ΕΚΤΟΣ ΥΛΗΣ

Σκηνή πρώτη. Καλοκαίρι –νομίζω– του 2007. Πάντως ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Με τον φωτογράφο Σάκη Γιούμπαση ανεβαίνουμε τους δρόμους του Πηλίου. Προορισμός, το σπίτι του Διονύση Σαββόπουλου στο Μούρεσι. Συνέντευξη για το περιοδικό «Επιλογές» της εφημερίδας «Μακεδονία». Μπαίνω μέσα με τη φόρα του νέου και άπειρου.

Ο Λάζαρος Σώχος (1857-1911) ήταν διακεκριμένος γλύπτης και καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τον ξέρουμε κυρίως από δύο έργα του: την προτομή του Κοραή στο κοιμητήριο Μονπαρνάς του Παρισιού και τον ανδριάντα του Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο και στην Αθήνα.

Πώς προχωράς όταν κουβαλάς στην τσέπη σου έναν πόλεμο σε υψηλή ευκρίνεια; Πώς σταματάει το μίσος και πώς καταλαγιάζουν τα πάθη όταν εικόνες και βίντεο με διαμελισμένα πτώματα και ισοπεδωμένες πόλεις θα διατηρούνται αποθηκευμένες αιωνίως στους σέρβερ μιας πλατφόρμας;

Απορούσε γιατί. Γιατί τόση πρεμούρα για την ταπεινότητά του. Γιατί τόσο ενδιαφέρον για «λαμαρίνες». Γιατί τους πείραξε που την επόμενη μέρα πήγε στη δουλειά του. Γιατί επιμένουν να τον ρωτάνε. Γιατί δεν δείχνουν το ίδιο ενδιαφέρον για το θέατρο και τον πολιτισμό που πιστά υπηρετεί. Γιατί είναι εκείνος το θέμα; Στα ελληνικά γίνεται backlash.

Είναι η επιστροφή του Τζίμι Κίμελ μια νίκη στον πόλεμο της ελευθερίας της έκφρασης; Σε μια πρώτη ανάγνωση, ναι.

Το κακό με τον σύγχρονο πολιτισμό είναι η φύση του. Αποτελείται συνήθως από καλλιτέχνες ζώντες –και ζωή να ’χουν–, δραστήριους και εν Ελλάδι συνήθως διαμαρτυρόμενους.

Η στήλη δεν έχει δει την ταινία που συγκίνησε τη Βενετία και αφηγείται την τραγική ιστορία ενός εξάχρονου κοριτσιού στη Γάζα. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι όπως έγραψε και ο κριτικός μας, Αιμίλιος Χαρμπής, που την παρακολούθησε, η ταινία της Κάουτερ Μπεν Χάνια «Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ήταν συνταρακτική.

Πιο εύκολα, λένε, βρίσκεις πανηγύρι σε νησί παρά εφημερίδα. Αν όμως γινόταν αλλιώς και κυκλοφορούσαν, για παράδειγμα, οι Financial Times στη Νάξο, θα είχαν διαβάσει στην Αξιώτισσα το άρθρο της Φάνια Οζ-Ζαλτσμπέργκερ; Θα αποφύγω τις απαντήσεις, σήμερα. Αξίζει να μην αφήσουμε εκτός ύλης την ψύχραιμη ματιά της γνωστής ιστορικού και κόρης του εμβληματικού συγγραφέα Αμος […]

Τη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στη Μαλακάσα. Την εμφάνιση του Γιώργου Λούκου στο Φεστιβάλ Αθηνών. Τους Δράκους της Μνουσκίν, επίσης. Θα κρατούσα ακόμη τη συζήτηση για την Ευρώπη και τη Δύση που προκάλεσε η παράσταση του Ουαζντί Μουαουάντ στην Επίδαυρο.

Στις ταβέρνες τα μπαρμπούνια και τα σουβλάκια ήταν πρώτα γραμμένα ελληνιστί και δίπλα αποκωδικοποιημένα στο κυριλλικό αλφάβητο για να τα καταλαβαίνει η πλειοψηφία.

Πάμε όλοι μαζί: «Raise your hand/ Don’t look away/ Sing out loud/ Make them pay/ March for peace/ Not for pride/ Let the flag turn with the tide». Είναι οι στίχοι του τραγουδιού «Dust on the wind» των The Velvet Sundown.

Πριν από δέκα χρόνια η «Κ» φιλοξενούσε ένα ρεπορτάζ για τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών με το αιώνιο ερώτημα για τις παραστάσεις της Επιδαύρου: να δοκιμάζονται νέες αναγνώσεις ή όχι;