ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το πρόβλημα είναι ότι διαμορφώνεται ένας φαύλος κύκλος προτύπων και προκαταλήψεων, που μοιάζει να μην έχουν άλλη διαφορά, παρά μόνο την πλευρά την οποία θα επιλέξει ο καθείς να ενταχθεί και να υπηρετήσει.

Μπροστά στον πολτό του ευρωπαϊκού υπερθεά­ματος αυτών των ημερών, με τις πυρετώδεις διαβου­λεύσεις μιας Ευρώπης στο κατώφλι της διάλυσής της, βρεθήκαμε νοήμονες αυτοσαρκαζόμενοι και ανοήτως σαρκάζοντες στην ίδια «αίθουσα».

Οι εργαζόμενοι διαχωρίστηκαν σε «αντιστασιακούς» και σε «συμβιβασμένους». Το χειρότερο θα είναι να αναβιώσει εκείνο το κλίμα του «ρεβανσισμού» της παλιάς ΕΡΤ, απόρροια του κομματικών παρεμβάσεων.

Το μιντιακό υπερθέαμα μπορεί να έχει εθίσει το κοινό στους αλλεπάλ­ληλους συγκλονισμούς, αλλά ο δύσκολος ρόλος της πολιτικής, ειδικώς αυτές τις κρίσιμες για όλο τον κόσμο στιγμές, βρί­σκε­ται στη δική της προ­σγείω­ση στην πραγμα­τικότητα του εφικτού.

Τι σημαίνει το χέρι στην τσέπη κατά τις χειραψίες του Γιάνη Βαρουφάκη; Αγένεια, αμηχανία, υπερβολική αυτοπεποίθηση; Τι σημαίνει η ανατροπή της κουστουμαρισμένης ομοιομορφίας από ηλεκτρίκ πουκάμισα και δερμάτινα παλτό;

Ο προεκλογικός διάλογος των πολιτών περιορίστηκε σε συζήτηση για «τρενάκια» και «αεροπλάνα»,  για το αν έπαιξαν με φυσικότητα τον ρόλο του «πολιτικού με ανθρώπινο πρόσωπο» πολιτικοί, οι οποίοι εμφανίστηκαν να συνομιλούν με παιδάκια.

Πρωταγωνιστές πλέον των καινούργιων μύθων ήταν αυτοί, οι οποίοι διέθεταν τα προσόντα που επέβαλλε το μιντιακό θέαμα, μερικοί εκ των οποίων εισήλθαν θριαμβευτικά και στην πολιτική, ενώ οι υπόλοιποι συντηρούν το κλίμα.

Ηταν μεγαλειώδης η εικό­να της διαδήλωσης στο κέ­ντρο του Παρισιού με επικεφαλής τους 44 ηγέτες. Το ερώτημα όμως είναι αν μπορεί μια εικόνα, παρά τη δύναμη των μηνυ­­μάτων που εκπέμπει, να αλλάξει το βλέμμα των θεα­τών της και μαζί την αντί­ληψή τους για τον κόσμο.

Κάθε φορά στα ντιμπέιτ δεν αναμετριούνται μόνον υποψήφιοι, αλλά αναδεικνύεται πολύ περισσότερο το επίπεδο της τηλεόρασης, της αισθητικής, της κουλτούρας ενός τόπου τη συγκεκριμένη στιγμή.

Για πρώτη φορά είχαμε ένα τέτοιο γεγονός σε σχεδόν πλήρη αναμετάδοση της εξέλιξής του από τις πρώτες στιγμές μέχρι και την ολοκλήρωση των δραματικών προσπαθειών διάσωσης.

Η διαρκής σύγχυση εικονικού και πραγμα­τικού οδηγεί, εντέλει, στη διολίσθηση από τη λογική στη σφαίρα της πίστης και του φανατισμού.

Σαν να είμαστε παγιδευμένοι στη σφαίρα του χρόνου, ακίνητοι, καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τον χειρότερο εαυτό μας, σαν να μην υπάρχει εξέλιξη.