ΔIAΓΩNIΩΣ

​​Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης της Ακρόπολης; Είναι περιουσία του ελληνικού Δημοσίου όπως οι δασικές εκτάσεις; Ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού όπως εκείνα τα νεοκλασικά της Πλάκας που η αείμνηστη Μελίνα τα είχε παραχωρήσει σε υπαλλήλους της; Ανήκει στον λαό, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ, που κρεμάει πανιά από τα τείχη της;

Η ​​εντύπωση ότι ο βουλευτής είναι ένα αναξιόπιστο ανθρωπάκι που διαθέτει αρκετή πονηριά ώστε να ελίσσεται στη συγκυρία για να εισπράττει τον μισθό του και τα λοιπά προνόμια του τίτλου του. 

Ο​​ταν ξεκινάς τη ζωή σου ασκώντας την τέχνη του χειρουργού σε μια ελληνική επαρχία και εκλέγεσαι δήμαρχος, κοινώς γίνεσαι ο πρώτος του χωριού, είναι μάλλον φυσιολογικό να αισθάνεσαι επιτυχημένος.

​​Δεν έγινε γνωστό αν ο κ. Μακρόν, αφού τον καθησύχασε ο κ. Τσίπρας για την εθνικιστική ακροδεξιά μειονότητα που διαδήλωσε για τις Πρέσπες, έκανε τον κόπο να τον ρωτήσει για τον Μαδούρο. Μπορεί να μη θέλησε να χαλάσει την ωραία φιλική ατμόσφαιρα του ευρωπαϊκού Νότου.

Μ​​ε γοητεύει η άνεση της εκφοράς του λόγου της. Λίγο το ελαφρύ τράβηγμα των φωνηέντων, λίγο το ύφος της αμέλειας όταν τριγύρω της όλοι δαγκώνουν και φωνασκούν.

Κ​​ράτησε χρόνια αυτός ο πόλεμος. Πόσα νέα παιδιά δεν χτυπήθηκαν από τον άγριο Βαρδάρη, πόσες ψυχές δεν χάθηκαν στις λάσπες της Μακεδονίας, Βορείου και Νοτίου.

Υποθέτω ότι στις βασικές αρχές του προοδευτικού μετώπου που συγκροτήθηκε με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών δεν θα ξεχάσουν και τον Νικολάς Μαδούρο της αδελφής βολιβαριανής δημοκρατίας. 

​Δεν είναι η πρώτη φορά, θα μου πείτε. Υποθέτω δε ότι δεν είναι και η τελευταία. Η καταχρηστική ιδιοποίηση του συμβολικού βάρους της Ακρόπολης, καθώς και της περίοπτης θέσης της είναι μια υπόθεση που έχει πολιτογραφηθεί στα ήθη και έθιμα του τόπου.

Προσπαθώντας να βγάλω μιαν άκρη με το κοινοβουλευτικό σουλάτσο των ημερών, η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα μυγάκια που τις νύχτες του καλοκαιριού μαγνητίζονται από το φως του γλόμπου και μετά τον ασυνάρτητο χορό τους καταλήγουν να καούν.

Η αντισφαίριση –τένις ελληνιστί– ταιριάζει στην ατομικότητα του χαρακτήρα μας. Κάτι σαν το «περίπτερο» που, όπως λέγαμε κάποτε, είναι η πιο επιτυχημένη επιχείρηση διότι χωράει μόνον έναν. Μπροστά στο δίχτυ ο αθλητής είναι μόνος, διαχειρίζεται τον χώρο του όπως κρίνει ο ίδιος και παλεύει με τις δυνάμεις του, καθώς και με αυτές του αντιπάλου του.

Το συλλαλητήριο δεν έχει άμεσο πολιτικό αντίκρισμα όπως η ψήφος στην κάλπη. Ως εκ τούτου, η αποτίμηση του γεγονότος βασίζεται στη συμβολική υπεραξία που παρήγαγε.

Το καταφέραμε κι αυτό. Οποιος τολμήσει να διατυπώσει αμφιβολίες για τη συμφωνία των Πρεσπών είναι εθνικιστής, αντιευρωπαϊστής. Και δεν αναφέρομαι στους βουλευτές που θα την καταψηφίσουν.