ΔIAΓΩNIΩΣ

​​Προχθές ζήσαμε το ρεσιτάλ της μυστακοφόρου αθωότητας. Ο κ. Τόσκας, με τα καραβανάδικα ελληνικά του και το αντίστοιχο ύφος, περιστοιχισμένος από ένστολους, παρατρεχάμενους και τον πολιτικό κομισάριο Τζανακόπουλο, μιλούσε επί δύο ώρες για να αποδείξει επί χάρτου την αποτελεσματικότητα της διοίκησής του.

Τ​​ο Μάτι, ο Μαραθώνας ήταν το καταφύγιο μιας μεσαίας τάξης όπου έβρισκε το οξυγόνο που της είχε στερήσει η ζωή της στην Αθήνα. Το ήπιο τοπίο της Αττικής, η εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα και οι αρτηρίες, όπως η Αττική Οδός, είναι τα κίνητρα για ανθρώπους που δεν είχαν τη δυνατότητα να σηκώσουν τα βάρη της δημοκρατίας της Μυκόνου.

Τ​​ον Ηλία Ψινάκη δυσκολεύομαι να τον πάρω στα σοβαρά. Υποθέτω δε πως και ο ίδιος δυσκολεύεται να πάρει στα σοβαρά τον εαυτό του. «Με 8 μποφόρ σε πευκόφυτη περιοχή δεν υπάρχει σχέδιο εκκένωσης», δήλωσε ευθαρσώς.

Τ​​ι έπρεπε να γίνει και δεν έγινε; Δεν ξέρω, και στο κάτω κάτω δεν είμαι και ο κατάλληλος για να το βρω. Αν θεωρούσα ότι ήξερα τι θα μπορούσε να γίνει, αντί να αρθρογραφώ θα είχα επιδιώξει να γίνω διοικητής της Πυροσβεστικής. Εκείνο που ξέρω είναι τι έγινε και δεν έπρεπε να γίνει.

Κ​​άποιον Γατελούζο, Γενουάτη αυθέντη της Μήθυμνας, τον δάγκωσε σκορπιός – αντιπαθέστατο ζωύφιο που ευδοκιμεί στην περιοχή. Οι πόνοι του ήταν τέτοιοι που οι φωνές του έφταναν από το κάστρο του σε όλη την πόλη. Το αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Από περιέργεια, εις ένδειξη συμπαράστασης στον άρχοντα ή για να απολαύσουν το μαρτύριο του δυνάστη.

«​​Οταν τον Αύγουστο βγούμε από την κρίση, όπως πιστεύουν οι κανονικοί Ελληνες». Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι το είπε ο Αλέκος Φλαμπουράρης και ως εκ τούτου πρόκειται για μια σκέψη περιορισμένης ευθύνης. 

Κορυφαία στιγμή της υπόθεσης Οτσαλάν, αν θυμάστε, ήταν μια συναυλία στην πλατεία Συντάγματος. Εκεί ήσαν όλοι παρόντες. Ολοι ή σχεδόν, πάντως όσοι είχαν δώσει τον τόνο στη δημοκρατία της μεταπολίτευσης. 

Περίμενα να το πάρει η Γαλλία, ήθελα να το πάρει η Γαλλία, το πήρε η Γαλλία, όλα καλά λοιπόν. Θα προτιμούσα βέβαια έναν τελικό με την Αγγλία, για να εκδικηθεί η Γαλλία την ήττα της στη Μάχη του Αζενκούρ και την κατάληψη του Καλαί, ουφ! 

Κάποτε τους ένωνε η αγάπη για τον Ροβεσπιέρο, την ιδεολογική λαιμητόμο της Αριστεράς που θα καθάριζε την Ευρώπη από την κόπρο του φιλελευθερισμού. 

​​Ντίαρ Ντόναλντ, Γουί αρ γκουντ φρεντς γιου κνόου. Παστ ις παστ εντ θρόου ιτ του δε μπιτς, ες γουί σέι ιν μάι κάντρι. Αϊ φιλ γιου ες μάι φρεντ. Χάου ις μίσις Μελάνια; Γκουντ άι χόουπ. Μι του. Αϊ αντερστέντ γιου χαβ πρόμπλεμς γουίθ ΝΑΤΟ.

​Στη ΔΟΥ, όπως και χθες, πριν περάσω στο επόμενο στάδιο της δοκιμασίας, διεπίστωσα ότι, εκτός από αυτούς που κάθονται στην ουρά, είναι και μερικοί που τρέχουν πέρα δώθε κραδαίνοντας τα πιστοποιητικά τους και περνούν μπροστά.

​Μπήκα με προσεκτικά βήματα στη ΔΟΥ κρατώντας στα χέρια τα πιστοποιητικά. Η κυρία δίπλα μου, ελαφρώς φοβισμένη κι αυτή, με ρώτησε αν το πιστοποιητικό θανάτου της μητέρας μου είχε πρόσφατη ημερομηνία.