«Λοιπόν, εγώ πιστεύω ότι είσαι ξανθιά, με καρέ μαλλί και έχεις ύψος 1,67-1,70. Πέφτω μέσα;» Με τη Ζωή καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι για πάνω από μία ώρα, αλλά δεν είχαμε δει η μία την άλλη, ούτε και τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες μας. Μιλώντας τόση ώρα, όμως, είχαμε αρχίσει να σχηματίζουμε μια εικόνα ο ένας για τον άλλο πλασμένη από ήχο, αφή, μυρωδιά, συναίσθημα. Ηταν απίστευτο, αλλά η Ζωή, με την οποία δεν είχαμε γνωριστεί ποτέ, είχε πέσει εντελώς μέσα. (Η Ζωή είναι η γνωστή παρουσιάστρια Ζωή Κρονάκη, οπότε εγώ γνώριζα πώς είναι εξωτερικά.)
Το προχθεσινό Δείπνο στο Σκοτάδι, η βιωματική εμπειρία που οργανώνει εδώ και πάνω από 10 χρόνια η ΑΜΚΕ «Με άλλα μάτια» με στόχο την κατανόηση της καθημερινότητας των ατόμων με προβλήματα όρασης, έκανε κι άλλα «μαγικά».
Με τον διπλανό μου, τον ηθοποιό Τάσο Ιορδανίδη, με τον οποίο επίσης δεν γνωριζόμασταν, μοιραστήκαμε πληροφορίες που δύσκολα μοιράζεσαι στην πρώτη επαφή, ενώ με το Γιώργο αστειευθήκαμε σαν παιδιά σε δραστηριότητα messy play. Οπως και να το κάνεις, έχει λίγο mess η υπόθεση. Πείτε μου έναν τρόπο, στο απόλυτο σκοτάδι, να βρεις τη ρώσικη σαλάτα στο μέσον του τραπεζιού, να τη σερβίρεις στο πιάτο σου και να τη δοκιμάσεις χωρίς «απώλειες».
Ομως να που τα καταφέραμε. Λίγο η Χριστίνα από δίπλα που φρόντισε να μας περάσει χέρι χέρι το πανέρι με το ψωμί, λίγο ο Τάσος που έβρισκε πάντα την τσικουδιά κι ας μην έπινε ο ίδιος, λίγο ο Γιώργος που κατάφερνε να μας μοιράζει φαγητό λες και έβλεπε (αυτό θα πει survivor υποθέτω – ναι, ο Γιώργος ήταν ο Γιώργος Αγγελόπουλος ή Ντάνος για τους φαν του παιχνιδιού).
Να ‘ναι καλά και η Αναστασία, η σερβιτόρα μας, βλέπουσα εθελόντρια που κατάφερνε να μας καθοδηγεί με ασφάλεια στον χώρο, να μας σερβίρει και γενικώς να είναι πάντα εκεί όποτε τη χρειαζόμασταν.
Φυσικά, δεν είχαμε έρθει για το φαγητό. Στόχος της εκδήλωσης, όπως είπε λίγο πριν μπούμε και ο δικηγόρος Βαγγέλης Αυγουλάς, ιδρυτής της εθελοντικής ομάδας «Με άλλα μάτια», είναι οι συμμετέχοντες να αφήσουν πίσω στερεότυπα και οπτικές προκαταλήψεις, να μάθουν να εμπιστεύονται, να επικοινωνούν και να συνεργάζονται με νέους τρόπους. «Ισως να δείτε ότι χάνετε την αίσθηση του χρόνου μέσα στο σκοτάδι. Ή ότι χρειάζεται να επικοινωνήσετε πολύ περισσότερο λεκτικά, ηχητικά και απτικά με την παρέα σας για να προσανατολιστείτε ως προς τα αντικείμενα του τραπεζιού και το φαγητό σας. Πιθανόν να θυμηθείτε την ηλικία στην οποία τρώγατε με τα χέρια, για να προσαρμοστείτε ευκολότερα στη νέα αυτή συνθήκη της απόλυτης απουσίας φωτός. Ο συντονισμός σας με τους ήχους θα είναι ίσως διαφορετικός. Τι θέματα συζήτησης θα έρθουν στην επιφάνεια; Συναισθήματα; Και πόσο άραγε θα σας απασχολήσει το πώς γίνεστε αντιληπτοί όταν κανείς δεν βλέπει κανέναν;».
Το απάκι με το χέρι
Προσωπικά σκουπίστηκα στο τραπεζομάντιλο όταν η χαρτοπετσέτα μου χάθηκε από προσώπου γης, άρπαξα το απάκι με το χέρι όταν δεν το πέτυχα με το πιρούνι και ψηλάφισα ανερυθρίαστα τα παπούτσια του Ντάνου όταν έπεσαν στο πάτωμα τα γυαλιά μου και δεν τα έβρισκα. Τώρα, τι δουλειά είχαν τα γυαλιά πρεσβυωπίας κρεμασμένα στον γιακά μου σε αυτές τις συνθήκες, αυτό είναι θέμα για άλλο ρεπορτάζ.
