ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ προς τα Σεπόλια δεν μπορεί κανείς παρά να αναλογιστεί τα φτωχικά χρόνια που έζησε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σε αυτήν τη γειτονιά με την οικογένειά του, χρόνια στα οποία έχει αναφερθεί επανειλημμένα με συγκίνηση αλλά και οργή ο μεγάλος αθλητής. Φθάνοντας στην οδό Δυρραχίου, μέσω λεωφόρου Κηφισού, εκεί όπου βρίσκεται το γήπεδο μπάσκετ όπου ο Γιάννης κάρφωσε πρώτη φορά, και το οποίο ανακαινίστηκε πρόσφατα με δικά του χρήματα, το σκηνικό αλλάζει.
«Ο Γιάννης “πέταξε” από εδώ», λένε οι ντόπιοι».
Αμάξια διασχίζουν με μανία τον διπλής κυκλοφορίας δρόμο, έφηβοι συχνάζουν στις αμέτρητες καφετέριες αλυσίδων που έχουν ξεπηδήσει στη γειτονιά τα τελευταία χρόνια, ενώ οι φωνές των παιδιών που παίζουν μπάσκετ στο ένα και μοναδικό γήπεδο της περιοχής με το γκραφίτι του μπασκετμπολίστα στο πάτωμα σχεδόν δεν ακούγονται από τη φασαρία. «Ο Γιάννης “πέταξε” από εδώ», λένε οι ντόπιοι».
Ακριβώς απέναντι, στο καφέ «Κιβωτός», ο κύριος Γιάννης Τζίκας, ο «άγγελος» όπως τον αποκαλεί ο Γιάννης για την καλοσύνη και τη συμπαράσταση που έδειξε σε εκείνον και στα αδέλφια του όταν ήταν μικροί, ετοιμάζεται να δει τον αγώνα ανάμεσα στην Εθνική Ελλάδος και τη Λιθουανία. Με τη χώρα μας να προηγείται 10 πόντους στην πρώτη περίοδο, ο φίλαθλος και οπαδός του μπάσκετ, όπως βαφτίζει ο ίδιος τον εαυτό του, θυμάται την πρώτη φορά που γνώρισε τα παιδιά.
Ο Γιάννης δούλεψε σκληρά για να φύγει, να βγάλει την οικογένεια από όλο αυτό. Και έγινε αυτό που έγινε.
«Ηταν καλοκαίρι και τα παιδάκια έρχονταν από δω. Μια, δυο, τρεις φορές. Τους δίναμε πορτοκαλάδα, κανένα μιλκσέικ. Γνώρισα τους γονείς του. Τη μαμά τους τη Βερόνικα. Δυνατή γυναίκα. Πήρα άδεια να έρχονται τα παιδιά. Σύχναζε εδώ και ο συγχωρεμένος ο Τσαρλς, ο πατέρας τους, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πολύ δυνατός, ήταν ποδοσφαιριστής στη Νιγηρία. Υστερα το έσκασαν μαζί και ήρθαν στην Ελλάδα, να βρουν καταφύγιο. Ηταν πολύ καλά τα παιδιά. Δεν κάνανε ζημιές, δεν κάνανε αλητείες, δεν κάνανε βλακείες. Παίζανε μπάσκετ απέναντι. Αλλά δεν ήταν στον σύλλογο, να λέμε αλήθειες. Δεν είχαν δελτίο αθλητή. Η εγγραφή ήταν 15 ευρώ, πού να τα βρουν 30 ευρώ; Να φάνε δεν είχανε. Ξεκίνησε πρώτα ο Θανάσης. Πήγε στον Φιλαθλητικό. Υστερα και τα άλλα δύο τον κυνήγησαν. Εκεί ήταν ο πρώτος προπονητής του Γιάννη, ο Τάκης ο Ζήβας, ο οποίος έπαιξε μεγάλο ρόλο στα πρώτα του βήματα. Μετά θεωρώ πως ο Γιάννης δούλεψε πιο πολύ από όλους. Δούλεψε σκληρά για να φύγει από όλο αυτό, να βγάλει την οικογένεια από όλο αυτό. Και έγινε αυτό που έγινε».
«Κοίτα το τσ…ι» λέει χαϊδευτικά, ενώ στην οθόνη του τάμπλετ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ρίχνει βολές έπειτα από φάουλ, με την Εθνική να προπορεύεται. Ο κύριος Γιάννης πήγε έως και το Μιλγουόκι να δει το «παιδί», όπως τον αποκαλεί. «Δώδεκα μέρες καθίσαμε εκεί μαζί με τη γυναίκα μου για να τον δούμε», λέει με μεγάλη υπερηφάνεια. Για να αναλογιστεί και τις δυσκολίες, τον ρατσισμό που αντιμετώπισε στην Ελλάδα ο Γιάννης.
Ηταν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Αλλά ήταν πιο Ελληνες και από εμάς αυτά τα παιδιά.
«Είχαμε κάτι “Ελληνες” και καλά εδώ, ήταν αρκετοί. Χρυσή Αυγή. Με έπαιρναν τηλέφωνο τότε καθημερινά και μου έλεγαν να μη μαζεύω τα μαυράκια. Και εγώ αδιαφορούσα. Είναι αλήθεια πως τότε ήταν τα μοναδικά μαυράκια εδώ, είχαμε Πακιστανούς και άλλες εθνικότητες, αλλά όχι Αφρικανούς. Ηταν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Αλλά ήταν πιο Ελληνες και από εμάς αυτά τα παιδιά».
