ΔIAΓΩNIΩΣ

Είναι προφανώς έξυπνη. Τόσο έξυπνη, ώστε να μπορεί να αξιοποιήσει τα διάφορα ψυχολογικά της σύνδρομα για την επίτευξη των στόχων της. Το αναφέρω διότι η ίδια το ανέφερε ως επιχείρημα. 

Κατά τους διαχειριστές της πολιτικής ορθότητας, οι πληθυσμοί που συρρέουν στην Ευρώπη, πρόσφυγες ή μετανάστες, όχι μόνο δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κοινωνίες που τους υποδέχονται, αλλά συνεισφέρουν και στην τόνωσή τους.

Oταν η φιλοευρωπαϊκή Αριστερά έχασε τους κοινοβουλευτικούς της ηγέτες, τον Κύρκο, τον Παπαγιαννάκη, παραδόθηκε στις ριζοσπαστικές ομάδες. Οι περισσότεροι ήσαν μετανάστες από το μεγάλο σχολείο της ΚΝΕ. 

Ξαναδιαβάζω ύστερα από κάτι δεκαετίες το «The Greeks» του Κίττο. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος. 

Αναμείνατε αναπαλαίωση κινητοποιήσεων για το ιερό σκήνωμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Λάβαρα, ύμνοι, λιβάνια με μολότοφ και με χημικά. 

Είχα σκοπό να μην αναφερθώ στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Θεωρώ ότι τα επιχειρήματα γύρω από την απελευθέρωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων από τον νόμο περί ασύλου έχουν εξαντληθεί. 

Προ καιρού ήταν η γαλλική Libération που ανέλαβε τον επικήδειο της προοδευτικής Ελλάδας του Τσίπρα μετά τη νίκη του «σκληρού δεξιού» Μητσοτάκη. Τώρα η σκυτάλη πέρασε στους New York Times. Θα μου πείτε, ανάμεσα στη Libération και στους NYT δεν μεσολαβεί μόνον ο Ατλαντικός Ωκεανός.

Ας πούμε ότι η κ. Θάνου είναι ένας από τους ακρίτες του καθεστώτος που προσπάθησε να εγκαταστήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας πούμε ότι στο μέλλον θα τη θυμόμαστε για τους αγώνες που έδωσε για τη δημοκρατία και τον σοσιαλισμό. Η κ. Θάνου είναι κάτι σαν το πανεπιστημιακό άσυλο. 

Σκεφθείτε μόνον ότι σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης όλοι αυτοί ενσάρκωναν την «άλλη Αριστερά». Αυτήν που «είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης», όπως τραγουδάει και ο Σαββόπουλος.

Κινδύνους εγκυμονεί, ως γνωστόν, η χρήση της λέξης «λαθραίος» ή μέρος αυτής ως πρώτο συνθετικό λέξεων που δηλώνουν ιδιαίτερη κατάσταση μεταναστών ή επιβατών των μέσων μαζικής μεταφοράς.

Ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές τους, με την πολεμική τους κόμμωση, κράδαιναν τα όπλα τους και φώναζαν τα συνθήματά τους. Συνθήματα ή τελετουργικά ξόρκια, δοκιμασμένα στους αγώνες τόσων χρόνων, αυτά που κάποτε σκόρπιζαν τρόμο στον εχθρό.

Πετούν σαν γλάροι στο αφρισμένο πέλαγος της προόδου. Θαυμάζω την ανεμελιά τους, την άνεση της πτήσης τους στον αιθέρα του Διαδικτύου. Μετεωρίζονται με τα φτερά τους απλωμένα και το βλέμμα καρφωμένο στη λεία τους.