ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Το αν η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί μια νέα αρχή για την Αριστερά ή αν αποτελεί απλώς ένα ακόμη επεισόδιο στην κατάρρευση του κόμματος, παραμένει αβέβαιο αυτή τη στιγμή. Αναμφίβολα, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο χρόνο έχει εξελιχθεί σε μια κωμικοτραγωδία, που συνεχώς μας εκπλήσσει.

Στη συμβολή των οδών Βρυούλων και Υμηττού στην Καισαριανή υπάρχει μια σειρά από προσφυγικές πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου. Οι τοίχοι τους είναι κατάστικτοι: φέρουν τα σημάδια από τη Μάχη της Αθήνας του 1944, όταν οι βρετανικές δυνάμεις επιτέθηκαν στους οχυρωμένους μαχητές του ΕΛΑΣ που ήλεγχαν την είσοδο της συνοικίας. Ογδόντα χρόνια μετά, κλιματιστικά, σωληνώσεις και μπαλώματα […]

Το ντιμπέιτ του ΣΥΡΙΖΑ απέπνεε κάτι νοσταλγικά κωμικό και πένθιμο, μια αίσθηση πως αυτό που βλέπεις το έχεις ξαναδεί καλύτερα «παιγμένο», έχεις γελάσει και έχεις κλάψει μαζί του και τελικά το έχεις ξεπεράσει, όχι χωρίς τον απαιτούμενο μόχθο.

Ο πρώτος ήταν ο αγανακτισμένος που, μέσα στα νάματα του αντιμνημονίου, έγινε από μικρός και αντισυστημικός μεγάλος και κυβερνητικός. Ο δεύτερος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ της εξουσίας που συγκρούστηκε με την ευρωπαϊκή και οικονομική πραγματικότητα αλλά επέζησε χάρη στην κρίση του παλιού πολιτικού κόσμου, παρά τα σοβαρά τραύματα στο δέρμα του.

Τον Μάιο του 1996, ο Ερικ Χομπσμπάουμ (ο μεγαλύτερος ίσως ιστορικός του 20ού αιώνα) εκφώνησε μια ομιλία στο Λονδίνο, που αμέσως μετά δημοσιεύθηκε αυτούσια στο περιοδικό New Left Review, για την από τότε παρατηρούμενη τάση των προοδευτικών κομμάτων να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως συνασπισμό επιμέρους «ταυτοτήτων».

Δεδομένων του κατακερματισμού, της απώλειας επιρροής και της απαξίωσης των συριζογενών κομμάτων, η Αριστερά δεν θα είναι κόμμα εξουσίας για απροσδιόριστο διάστημα. Τι θα μπορούσαν, όμως, να κάνουν για να επιβιώσει ο αριστερός πολιτικός χώρος; Προϋπόθεση είναι να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη. Να αφήσουν πίσω τους τη μνησικακία όλες οι πλευρές.

Από την αποχώρηση της «Ομπρέλας» και τη δημιουργία της Νέας Αριστεράς έως την προσωρινή ρήξη με τον Πολάκη, την απομάκρυνση Λινού και το νέο κύμα ανεξαρτητοποιήσεων μετά το Gazi Live.

Από τον 19ο αιώνα, η έννοια της αλλαγής συνδέεται με τα πολιτικά κόμματα με δύο διαφορετικούς τρόπους. Από τη μια πλευρά αποτελεί προϋπόθεση για την επιβίωσή τους, καθώς ως εκπρόσωποι των κοινωνικών συμφερόντων τα κόμματα προσπαθούν να προσαρμοστούν στο συνεχώς μεταβαλλόμενο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον, σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο.

Οποιος ισχυρίζεται ότι στην Ελλάδα δεν επικράτησε ποτέ η κουλτούρα της απόλυτης πολιτικής ορθότητας, πρέπει να ζούσε κάπου αλλού τα τελευταία 50 χρόνια.

Πριν από δύο ακριβώς εβδομάδες, έγραφα εδώ για τον Ντόναλντ Τραμπ, πως «η πιθανότητα εκλογής του κινείται αυτή τη στιγμή ελάχιστα πιο πάνω από το 50%». Το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν καθόλου αμφίρροπο. Ο Τραμπ κέρδισε καθαρά και τα πάντα: εκλεκτορικό σώμα, λαϊκή ψήφο, Γερουσία και Βουλή των Αντιπροσώπων.

Τελείωσε ο Σύριζα; l «Οικτρό τέλος», λένε πολλοί, «Αισχρό τέλος» διορθώνει με λυγμούς για το παρελθόν της η Τζάκρη, l «Εμπρός του Συνεδρίου οι Κολασμένοι!» σαλπίζει ένθους ο εύελπις Ζαχαριάδης, l

Ζούσε κάποτε σ’ ένα υπόγειο μια αγνή κοπέλα, η Αριστερά.