ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Για τον ∆ιονύση Σαββόπουλο ειπώθηκαν ήδη πολλά και θα ειπωθούν ακόμα περισσότερα τα επόμενα χρόνια. Εύλογο. Και πρέπον. Μιλάμε, νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, άλλος σιγανά και ταπεινά κι άλλος βουερά, άλλος σαν τάχα αυθεντία κι άλλος με ήρεμη γνώση και γνήσιο σεβασμό, για ένα φαινόμενο. Ενα καλλιτεχνικό φαινόμενο.

Είναι εντελώς πρωτόγνωρο το μποϊκοτάζ σύσσωμης σχεδόν της αντιπολίτευσης (φωτεινή εξαίρεση η Ζωή Κωνσταντοπούλου) στην κηδεία ενός καλλιτέχνη που πραγματικά διαμόρφωσε τον εθνικό μας πολιτισμό για έξι σχεδόν δεκαετίες.

Η κηδεία του Σαββόπουλου ήταν μια αξιοπρόσεκτη στιγμή που ανακεφαλαίωσε την πολιτισμική πορεία της χώρας από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα. Και η διαμάχη που ακολούθησε δείχνει ότι η πορεία αυτή δεν έχει απονεκρωθεί και γι’ αυτό είναι ακόμη αντικείμενο διεκδίκησης.

Ο άνθρωπος είναι «animal symbolicum» –ζώον που χρησιμοποιεί σύμβολα. Με τα σύμβολα σημαίνονται και κοινωνούνται οι ανθρώπινες εμπειρίες, μας θυμίζει ο αείμνηστος Χρήστος Γιανναράς, υπογραμμίζοντας την ετυμολογία της λέξης (συν+βάλλω). Τα σύμβολα επιφέρουν συν-εννόηση: συν-βάλλουν και συντονίζουν ατομικές εμπειρίες.

O Στέλιος Ράμφος ψυχαναλύει τον καλλιτέχνη στο κεφάλι του οποίου «κάλπαζαν άλογα αφηνιασμένα».

Πώς πλάστηκαν τα «ηχοτοπία» μιας εποχής μεταβατικής, που επιχείρησε να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις και τα διχαστικά δίπολα για να βιώσει «τον κόσμο σαν έργο τέχνης», διεκδικώντας νέους τολμηρούς τρόπους έκφρασης.

Η Ζωζώ και η Ελσα, η Ελενα η χορεύτρια και ο Τάσος, η Σούλα και ο Δεσποτίδης, η θεία Μάρω και ο Αλέξης Ασλάνης: Οι ιστορίες πίσω από το «αγιολόγιο» του σαββοπουλικού σύμπαντος.

Οι δώδεκα πιο σημαντικοί σταθμοί στη δισκογραφία του, από τη μετεφηβική βραχνάδα του «Φορτηγού» στον ώριμο στοχασμό του «Χρονοποιού».

Αναμνήσεις από τους διαλόγους αλλά και τις σιωπές του. «Ακόμα και μορφασμό απόρριψης να δω, στεναχωριέμαι», έλεγε.

Μια κασέτα με τις εκπομπές του 1981 αποκαλύπτει τα «σκαληνά» τραγούδια του που δεν αποφάσισε ποτέ να δισκογραφήσει. Γιατί;

Στις 24 Νοεμβρίου 2017 το Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τον αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορα. Η ομιλία του είναι ένα εγκώμιο στη γενέτειρά του και στις πρώτες πηγές της έμπνευσής του.

Οι συντάκτες της «Κ» ανθολογούν από τα τραγούδια του τους στίχους που τους έχουν «σφραγίσει».