Ημίχρονο, και η Ελλάδα είναι μπροστά. Απέναντι, μέσα στο γήπεδο ο τριαντάχρονος Λοΐκ Μπακόπ από την Ντιζόν της Γαλλίας παίζει μπάσκετ μαζί με ένα τσούρμο από παιδιά της γειτονιάς. Είναι επαγγελματίας παίκτης σε γαλλική ομάδα και βρίσκεται εδώ για να επισκεφθεί τη γειτονιά του παίκτη του NBA. Να βάλει καλάθια εκεί που σκόραρε εκείνος.
Ηρθαμε στην Ευρώπη μετανάστες και είδαμε μέσω του Γιάννη πως όλα είναι εφικτά.
«Εκανε το όνειρο όλων μας πραγματικότητα», λέει ο παίκτης που γεννήθηκε στο Καμερούν, Γάλλος πολίτης σήμερα. «Ηρθαμε στην Ευρώπη μετανάστες και είδαμε μέσω του Γιάννη πως όλα είναι εφικτά», λέει πριν αρπάξει την μπάλα για να δείξει τις δεξιοτεχνίες του. «Παίζει στο ΝΒΑ;» αναρωτιούνται τα πιτσιρίκια. Γεννιέται άραγε εδώ σήμερα ο επόμενος Αντετονκούμπο;
Οι μαμάδες των παιδιών στην κερκίδα γκρεμίζουν το όνειρο γρήγορα. «Θεωρούμε τον Γιάννη δικό μας παιδί, είμαστε περήφανοι», λέει η Νάντια. «Τον θυμόμαστε όλοι μικρό. Αλλά σκεφτείτε πως αυτό το γήπεδο είναι ο μοναδικός χώρος που μπορούν να παίξουν τα παιδιά, εδώ μαθαίνουν μπάσκετ, ποδόσφαιρο, εδώ κάνουν πατίνια». «Δεν υπάρχει ίχνος πράσινου, ενώ σε 500 μέτρα έχουμε τέσσερα σχολεία» προσθέτει η Λυδία, μετανάστρια. «Λέμε να φτιάξουμε πρωταθλητές, έχουμε τον σύλλογό μας αλλά μπασκέτες δεν έχουμε. Και η πολιτεία περιμένει από τον Αντετοκούνμπο. Τι έκανε η πολιτεία για εκείνον;», κλείνει την κουβέντα απότομα η γυναίκα.
Στο τερέν του γηπέδου οι πρώτες ρωγμές είναι εμφανείς. Οι κάτοικοι μας λένε πως ο Γιάννης επισκέπτεται συχνά τη γειτονιά. Είναι πολλοί εκείνοι που διεκδικούν έστω και ένα λιθαράκι από την επιτυχία του, όποια κι αν είναι η πραγματική ιστορία. Σε μια καφετέρια-μπαρ πίσω από το γήπεδο, μια παρέα από Σεπολιάτες παρακολουθεί το ματς σε μεγάλη οθόνη.
Με ένα εισιτήριο για το Final Four για την Εθνική, ο Γιάννης από τα Σεπόλια είναι ήρωας. «Ηρωας για όλη την Ελλάδα».
«Δεν ξέρει κανείς πραγματικά πόσο έχει βοηθήσει τη γειτονιά ο Γιάννης, τι έχει κάνει για οικογένειες ολόκληρες. Αυτά δεν τα γράφουν πουθενά», λέει στην «Κ» ο Αντώνης Σελεβετάκης, πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Αθλητικού Συλλόγου Τρίτωνα Σεπολίων. «Σήμερα ίσως μας φέρει μια μεγάλη νίκη, και ίσως και ένα Κύπελλο για τη χώρα. Είμαστε όλοι πολύ περήφανοι, τι άλλο να πούμε», σχολιάζει ενώ μας δείχνει φωτογραφίες του με τον Γιάννη. «Τον ξέρω από πιτσιρικά. Με τέτοιο ύψος και τέτοια κορμοστασιά νομίζω πως αυτό το αγόρι μόνο μπάσκετ θα μπορούσε να είχε παίξει. Τώρα για όλα τα άλλα, τα λέει ο ίδιος καλύτερα».
Ο αγώνας τελειώνει. Με ένα εισιτήριο για το Final Four για την Εθνική, ο Γιάννης από τα Σεπόλια είναι ήρωας. «Ηρωας για όλη την Ελλάδα», λέει ο κύριος Γιάννης πίσω στην «Κιβωτό». «Θυμάμαι», διηγείται, «παίζανε στον Λαγκαδά με τον Ερμή Λαγκαδά. Το μεγαλύτερο μέρος της αποστολής πήγε με το αεροπλάνο στη Θεσσαλονίκη. Ο Γιάννης και ο Θανάσης πήγαν με τα ΚΤΕΛ. Εκεί τότε νομίζω τον είδαν οι Αμερικάνοι. Σήμερα πετάει με ιδιωτικό τσάρτερ, και αυτός και όλη του η οικογένεια». Είναι αργά και το καφέ κλείνει. «Ποιος θα το φαντάζονταν. Ο Γιάννης από τα Σεπόλια θα φέρει το Κύπελλο. Αν πάμε στον τελικό, θα φέρω οθόνη να δούμε το παιχνίδι», λέει ρουφώντας μια τελευταία τζούρα από το τσιγάρο του.
