ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η έννοια του λαϊκισμού χρησιμεύει ως μια προεπιλεγμένη θεωρητική και ασαφής προσέγγιση για την έξαρση του σύγχρονου θυμού των ψηφοφόρων των ανεπτυγμένων δημοκρατικών κρατών.

Σχεδόν όλοι οι διανοούμενοι της Αριστεράς, όταν η συζήτηση περιστρέφεται σε ανελεύθερα καθεστώτα, που όμως ανήκουν στο «αντι-ιμπεριαλιστικό» στρατόπεδο, βρίσκονται σε μια προφανή αμηχανία.

Οσους στην Κουμουνδούρου επιχείρησαν τον Ιούλιο του 2019 να κάνουν μια προβολή στο μέλλον, τους «έριξε στα βράχια» η πανδημία σε πρώτη φάση και στη συνέχεια η «ανοσία» του Μαξίμου στον κορωνοϊό.

Τις προάλλες, το συνδικάτο των εκπαιδευτικών κήρυξε απεργία για την ημέρα που θα διεξάγονταν οι εξετάσεις για τα Πρότυπα με στόχο να τις υπονομεύσει.

Στις 4 Ιουνίου 2019, σε μια συνέντευξή μου στον καλό φίλο Δημήτρη Δανίκα, που δημοσιεύτηκε στο «Πρώτο Θέμα», πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, έκανα μια πολύ παρακινδυνευμένη πρόβλεψη: «Στο τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στο 6%».

Το λένε οι δημοσκοπήσεις, το λέει και η κοινή λογική. Η αντιπολίτευση που συντηρούσε ένα κόμμα στο 4% δεν μπορεί να θρέψει ένα κόμμα του 31%.

Εξι χρόνια μετά, σε μια διαφορετική Ελλάδα, αρκετοί από εμάς μιλούν για το καλοκαίρι εκείνο σαν να αναφέρονται σε ένα από τα γεγονότα που βρίσκουν τη θέση τους στις σελίδες της Ιστορίας.

Hαριστερή κριτική στην ελληνική κυβέρνηση αρχικά για τα περιοριστικά μέτρα κατά του κορωνοϊού και εσχάτως για τα κίνητρα στους νέους και τα διαβατήρια εμβολιασμού τείνει να αλιεύσει επιχειρήματα από την Ακροδεξιά και το κίνημα των αντιεμβολιαστών.

Η τρομοκρατία συνιστά τραυματική πτυχή της μεταπολιτευτικής τεσσαρακονταπενταετίας. Βγαίνοντας το 1974 από μακροχρόνια περίοδο πολιτικής ανωμαλίας (μεταξική δικτατορία, Κατοχή, Εμφύλιος, μετεμφυλιακός αυταρχισμός, δικτατορία των συνταγματαρχών) η ελληνική κοινωνία ανέπτυξε με τις δυνάμεις ασφαλείας σχέση στρεβλή.

Μέρες τώρα με τριγυρίζει ο στίχος από το υπέροχο τραγούδι του Πορτοκάλογλου. Αν και πάντα θεωρούσα την κατηγοριοποίηση σε γενιές ισοπεδωτική. Είναι ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για να αποφύγεις το βάρος της ατομικής ευθύνης. Απ’ την άλλη, είναι ένα είδος κοινωνικής ένταξης μέσα από κοινές εμπειρίες που ξεπερνούν τη θέλησή σου, τις επιθυμίες σου, τη […]

Οσο η προσοχή του κοινού είναι στραμμένη στο Καλλιμάρμαρο, ένας στόλος βαρέων οχημάτων κινείται υπούλως προς τον Ιερό Βράχο εκμεταλλευόμενος την αθωότητα της καλοκαιρινής νύχτας. Προορισμός του η λεωφόρος Κορρέ.

«Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» κραυγάζει στις πορείες η Αριστερά.