ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τραγελαφικό στον ελληνικό, κυρίως επαγγελματικό αθλητισμό, λέμε «πιάσαμε πάτο». Ελπίζοντας πως από την επόμενη μέρα, θα βάλουν μυαλό, όχι οι ανεγκέφαλοι της εξέδρας, αλλά αυτοί, που υποτίθεται πως το έχουν και αποφασίζουν.

Τριήμερο ποδοσφαιρικής πανδαισίας. Τρία βράδια που μας έκαναν να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο το ποδόσφαιρο. Αυτό που θέλουμε να βλέπουμε. Μας το πρόσφεραν απλόχερα οι ομάδες στους ημιτελικούς των Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ. 

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει πάλι μία από τις… ομορφότερες στιγμές της ιστορίας του. Μόλις μία εβδομάδα πριν από τον τελικό Κυπέλλου, είναι σε εκκρεμότητα το πού και αν θα διεξαχθεί με κόσμο ή όχι.

Ο ρατσισμός ενδημεί στην ελληνική κοινωνία. Εν μέρει σε λανθάνουσα μορφή, εν μέρει φανερά. Δυστυχώς, βρίσκει την έκφρασή του και στον αθλητισμό. Ειδικά δε, στον στίβο. Διότι ο ρατσισμός δεν είναι μόνο φυλετικός. Είναι και άλλων μορφών. Και ηλικιακών.

Και τώρα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχα. Εγινε η αναδιάρθρωση, από την επόμενη περίοδο η πρώτη κατηγορία του επαγγελματικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου με δεκατέσσερις ομάδες και οι υπόλοιπες, όπως ακριβώς τις ήθελε η κυβέρνηση. 

O τίτλος αυτός θα ήταν πρωτοσέλιδος, στα πάλαι ποτέ οκτάστηλα των αθλητικών εφημερίδων, για τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Η ομάδα που ανέδειξαν σε μία από τις κορυφαίες της Ευρώπης οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, έκλεισε τον κύκλο της. Και, δυστυχώς γι’ αυτούς, ο… πάταγος από την πτώση ήταν εκκωφαντικός.

Τελικά, αυτή η νέα εθνική ποδοσφαίρου, που θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ο Αγγελος Αναστασιάδης, χρειάζεται και ευχές για να ορθοποδήσει; Μήπως, όμως, πριν από αυτές υπήρξαν και κατάρες;

Ναι, θα μας… λείψει αυτό το τριήμερο το επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, αλλά η διακοπή είναι επιβεβλημένη. Η εθνική ομάδα ξεκινάει το ταξίδι της για πρόκριση στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού του 2020, με πρώτο σταθμό το Λιχτενστάιν.

Ψάχνεις κάτι να πιαστείς, για να ελπίζεις πως κάτι μπορεί να αλλάξει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά δεν βλέπεις… φως το τούνελ. Μαυρίλα παντού. Λέγαμε, εντάξει, την ασπρόμαυρη μπάλα ας την ξεχάσουμε. 

Τους θυμόμαστε μόνο στις επιτυχίες. Πρωτοσέλιδα, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά ρεπορτάζ, επίσημες υποδοχές κ.λπ. Οπως, δηλαδή, συμβαίνει αυτές τις μέρες με τα παιδιά του στίβου. Μετά πέφτουν ξανά στη λήθη.

Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ, αύριο, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, στο οποίο οι δύο ομάδες θα παραταχθούν με κοινό στόχο τη νίκη, αλλά για διαφορετικούς σκοπούς. 

Η Ευρώπη τέλος για Ολυμπιακό και ελληνικό ποδόσφαιρο. Πτώση άλλης μιας θέσης στη βαθμολογία της UEFA (14οι) και επιστροφή στα δικά μας. Μιζέρια και γκρίνια.