ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

«Οι εχθροί της Δημοκρατίας χρησιμοποιούν τα πιο ύπουλα όπλα: από τη διαστρέβλωση της αλήθειας και την τοξική παραπληροφόρηση των άκρων, μέχρι την εργαλειοποίηση προβλημάτων της εποχής μας όπως το Μεταναστευτικό», αναφέρει σε ανάρτησή του ο πρωθυπουργός.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Πόσοι από εμάς πέσαμε από τα σύννεφα με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ; Ακόμη και όσοι δεν γνωρίζαμε την ύπαρξή του, όπως εγώ, δεν είπαμε «για δες, βρε παιδί μου, τι γίνεται στον κόσμο». Προστέθηκε κι αυτό στην κοινοτοπία της διαφθοράς η οποία έχει δημιουργήσει κάποιου είδους κοινωνική ανοσία.

Συζητoύμε τα πρακτικά της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών (υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) στον «απόηχο» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, στο οποίο, ενάντια σε κάθε λογική, το ερώτημα περιείχε και τεχνικές λεπτομέρειες στην… αγγλική γλώσσα. Χρειαζόσουν… μεταπτυχιακούς τίτλους για να απαντήσεις «σωστά» (sic).

Αναφέρομαι στα Ιουλιανά του 1965, όταν το Παλάτι ήρθε σε ρήξη με την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου. Ελάχιστα θα ασχοληθώ με την ουσία, διότι όσοι εξακολουθούν να ενδιαφέρονται γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη. Οι υπόλοιποι είναι απολύτως φυσιολογικό να προσπερνούν ένα επεισόδιο της μετεμφυλιακής Ιστορίας.

Δεν έδωσε στους ανθρώπους το είδος του σεβασμού που ένιωθαν ότι τους άξιζε. Πρόκειται για μια ανισότητα στην κατανομή του σεβασμού και όχι στην κατανομή των πόρων. Τι πρέπει να κάνουν τώρα οι φιλελεύθεροι.

Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ τροφοδοτεί τον κυνισμό απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Η παλιά Ελλάδα –όπου ο πολιτευτής κινείται σαν μεσάζων με τα λεφτά της Ευρώπης– αποδεικνύεται πολύ ανθεκτική για να πεθάνει. Τι πρέπει να γίνει;

Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των χωρών-μελών της εξαρτάται από το ενδιαφέρον των νέων για την πολιτική, και δη για τη δημοκρατία. Ομως, η ολοένα μεγαλύτερη αποχή σε εκλογές (η οποία στις ευρωεκλογές έφθασε στο πρωτοφανές για την Ελλάδα 58,8%) δείχνει πως, όπως και αλλού, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Θυμίζουμε –η καταιγιστική αγριότητα της επικαιρότητας το επιβάλλει– ότι η άρση του επικοινωνιακού απορρήτου συνιστά εξαιρετικό μέτρο, του οποίου η ενεργοποίηση αποτελεί ιδιαιτέρως επεμβατικό περιορισμό στο απολύτως απαραβίαστο δικαίωμα που κατοχυρώνεται στο άρθρο 19 του εθνικού Συντάγματος και σε πληθώρα υπερεθνικών ρυθμίσεων.

Είναι πρωτοφανές, σχεδόν τρομακτικό, το κενό στην πολιτική ζωή του τόπου. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης συμμετέχουν σε διαγωνισμό ανευθυνότητας και κανένα δεν μπορεί να πείσει ότι είναι έτοιμο να κυβερνήσει, ούτε καν να συγκυβερνήσει.

Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Αν δεχθούμε πως τα μνημόνια αποτέλεσαν μια ιστορική τομή, υπό την έννοια ότι διέκοψαν μια αδιατάρακτη πορεία από το 1974, οι συνέπειες αυτής της ιστορικής τομής δεν έχουν αρθεί ακόμη. Επιβιώνουν και εμφανίζονται ευκαιρίας δοθείσης.

Σε ένα βιβλίο που συζητήθηκε όσο λίγα, το «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες», δύο καθηγητές του Χάρβαρντ υποστηρίζουν ότι οι σύγχρονες δημοκρατίες δεν καταλύονται πια με τανκς στους δρόμους, αλλά εκφυλίζονται εκ των έσω – με τη σταδιακή διάβρωση των θεσμών, την υπονόμευση των κανόνων και τη διάβρωση των φραγμών στην εξουσία […]

Γιορτάζουμε φέτος τα πενήντα χρόνια του Συντάγματος του 1975 που ψηφίστηκε στις 7, δημοσιεύθηκε στις 9 και άρχισε να ισχύει στις 11 Ιουνίου 1975. Την επόμενη ημέρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέβαλε την αίτηση ένταξης στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες.