ANTIΛOΓOI

Αξίζει να διαβαστεί και στην Ελλάδα –από τον υπουργό Παιδείας, πανεπιστημιακούς, φοιτητές, πολίτες– η μελέτη που παρουσίασαν την Τρίτη οι Financial Times για το μέλλον των πανεπιστημίων.

Την πολύ θετική είδηση της υποβολής φακέλου υποψηφιότητας για ένταξη του αρχαιολογικού χώρου των Φιλίππων στη λίστα Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO συνοδεύει η εύλογη απορία: γιατί η Ελλάδα έχει μόνο 17 μνημεία ή σύνολα στην παγκόσμια λίστα;

Το πρόβλημα σ’ αυτή τη χώρα είναι ότι τα δεδομένα δεν κυκλοφορούν και οι αποφάσεις λαμβάνονται -συνήθως στο παρά πέντε, βεβιασμένα και αυθαίρετα- στο πλαίσιο ενός πλήρως στεγανοποιημένου μικρόκοσμου και με μέτρο ποιος ζητεί τι και πόσο πιέζει ή το τι βολεύει και τι εξυπηρετεί αυτόν που κατέχει και το μαχαίρι και το πεπόνι.

Πριν από περίπου 10 χρόνια, ένα απόγευμα καθημερινής στον 8ο όροφο του κτιρίου του υπουργείου Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως, μία μικρή ομάδα δημοσιογράφων περίμενε να ολοκληρωθεί η συνάντηση του υπουργού με τους εκπροσώπους πόλης της Πελοποννήσου.

Είναι απορίας άξιον γιατί έως τώρα δεν έχουν ξεσηκωθεί οι γονείς των παιδιών που εισήχθησαν στη σχολή την οποία επιθυμούν, και δεν θέλουν να πάρουν μετεγγραφή σε σχολή κάποιας άλλης πόλης.

«Καθηγητής μόνος θα ψάχνει… φοιτητή», έλεγαν προ ετών σκωπτικά οι πανεπιστημιακοί, διαβλέποντας την επερχόμενη απαξίωση των περιφερειακών τμημάτων ΤΕΙ εξαιτίας της χαμηλής ζήτησης από τους αποφοίτους λυκείου.

Πολλοί αναγνώστες αντιμετωπίζουν, πιθανότατα, με ορισμένη καχυποψία τη θέρμη με την οποία η συντριπτική πλειονότητα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης καλύπτει τις εξελίξεις στο αρχαιολογικό «θρίλερ» της Αμφίπολης.

Πρωταθλητές στην απαισιοδοξία παρουσιάζονται και πάλι οι Ελληνες σε έρευνα του Pew Research που διεξήχθη σε 44 χώρες.

Μειώθηκε η ιδιοκατοίκηση σε 73,2% από 77,2% το 2010. Οχι ότι το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν κάτω από το δικό τους κεραμίδι, στην περιφέρεια ή στα άστεα της ελληνικής λαοσύναξης, δεν είναι υψηλό.

Ανήκω προφανώς στην «παλιά σχολή», καθώς κάθε φορά που μετακινούμαι εκτός έδρας αναζητώ με το εσωτερικό ραντάρ μου το Πρακτορείο Τύπου.

Αναβολικά, η «ντρόγκα» της σωματικής υπεροχής σε ένα περιβάλλον παράνομων δοσοληψιών, και αυτοδικία. Αυτοί μοιάζουν να είναι οι άξονες του διπλού φονικού στην Καλαμάτα.

Λίγο μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, μία ομάδα Γερμανών βουλευτών που είχαν έρθει στη χώρα μας αφηγούνταν, με σαρκαστικό και υποτιμητικό για την Ελλάδα τρόπο, ιστορίες από τις συνθήκες κράτησης των μεταναστών στον νομό Εβρου.