Φέτος τα συναυλιακά κοντέρ του καλοκαιριού δεν έσπασαν από κάποια ξένη υπερπαραγωγή που ήρθε στα μέρη μας (ό,τι έκαναν δηλαδή οι Coldplay στο καλοκαίρι του 2024), αλλά χρειάστηκε να διανυθούν λίγα μόνο χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη.
Οταν πριν από λίγους μήνες ανακοινώθηκε πως ο ΛΕΞ θα δώσει μία συναυλία στο ΟΑΚΑ, το sold out δεν άργησε να φανεί στον ορίζοντα, όπως και μια δεύτερη ημερομηνία που προστέθηκε λίγο αργότερα. Το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Ιουνίου τον δρόμο για το ΟΑΚΑ πήραν πολλοί: οι σκληροπυρηνικοί, οι φαν που προστέθηκαν στην πορεία, οι περαστικοί και οι περίεργοι, εκείνοι που δεν ήθελαν να χάσουν «το event του καλοκαιριού».
Πέρα από το να μετατραπούν στο παθιασμένο ραντεβού μιας ολόκληρης γενιάς (και μερικών ακόμα), οι δυο βραδιές του ΛΕΞ είχαν και βενζινάδικα και μηχανόβιους πάνω στη σκηνή, τη Χάρις Αλεξίου –ή «κυρία Χαρά», κατά τον ίδιο τον ράπερ– και στίχους που ακούστηκαν δυνατά εν χορώ.
Τρεις δημοσιογράφοι που βρέθηκαν εκεί το βράδυ του Σαββάτου μεταδίδουν την εμπειρία και τις σκέψεις τους γύρω από την, όπως όλα δείχνουν, μεγαλύτερη συναυλία του καλοκαιριού:
Το παρόν δεν γεννήθηκε για να χωρέσει σε ζυγαριές του παρελθόντος
του Μιχάλη Καμάκα
(ραδιοφωνικός παραγωγός, Kosmos 93.6)
Οσο κι αν φέτος το καλοκαίρι είναι φορτωμένο με σημαντικά φεστιβαλικά checkpoints, η ημερομηνία «28/6 – ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ» κουβαλούσε εξαρχής διαφορετικό βάρος. Δεν την περίμενα απλώς ως συναυλία, αλλά σαν ένα συλλογικό κάλεσμα. Μια στιγμή που νιώθεις πως έχεις χρέος να είσαι εκεί, όχι μόνο ως ακροατής, αλλά ως παρών της εποχής σου.
Σχετικά Αρθρα
Αυτό που χτίστηκε τα τελευταία χρόνια με εμφανίσεις όπως σε Καυτανζόγλειο και Νέα Σμύρνη, στο ΟΑΚΑ βρήκε την κορυφή της πυραμίδας.
Και παρά τα όσα βίωσα, η θέση μου παραμένει ίδια και ειλικρινής: το αληθινό μεγαλείο του ΛΕΞ δεν βρίσκεται στα μεγάλα στάδια αλλά στις ώρες σιωπής. Οταν τον ακούς μόνος, με ακουστικά, και αφήνεις κάθε στίχο του να βρει το δικό του βάρος στο μέσα σου.
Η σκηνογραφία της βραδιάς υπηρέτησε αυτήν ακριβώς τη φιλοσοφία: δωρική, ακριβής, χωρίς υπερβολές. Οπως κι εκείνος. Ούτε φιοριτούρες ούτε καλοκουρδισμένες ατάκες. Και ύστερα ήρθε εκείνο το μυρμήγκιασμα: όταν η φωνή του αιωρούνταν, σχεδόν αποκομμένη, πάνω από έναν κόκκινο, νεφελώδη ουρανό από καπνογόνα, με χιλιάδες κόσμου –κυρίως παιδιά 16-20 χρόνων εκεί που βρισκόμουν– να δίνουν το είναι τους σε κάθε στίχο.
Η κάθε γενιά έχει ανάγκη να δημιουργεί τους δικούς της ήρωες. Και να συγκινείται από αυτούς. Και όσο συμβαίνει αυτό, μόνο επικρότησης χρήζει και μόνο υγεία και ελπίδα γεννά.
Οι guest εμφανίσεις έσπαγαν έξυπνα τη ροή. Ξεχωρίζω εκείνες του Σαντάμ και του Μικρού Κλέφτη.
@harisalexioulive η Χάρις Αλεξίου στη συναυλία του ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ 28.06.25 #harisalexiou #lex #oaka ♬ Silenzio – serieturcheanna
Και μετά, η Χάρις Αλεξίου. Η «κυρία Χαρά», όπως την αποκάλεσε εκείνος, κάπως τρεμάμενα, πιο εκδηλωτικός συναισθηματικά από ποτέ. Στο «Φύγε» ήρθαν και ενώθηκαν δύο γενιές και δύο κόσμοι, φαινομενικά αταίριαστοι, και μοιράστηκαν κάτι άυλο μα απόλυτα κοινό. Και ο κόσμος από κάτω σε παραλήρημα. Σε παραλήρημα και σε ένταση. Φωνάζοντας τακτικά «Free Palestine». Και αν δεν απάντησε ποτέ σε αυτό ο ΛΕΞ, δεν πειράζει. Αυτό που κάνει εξάλλου με συνέπεια όλα τα χρόνια είναι να παράγει πολιτική και να εμφυσά προβληματισμούς μόνο εντός πενταγράμμου.
