ΔIAΓΩNIΩΣ

Μα πώς είναι δυνατόν, μια χώρα δέκα εκατομμυρίων να μην μπορεί να απορροφήσει εκατό χιλιάδες πρόσφυγες ή μετανάστες; Πείτε τους όπως θέλετε. Δώδεκα χιλιάδες στη Μόρια; Σιγά το δύσκολο.

Λέμε «βαθύ κράτος» και φανταζόμαστε σκοτεινούς υψηλόβαθμους που κινούν νήματα και πλέκουν υποθέσεις. Αυτό μπορεί να ισχύει για την Τουρκία.

Η ίδρυση ενός νέου πανεπιστημίου είναι παραγωγή πλούτου. Προσθέτει πτυχιούχους στην ήδη πλούσια συγκομιδή της χώρας, της οποίας η εκπαίδευση μπορεί να υστερεί στα στοιχειώδη, όπως στην κατανόηση κειμένου, όμως πρωτεύει σε αριθμό πτυχιούχων σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. 

Oσο κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ η Μόρια δεν υπήρχε παρά μόνον για τους φιλοξενούμενούς της. Υπήρχε και για τους κατοίκους της Μυτιλήνης, όμως αυτοί δεν μετράνε στους ανθρωπιστικούς λογαριασμούς. 

Με γεια του με χαρά του, μπράβο του, τον ζηλεύω, υποκλίνομαι. Τίποτε λιγότερο. Ούτε στα καλύτερα όνειρά μου δεν έχω δει τέτοιες εισπράξεις από βιβλία μου. 

«Η ψήφος τους με κάνει να υποψιασθώ ότι δεν αντιλαμβάνονται σε ποια δεκαετία και σε ποιον κόσμο ζουν». Ετσι κατέληγε το προχθεσινό μου σημείωμα για την επιεικώς ανιστόρητη ψήφο των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. στην καταδίκη των ολοκληρωτισμών. 

Θα μπορούσε να είναι στίχος από έντεχνο, προς το ελαφρολαϊκό, σουξέ. «Μου έκλεψαν τα όνειρά μου». Το είπε η Γκρέτα καταχειροκροτούμενη από τους ηγέτες της παγκόσμιας κοινότητας, τους οποίους λίγο πριν είχε καταχεριάσει.

Η  αλλαγή στα τοπωνύμια δύσκολα γίνεται αποδεκτή από τη συλλογική μνήμη. Κανείς δεν αποκαλεί την Πανεπιστημίου Ελευθερίου Βενιζέλου ή την Πατησίων 28ης Οκτωβρίου. 

Ο Ρασπούτιν ως γνωστόν δεν ήταν δημόσιος υπάλληλος. Ως μυστικιστής, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του και την απογείωσε ελέγχοντας μια ολόκληρη αυτοκρατορία. 

Αγαπητή Σώτη Τριανταφύλλου, Αν και ήθελα να σου γράψω για να σε συγχαρώ για το βραβείο μυθιστορήματος, με αναγκάζεις να ασχοληθώ με το μέγα σκάνδαλο που προκάλεσαν οι δηλώσεις σου…

Υπάρχει ευρωπαϊκός τρόπος ζωής; Από τη Μεσόγειο έως τη Βαλτική υπάρχουν πολλοί τρόποι ζωής –«κουλτούρες» που λέμε ελληνικά–  οι οποίοι συμμετέχουν σε έναν κοινό πολιτισμό που τον λέμε ευρωπαϊκό.

Μαζί με τον αέρα του πρωθυπουργού, η φωνή του Τσίπρα έχασε και τον «Αντρέα» της. Είναι το πρώτο που σκέφτηκα ακούγοντάς τον προχθές στη συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ. Ηταν η ένρινη φωνή του σκέτου Τσίπρα. Αυτά έχει η δημοκρατία.