ANTIΛOΓOI

​Πριν από λίγες ημέρες συνόδευσα μια μικρή ομάδα επισκεπτών από τη Λατινική Αμερική στο Μουσείο Μπενάκη.

Οι εκπλήξεις και τα απρόοπτα, οι μετεγγραφές υποψηφίων, οι επιστροφές, οι επανεμφανίσεις «βετεράνων» στις λίστες κομμάτων και συνδυασμών για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές…

Το να θέλεις να περνάς απαρατήρητος, και ως μεταμφίεση να βάφεις ξανθό μαλλί διατηρώντας ταυτόχρονα άβαφο, δηλαδή μαύρο με μπόλικες άσπρες τρίχες, μούσι στο σαγόνι, δεν το λες και την καλύτερη δυνατή επιλογή.

Τι δημοκρατία είναι αυτή που κάθε παράμετρος της οικονομικής πολιτικής της επόμενης ελληνικής κυβέρνησης εμφανίζεται περίπου ως προαποφασισμένη από τις ηγεσίες των μεγάλων ευρωπαϊκών θεσμών;

Ο χρόνος! Η αλλαγή του μας προσφέρει ελπίδα για νέο ξεκίνημα ή, έστω, για μία μικρή μετατόπιση στην περίπτωση που κάποιος έχει βαρεθεί την ετήσια, «καθιερωμένη» προσμονή μεγάλων προσωπικών αλλαγών.

Δ​​εν είναι δύσκολο, λοιπόν, να κατανοήσουμε τους λόγους που περί τους 100.000 Ελληνες επιστήμονες βρίσκονται στο εξωτερικό και πολλοί εξ αυτών διαπρέπουν.

Α​​ν δεν υπάρξουν θεαματικές πρωτοβουλίες ή απρόβλεπτες εξελίξεις, σε ένα μήνα από σήμερα θα κορυφώνεται ο προεκλογικός αγώνας. Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να προβλεφθεί είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα κλιμακωθεί η κομματική αντιπαράθεση, καθώς ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει εκ νέου.

Ε​​κατόν τριάντα πέντε βουλευτές στην προχθεσινή πρώτη ψηφοφορία για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας φώναξαν «παρών». Μεταξύ αυτών, 38 βουλευτίνες. Και έβλεπες το ασύμβατο, γυναίκες να σηκώνονται και να φωνάζουν «παρών» και όχι «παρούσα».

Τ​​ο ένα μετά το άλλο δέχονται τα πλήγματα τα δημόσια πανεπιστήμια από τους λαϊκιστές υπουργούς Παιδείας, εκ των οποίων οι δύο, νυν και πρώην, είναι μάλιστα πανεπιστημιακοί και, χωρίς αιδώ, διατρανώνουν υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου.

Και τι δεν έχει γραφτεί αυτές τις μέρες (μετά την επίσπευση των προεδρικών εκλογών), στον ξένο Τύπο. «Ελλάδα, ένας εφιάλτης πάνω από την Ευρώπη» έγραφε η Repubblica, που μας ονομάζει «πυριτιδαποθήκη» της Ε.Ε.

Οπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, σε μία συζήτηση μεταξύ δύο ανθρώπων που γνωρίζουν εκ των έσω την κατάσταση για την οποία μιλούν, πολλά παραλείπονται διότι είναι γνωστά ή υπονοούνται.

Με τις εξελίξεις στο θέμα της χρηματοδότησης του Rethink Athens, δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία αλλά και κανένα περιθώριο ανοχής για την πλατεία Ομονοίας. Είναι θέμα προτεραιότητας. Οπως και το Πεδίον του Αρεως.