Αθηναϊκά Plus

Μετριέται η επιτυχία ενός εντύπου με αγκαλιές; Τη Δευτέρα το βράδυ, στο Βios, όπου η «Κ» γιόρτασε τα 20 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του περιοδικού «Οινοχόος», η ιδρυτική διευθύντρια και σύμβουλος έκδοσης Μερόπη Παπαδοπούλου, η αρχισυντάκτρια Νένα Δημητρίου, ο art director Σωτήρης Μαργέλος και όλοι οι πρωτεργάτες δέχτηκαν μαζεμένη τόση αγάπη και εκτίμηση.

Η κυρία Τεπενδρή, η φανταστική φιγούρα του καλλιτέχνη Κωνσταντίνου Κακανιά, είναι ένα από τα πιο σπάνια, παράξενα αλλά και κομψά μοντέλα της Vogue Greece, που φιλοξενείται σε κάθε τεύχος, από τον πρώτο κιόλας μήνα κυκλοφορίας της.

«Θώρακες» από μέταλλο που μοιάζουν με σπασμένα αγάλματα, με σώματα που ίσως ανήκουν σε ήρωες ή σε θεούς. «Μνήμες» φτιαγμένες από ξύλα που ξεβράζει η θάλασσα, και καθώς στέκονται πάνω στις μεταλλικές ή ξύλινες βάσεις τους μοιάζουν με ξόανα ή Ερινύες, σύμβολα προστασίας ή τιμωρίας.

Την περίοδο της καραντίνας, όταν όλα τα μουσεία και οι γκαλερί ήταν κλειστές, μια από τις μεγάλες παρηγοριές μου ήταν οι ψηφιακές «βόλτες» στη Συλλογή Φέλιου.

Ηταν μια συζήτηση σε κατάμεστη αίθουσα, με παλμό και την αίσθηση ότι το κοινό διψούσε για ακρόαση αλλά και για συμμετοχή. Λογικό είναι βέβαια όταν έχεις απέναντί σου έναν σοφό της εποχής μας όπως τον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο…

Αν στραφείς στην ελληνική εικαστική σκηνή για να αντλήσεις σοφία, να βρεις εκείνο το βλέμμα που, πέρα από την τέχνη, παρατήρησε προσεκτικά (αλλά και τρυφερά) την ίδια τη χώρα, κατέγραψε τις δονήσεις της από τη χούντα και τη Μεταπολίτευση, τότε θα καταλήξεις στον Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Σωτήριον έτος 1925. «Τότε ανοίγει ένα σχολειάκι σε νοικιασμένο κτίριο στην οδό Aνδρου στην Κυψέλη, με μόλις 18 μαθητές και αβέβαιο μέλλον». Θα πήγαινε ποτέ το μυαλό σας στο Κολλέγιο Αθηνών; Σίγουρα όχι.

Ποιος δεν θυμάται τον αξιολάτρευτο Ντίνο Ηλιόπουλο ως ψυχαναγκαστικά έντιμο λογιστή στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Φωνάζει ο κλέφτης»;

Στο βιβλίο του «Ελλάδα. Βιογραφία ενός Σύγχρονου Eθνους», ο ιστορικός Ρόντρικ Μπίτον περιγράφει με πολλή σαφήνεια έναν γεωγραφικό χώρο που δεν είχε ποτέ σύνορα κρατικά αλλά αμιγώς πολιτισμικά και θρησκευτικά.

Στην Ελλάδα θεωρούμε τις βιβλιοθήκες άβατο για τον μέσο άνθρωπο. Τις αντιμετωπίζουμε σαν το νοσοκομείο. Αν δεν έχεις συγκεκριμένη δουλειά, δεν περνάς το κατώφλι. Προορίζονται μονάχα για ερευνητές και λογίους.

«Ηρθατε για εισαγωγή;», με ρώτησαν πολύ ευγενικά στη γραμματεία του Ωνασείου Καρδιολογικού. «Οχι, ήρθα να δω τα έργα τέχνης που έχετε», απάντησα κι εγώ και έτσι όλα μπήκαν στη θέση τους.

Προσμονή, ενθουσιασμός και συγκίνηση. Μέλη μιας νεανικής ορχήστρας που θα βρίσκονταν στη σκηνή με ένα ζωντανό θρύλο να τα διευθύνει και με καταξιωμένους ερμηνευτές. Φιλόμουσοι που ταξίδεψαν ακόμα και από την Αθήνα για να ζήσουν αυτήν τη μοναδική συνάντηση.