ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Βρισκόμαστε στο ζενίθ της κατοίκησης. Με το μέσα να έχει γίνει υποχρεωτικό και το έξω τουλάχιστον ύποπτο, όλοι αναχωρούμε κατ’ ανάγκην προς τις διακοσμητικές τέχνες του εσωτερικού χώρου.

Η αποκατάσταση της οικίας του Παύλου Μελά στην Κηφισιά είναι ένα έργο που απαίτησε ειδική αρχιτεκτονική προσέγγιση με στόχο την ανάδειξη των ιδιαίτερων μορφολογικών στοιχείων της.

Η γενιά του Δημήτρη Φατούρου. «Είναι εντυπωσιακό να σκεφτεί κανείς πόσοι σημαντικοί αρχιτέκτονες αποφοίτησαν το 1952 και το 1953 από το ΕΜΠ», λέει η αρχιτέκτων Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη.

Το… σπίτι των Φλίντστοουνς, πραγματικού μεγέθους και με την ιλιγγιώδη αξία των 2,5 εκατ. ευρώ, δημιούργησε ένας αρχιτέκτονας στις ΗΠΑ, τραβώντας εξίσου τα βλέμματα μικρών και μεγάλων.

Ζώντας κανείς σήμερα σε μία πολυκατοικία, στην εποχή της καραντίνας, βιώνει το παράδοξο της συμβίωσης σε έναν αναγκαστικό κοινωνικό εναγκαλισμό, εν πολλοίς πλέον ανεπιθύμητο.

Το έργο και η προσωπικότητα του Δημήτρη Φατούρου (1928-2020).

Θα μπορούσα να μιλήσω για σπίτια ονειρικά, του Μίμη Φατούρου, χτισμένα ή μάλλον φυτρωμένα, πλάι στη θάλασσα, ή μέσα στην πόλη.

Πέθανε στη Θεσσαλονίκη, σε ηλικία 92 ετών, ο ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), αρχιτέκτονας, εικαστικός και συγγραφέας, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Παιδείας, Δημήτρης Φατούρος.

Τελετή για την αποκατάσταση της οικίας του Παύλου Μελά στην Κηφισιά διοργανώνει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας σήμερα, Τρίτη, στις 20.30 το βράδυ, ανήμερα της συμπληρώσεως 116 ετών από το θάνατό του.

Ήταν ένας άναρχος χώρος στάθμευσης. Έγινε ξανά πλατεία, υπενθυμίζοντας σε όλους το ιστορικό πολιτισμικό βάρος μιας ιδιαίτερης περιοχής του κέντρου της Θεσσαλονίκης.

Θα μπορούσε, άραγε, ένα έργο πνοής όπως η διαμόρφωση των λόφων γύρω από την Ακρόπολη, που εκτέλεσε στη δεκαετία του ’50 ο Δημήτρης Πικιώνης, να προχωρήσει σήμερα;

«Ο άνθρωπος είναι το υποκείμενο και το αντικείμενο της αρχιτεκτονικής. Οποιος προσπαθεί να λύσει το αίνιγμα του χώρου με την αφαίρεση, θα κατασκευάσει ένα περίγραμμα του κενού και θα το ονομάσει χώρο. Οποιος προσπαθεί να συναντήσει τον άνθρωπο in abstractum, θα μιλήσει με την ηχώ του και αυτό θα το ονομάσει διάλογο. Ο άνθρωπος ακόμα εισπνέει και εκπνέει. Πότε επιτέλους και η αρχιτεκτονική θα κάνει το ίδιο;», γράφει ο αρχιτέκτονας Αλντο βαν Εϊκ.