ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Οι Αρχές εκτιμούν ότι είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα επεισόδια στο Σύνταγμα.

Από νωρίς το πρωί της Παρασκευής καταλάβαινες ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι κάτι σπάνιο. Βλέπαμε ένα μεγάλο πλήθος κόσμου να κατηφορίζει ήρεμα αλλά αποφασιστικά από ψηλά στη Μάρκου Μουσούρου, στο Μετς, με κατεύθυνση την πλατεία Συντάγματος.

Ηταν ένα πάνδημο μνημόσυνο. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας από όλες τις γειτονιές, ανατολικές και δυτικές, ξεχύθηκαν σε δρόμους και στενά. Βάδιζαν βουβά με σεβασμό στη μνήμη των 57 νεκρών κι ενώθηκαν στο ανθρώπινο ποτάμι της Εγνατίας Οδού που έγινε λαοθάλασσα από το Πανεπιστήμιο και το Σιντριβάνι έως τον σιδηροδρομικό σταθμό.

Τα άτομα αυτά είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια των προληπτικών ελέγχων της αστυνομίας

Τα μηνύματα που έλαβε η κυβέρνηση από την πλατεία και η γραμμή άμυνας στην πρόταση δυσπιστίας της επόμενης εβδομάδας.

Η Ελλάδα βρίσκεται συχνά σε σταυροδρόμια. Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία μας που νιώθει κανείς ότι η χώρα μπορεί είτε να κατρακυλήσει με φόρα και μανία αυτοκαταστροφής στον γκρεμό είτε να ανασυνταχθεί και να πάει μπροστά.

Λίγο καιρό πριν από τη μοιραία εκείνη νύχτα, αν θυμάμαι καλά, ο αρμόδιος υπουργός διαβεβαίωνε το πανελλήνιο ότι οι σιδηρόδρομοι είναι απολύτως ασφαλείς. Αλίμονο, μια-δυο γραμμές έχουμε να διαχειρισθούμε, δεν είναι και τόσο δύσκολο πια. Ως εκεί τα καταφέρνει μια χαρά ο μηχανισμός.

Πες σε κάποιον να μην πιει και θα πιει. Πες σε κάποιον να μην κολυμπήσει και θα κολυμπήσει. Πες σε κάποιον να μην κατέβει στη διαδήλωση και θα κατέβει.

Οι μεγαλύτεροι, η γενιά του Πολυτεχνείου, του ’60 οι εκδρομείς, οι boomers (γεννημένοι μεταξύ 1946-1967) ή η γενιά Χ (γεννημένοι μέχρι το 1980) έχουν μια δική τους ιστορία να διηγηθούν που θα γοητεύσει τον συνομιλητή τους, γιατί συνδέει το ατομικό με το συλλογικό.

Αν και η επιτυχία τους είχε προεξοφληθεί, τα γεμάτα συγκίνηση μεγαλειώδη συλλαλητήρια για τα Τέμπη, της 28ης Φεβρουαρίου, ισχυροποίησαν πολιτικά το πάνδημο αίτημα για αλήθεια (δηλαδή απουσία λήθης) και δικαιοσύνη. Την αρχή είχαν κάνει τα καταλυτικής σημασίας συλλαλητήρια της 26ης Ιανουαρίου.

«Eίμαι ο Νίκος ο Πλακιάς, ο πατέρας της Θώμης, της Χρύσας και της Αναστασίας, των τριών κοριτσιών που μια μέρα σαν τη σημερινή, πριν δυο χρόνια εδώ, σ’ αυτό εδώ το μέρος, δολοφόνησαν τα παιδιά μας και άλλους 54 συγγενείς.

Παρότι το απόγευμα το μεγαλύτερο μέρος των διαδηλωτών είχε πια σκορπίσει, ο απόηχος των βημάτων τους θα αντηχεί για χρόνια. Το κέντρο της Αθήνας ξεχείλισε από κόσμο που είχε ένα κοινό αίτημα: να αποδοθεί δικαιοσύνη, να μη μείνει ατιμώρητο το «έγκλημα», όπως είπαν, των Τεμπών.