ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Εχουμε συνδέσει το έργο του Αυστριακού ζωγράφου Εγκον Σίλε (1890-1918) κυρίως με ερμηνείες του σώματος, με τον υπαρξιακό εξπρεσιονισμό με τον οποίον αντανακλούσε την αγωνία του για τον κόσμο.

Μια καρτ ποστάλ που είχε εκδώσει ο οίκος Πάλλης & Κοτζιάς μνημόνευε το γεγονός του 1907: την επίσκεψη στην Αθήνα του Ιταλού βασιλέα Βιτόριο Εμανουέλε Γ΄ (1869-1947) που είχε γίνει με λαμπρότητα στα τέλη Μαρτίου εκείνου του έτους, με το παλαιό ημερολόγιο.

Μπορεί τα σπίτια να είναι ιδιωτικά, όμως η εξωτερική τους εμφάνιση είναι δημόσια. Είναι κατά κάποιον τρόπο άυλη κοινωνική περιουσία. Πάνω σε αυτό βασίζονται οι αισθητικοί περιορισμοί στην οικοδόμηση.

Κτιριακή αναβάθμιση για το Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου.

«Και δεν είναι τώρα ωραία;», ρωτούσε ο συνομιλητής όταν η συζήτηση πήγε στα Πατήσια. Αν περπατούσε κάποιος για πρώτη φορά στη ζωή του στα Ανω Πατήσια από την Ηρακλείου έως κάτω στην Αγία Βαρβάρα και προς τη Χαλκίδος, πιθανόν να έβρισκε την περιοχή αρκετά συμπαθητική. Αλλά με δυσκολία θα μπορούσε να πειστεί ένας παλιός κάτοικος ότι τα Ανω Πατήσια είναι τώρα καλύτερα από πριν.

Ενα κορίτσι της Αθήνας, ετών 13, τότε που ζούσε στην οδό Ιθάκης, κοντά στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου, είχε βγει να φωτογραφίσει τον δρόμο της. Ηταν το 1950. Το είχε πάρει συνήθειο από τον πατέρα της, τον Αλβέρτο Στέφανο, κάτοικο Κυψέλης από τον Μεσοπόλεμο, Κωνσταντινουπολίτης εκείνος, τέσσερις γενιές πίσω, με καταγωγή από την Τήνο.

Μια ολόκληρη διαδρομή στην Αθήνα μπορεί να είναι τα ίχνη διαφόρων εθνών, τα μνημεία που συνδέονται με την παρουσία τους, τα πρόσωπα, οι τάφοι, οι μνήμες… Τα ίχνη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στην Αθήνα είναι πολλά, που έμμεσα ή άμεσα γεννούν συνειρμούς: από τη Σχολή Χιλλ ως την αμερικανική πρεσβεία και το Χίλτον και από την οδό Αμερικής ως το άγαλμα του Τρούμαν.

Μπορεί μια βόλτα ανάμεσα στα αθηναϊκά ερείπια να αποτελέσει μια γοητευτική εμπειρία;

Η μεγάλη διεθνής συζήτηση για το πώς θα πορευτούν οι πόλεις στο μέλλον αγγίζει ένα από τα πιο προκλητικά ζητήματα των αστικών κέντρων: τις στέγες. Στο Παρίσι, που φημίζεται άλλωστε για τις στέγες του, η συζήτηση αφορά τη δημιουργία πράσινων επιφανειών όπου αυτό είναι δυνατόν για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, αλλά και την καθιέρωση μιας άλλης αισθητικής τοπίου σε πυκνούς ιστούς.

Πόσο διαφορετικά μηνύματα μπορεί να εκπέμψει μια πολυκατοικία της δεκαετίας του ’50 όταν δίπλα σου έχεις διαφορετικούς συνοδοιπόρους. Από τη μια έναν άνθρωπο 85 ετών, που ήταν πολύ νέος όταν αυτά τα κτίρια υψώνονταν και από την άλλη έναν έφηβο 18 ετών, που βλέπει τις πολυκατοικίες αυτές σαν αστική αρχαιολογία.

Κακοφωνία στον ιστορικό πυρήνα ή μεταπολεμικός μοντερνισμός;

Η εθνική πολιτιστική πολιτική στη Γαλλία συνδέει την οικονομία, τον τουρισμό, την τοπική περηφάνια και την ανθεκτικότητα, σε πρωτοβουλίες επένδυσης που θωρακίζουν τα μνημεία. Παράδειγμα, η μεσαιωνική οχυρωμένη πόλη της Καρκασόν, στην Οξιτανία της νοτιοδυτικής Γαλλίας, που ετησίως δέχεται 700.000 επισκέπτες. Η πόλη έχει μια εξαιρετική μοναδικότητα καθώς είναι περιτοιχισμένη.