διότι όσο και αν χαίρομαι βλέποντας τους προσήλυτους να υιοθετούν τις νέες ιδέες της πολιτικής σκέψης, άλλο τόσο θλίβομαι να βλέπω ότι συχνά τις χρησιμοποιούν εσφαλμένα. 

Εχω ακούσει ότι κοντά στο Μέγαρο Μουσικής υπάρχει μια οδός που φέρει το όνομα του παππού του γνωστότερου υποψηφίου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικώς, την αγνοώ. 

Ο Σάββας Τσιτουρίδης (λοχαγός ε.α.), είτε ως πολιτικός διανοητής είτε ως πολιτικός αρχηγός, διαφωνεί απολύτως με την άποψη ότι οι ευρωεκλογές έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος –άποψη την οποία υποστήριξε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος.

Περιμέναμε έναν κρότο από την ανακοίνωση των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, αλλά από την κάννη του όπλου βγήκε μια σημαιούλα που έγραφε «πλοπ!». Από τέτοια όπλα ευτυχώς κανείς δεν κινδυνεύει. 

Στην εποχή της μαζικής δημοκρατίας, την οποία διάγουμε, η σχέση της μόδας με την πολιτική έχει περισσότερο βάθος από όσο νομίζουμε. Δεν λέω τίποτε καινούργιο, αφού εδώ και πολλά χρόνια οι τεχνικές και οι κανόνες του μάρκετινγκ εφαρμόζονται και πλέον κυριαρχούν στην πολιτική.

Επιτέλους, υπάρχει δικαιοσύνη! Είναι δυνατόν ο Γραμματικάκης να κλείνει τη θητεία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με θεατρική παράσταση γύρω από τον εαυτό του και, την ίδια ώρα, ο Τεό να μένει άπραγος στα παρασκήνια; 

​Την Κυριακή πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία της Τρίτης στη Βουλή των Κοινοτήτων, ορισμένες βρετανικές εφημερίδες δημοσίευαν την πληροφορία ότι οι αισιόδοξοι (sic) του στρατοπέδου της πρωθυπουργού Τ. Μέι ανέμεναν μια ήττα με διαφορά 150 ψήφων.

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας, γιατί διαφορετικά και εσείς και εγώ χάνουμε το πολυτιμότερο αγαθό που έχουμε: τον χρόνο μας. Προσωπικώς, δεν έχασα καθόλου τον χρόνο μου επισκεπτόμενος το Κέμπριτζ υπό τις συνθήκες που θα περιγράψω παρακάτω – αντιθέτως, θα ήθελα και περισσότερο χρόνο εκεί. 

«Command, control, commu-nication». Eίναι τα λεγόμενα τρία «c» στη σύγχρονη στρατιωτική ορολογία, χωρίς την άψογη λειτουργία των οποίων τίποτε δεν γίνεται σωστά στην πράξη.

Παρακολουθώ με δέος την Οδύσσεια της πρωθυπουργού της Βρετανίας κ. Μέι στο Brexit. Απορώ όχι μόνο πώς καταφέρνει να συνεχίζει, αλλά και μόνο που καταφέρνει να στέκεται ακόμη στα πόδια της, έπειτα από τόσες αλλεπάλληλες ήττες, υποχωρήσεις και εξευτελισμούς.