Δεν δίνονται κάθε μέρα τέτοιες ευκαιρίες, σκέφτηκα διαβάζοντας για την πρωτοβουλία «Ανοιχτά Ζυθοποιεία». Και κάπως έτσι, βρέθηκα εκείνο το Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου στη Ριτσώνα, για να περάσω την πόρτα της Ολυμπιακής Ζυθοποιίας και για λίγο να μπω σε έναν άλλο κόσμο, ή καλύτερα στον πυρήνα του.
Yπάρχει κάτι απίθανο στο να βλέπεις τι συμβαίνει πίσω από την «κουρτίνα». Να περπατάς στους διαδρόμους ενός ζυθοποιείου, να βλέπεις τα μηχανήματα, να μυρίζεις τη βύνη στον αέρα και να καταλαβαίνεις – για πρώτη φορά ίσως πόση τεχνική, πόση φροντίδα και τι απίθανη ενορχήστρωση χρειάζεται για να φτάσει η μπίρα στο ποτήρι σου. Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι ένα ζυθοποιείο μπορεί να μυρίζει τόσο ωραία. Μια λουλουδένια φρεσκάδα μας συνόδευε. Από τις νότες του λυκίσκου μέχρι τη διαδικασία της ζύμωσης, κάθε στάδιο είχε τον δικό του ρυθμό.
Ξεναγηθήκαμε στους χώρους παραγωγής, δοκιμάσαμε πολλές γεύσεις και στυλ από τα συνολικά 34 προϊόντα που διαθέτει στην ελληνική αγορά η εταιρεία – κάποια γνώριμα, κάποια εντελώς καινούρια. Ακούσαμε ιστορίες πίσω από τις ετικέτες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο ράφι. Κάθε στάδιο, από την επιλογή των πρώτων υλών μέχρι την τελευταία πινελιά στον σχεδιασμό, κουβαλούσε μια μακρόχρονη δημιουργική διαδικασία και το μεράκι πολλών, μα πολλών ανθρώπων που εργάζονται για όλα αυτά.
Η βόλτα στους χώρους παραγωγής ήταν ουσιαστικά μια ζωντανή παρουσίαση, για να κατανοήσουμε βαθιά και να εκτιμήσουμε ένα προϊόν που, με μεγάλη ευκολία και μηχανικά πολλές φορές, θα πάρουμε από το ψυγείο ή το ράφι και θα το βάλουμε στο καλάθι μας. Ένα προϊόν σχεδόν δεδομένο.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η ενέργεια του κόσμου. Πάνω από 300 επισκέπτες, με την ίδια περιέργεια, την ίδια όρεξη να μάθουν, να δοκιμάσουν, να μπουν για λίγο στα άδυτα της μπίρας. Μοιραστήκαμε σκέψεις, γεύσεις, και τη χαρά της ανακάλυψης. Το έζησα σαν μια γιορτή για τη μπίρα και την κουλτούρα που την ακολουθεί. Μια γιορτινή διάθεση ένωνε όλους εμάς, τους φανατικούς της, αλλά και κάποιους που βρεθήκαμε εκεί απλώς από περιέργεια. Εκτίμησα περισσότερο την μπίρα, αλλά και τις σχέσεις ουσίας που δένουν ανθρώπους με το ίδιο πάθος, παραγωγούς και απλούς καταναλωτές όπως εγώ. Σχέσεις που βασίζονται στην ποιότητα, τη δημιουργική τρέλα, τη βιωσιμότητα και κυρίως την ουσιαστική σύνδεση.
Προσωπικά, η εμπειρία με έκανε να δω την μπίρα αλλιώς. Όταν γνωρίζεις τι υπάρχει από πίσω, η απόλαυση να την πίνεις αποκτά άλλη αξία.
