ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και δεν πάει άλλο. Πλέον, κάθε αγωνιστική ασχολούμαστε με τη διαιτησία, την ΚΕΔ, την ΕΠΟ, τον αθλητικό δικαστή και όχι με το ποδόσφαιρο. Η ομίχλη πρέπει να διαλυθεί και να καθαρίσει το τοπίο.

«Η βλακεία είναι ανίκητη», λένε. Και δεν έχει όρια. Οπως ανίκητη είναι και η βία που μαστίζει τα ομαδικά αθλήματα στην Ελλάδα. Βία, που έχει άμεση συνάφεια με την ευήθεια. Αλλά, βεβαίως, όχι μόνο με αυτήν.

Για άλλη μία φορά το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε περίγελως στα μάτια των φιλάθλων. Η υπόθεση με την αποχή των διαιτητών, που τελικά αποδείχθηκε πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία… σαπουνόπερα, φανέρωσε πως στη χώρα μας επικρατούν όσοι κατά καιρούς ελέγχουν τα κέντρα εξουσίας.

Εδώ και αρκετά χρόνια, τέτοιες μέρες, ευχόμενος για τον καινούργιο χρόνο προσπαθώ να τελειώσω το σχόλιο, με το καθιερωμένο «και του χρόνου καλύτερα». Δυστυχώς κατέληγα να βάζω τον τίτλο, «κάθε πέρυσι και καλύτερα».

Οι εικόνες και η παγωμένη ατμόσφαιρα, στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων και στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», απεικόνισαν για πολλοστή φορά τον τρόπο σκέψης των οργανωμένων οπαδών και όχι μόνον.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και στη συγκέντρωση του πλούτου σε μικρή μερίδα ατόμων και διεθνών εταιρειών, ήταν αναμενόμενο και το ποδόσφαιρο να ακολουθήσει την ίδια διαδρομή. 

Οι καλές εμφανίσεις της Εθνικής μας είχαν δώσει κάποιες ελπίδες πως κάτι πάει να αλλάξει στο δύσμοιρο ποδόσφαιρό μας. Ομως, για άλλη μία φορά οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες.

Πολλά τα διδάγματα και τα συμπεράσματα από τον αγώνα του Ολυμπιακού με την Τότεναμ. Το ερώτημα είναι αν αυτά θα αξιοποιηθούν από τους αρμόδιους των «ερυθρολεύκων» ή θα αναζητηθούν εξιλαστήρια θύματα, για να δικαιολογηθεί, το πώς ένας διαφαινόμενος θρίαμβος, κατέληξε σε μία ακόμα ήττα.

Να λοιπόν που τα χαμόγελα αισιοδοξίας επέστρεψαν για την Εθνική ποδοσφαίρου. Οι δύο τελευταίες νίκες, με τις οποίες ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της στην προκριματική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2020, έδωσαν υποσχέσεις, ενόψει του Παγκοσμίου του 2022.

Καθώς ξεπεράσαμε το ένα τρίτο του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, η κατάσταση άρχισε κάπως να ξεκαθαρίζει.

Είναι γνωστό πως ως Eλληνες όσο εύκολα απογοητευόμαστε άλλο τόσο εύκολα ενθουσιαζόμαστε. Η διαδρομή μας από τα τάρταρα στον παράδεισο είναι ελάχιστη. Το αποδείξαμε για πολλοστή φορά με την εθνική μας ποδοσφαίρου.

Στην Ντόχα έγινε μια μεγάλη και εντυπωσιακή γιορτή του αθλητισμού. Μια γιορτή, που άφησε εκστατικούς τους φίλους του στίβου, αλλά από την οποία ουσιαστικά –μάλλον ευτυχώς– απουσίασε η χώρα μας.