Κλείνοντας, αφήνω εδώ μια σκέψη που μοιράστηκα και στην εκπομπή την επόμενη ημέρα του live των Fontaines D.C. και λίγες ώρες πριν από το live του ΛΕΞ: Το παρόν δεν γεννήθηκε για να χωρέσει σε ζυγαριές του παρελθόντος. Η κάθε γενιά έχει ανάγκη να δημιουργεί τους δικούς της ήρωες. Και να συγκινείται από αυτούς. Και όσο συμβαίνει αυτό, μόνο επικρότησης χρήζει και μόνο υγεία και ελπίδα γεννά.
Για τον ΛΕΞ, για την κουλτούρα
της Αναστασίας Βαϊτσοπούλου
(δημοσιογράφος)
Το βράδυ του Σαββάτου, ο ΛΕΞ έβαλε φωτιά όχι μόνο στο ΟΑΚΑ, που βούλιαξε από τον κόσμο, αλλά στις καρδιές μας, γράφοντας Ιστορία. Μετά το live στη Νέα Σμύρνη που έκανε το μεγάλο «μπαμ», το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε χάραξε το όνομά του ανεξίτηλα στη μουσική ιστορία της χώρας.
Από τους «Ταπεινούς και Πεινασμένους» μέχρι το «Θέλουμε κι άλλες γιορτές, μη μας ενώνει μόνο ο θάνατος» μάς παρουσίασε μια ποιητική υπερπαραγωγή, σε εξαιρετική σκηνοθεσία, κινηματογραφικό σκηνικό σαν σε παλιό βενζινάδικο και χορογραφίες με νόημα –όπου ξεχώριζες τα Adidas και τα κράνη– με κάμερες που τον ακολουθούσαν πάνω στο stage, πήγε τις ραπ –και όχι μόνο– συναυλίες (και τις προσδοκίες μας από τον ίδιο) σε άλλο επίπεδο.
Σχετικά Αρθρα
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα που ξεκίνησε το live, τα καπνογόνα ήταν η μόνιμα αναμμένη σπίθα της «χειρότερης γενιάς» που ήξερε και βροντοφώναζε κάθε στίχο του ΛΕΞ, ενώ σημαίες της Παλαιστίνης ανέμιζαν απτόητες όλο το βράδυ. Eλεγε: «Κανένας ασφαλής μέσα στις πολυκατοικίες» και στις κραυγές του απέραντου κοινού απαντούσε: «Γι’ αυτό είμαστε εδώ τόσος κόσμος».
Μιάμιση ώρα αργότερα κι αφού τον είχαν ήδη συντροφεύσει πολλά αδέλφια του στη σκηνή, μας ρώτησε αν είμαστε τόσο συγκινημένοι όσο ο ίδιος, γιατί στο stage θα ανέβαινε η Χαρούλα. Η Αλεξίου αγκάλιασε τον ΛΕΞ κι ύστερα όλους και όλες εμάς. Απαστράπτουσα, φορώντας τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας, μας συνεπήρε με την ερμηνεία του «Φύγε». Μας συγκίνησαν πολύ και τα παιδιά-χορωδία που εμφανίστηκαν στην «Αλήτικη Αγάπη», ξυπνώντας «εκείνο το παιδί που αντέχει» μέσα μας.
@kathrineky ΛΕΞ – ΑΛΗΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ (28.06.2025) #LEX #mpesfypgamw #tiktokviral #greektiktok #ελληνικοτικτοκ #oaka #φοργιου #fyp ♬ πρωτότυπος ήχος – kathrineky
«Αυτό το live είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που ασχολήθηκαν με αυτή την κουλτούρα στη χώρα και ας μη μας συμπαθούν κάποιοι», είπε προς το τέλος ο Σαλονικιός. Είναι ενωτικός και ό,τι πιο χαρακτηριστικό έχουμε να βάλουμε στο λεξικό, περήφανα, δίπλα στη φράση «Για Την Κουλτούρα».
Ο ΛΕΞ είναι φαινόμενο και το απέδειξε για άλλη μία φορά, κάνοντας τους πάντες να μιλούν για τον καλύτερο ίσως ράπερ που έβγαλε αυτή η χώρα.
Σχετικοί, ημι-άσχετοι, μια γενιά μαζί
του Θοδωρή Λέννα
Ξεκινώντας νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου τη διαδρομή από το κέντρο προς το ΟΑΚΑ ένιωθα ότι η παρέα μου είχε μια έντονη προσδοκία –αγωνία, σχεδόν ανάγκη– να πιστέψει ότι αυτή η συναυλία θα είναι ιστορική. Ενίοτε, όμως, αυτό που μένει στην ιστορία είναι το απροσδόκητο, το απρογραμμάτιστο, το αυθόρμητο, το «ανεπιθύμητο».
Σχετικά Αρθρα
Η συναυλία του ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ ήταν προγραμματισμένη και οργανωμένη στην εντέλεια μέχρι κεραίας. Ακόμα και για έναν ημι-άσχετο στα του ΛΕΞ, και παντελώς άσχετο στα της χιπ-χοπ σκηνής, το λάιβ ήταν προσιτό, ευχάριστο, «εύκολο». Μαζικό, καλοστημένο γεγονός, «για τον λαό και όχι λαϊκό» όπως λέει ο στίχος του ΛΕΞ. Οχι εξωτικό, όχι ακραίο, όχι απόκοσμο και ρηξικέλευθο, όπως ενδεχομένως «διαβάστηκαν» οι συναυλίες του σε Νέα Σμύρνη και Καυτανζόγλειο από πολλές «κοιμισμένες», αυτοεξόριστες σε παραμυθένια αφηγήματα συλλογικής ευτυχίας και προόδου, συστημικές πένες.
Ισως σημαντικότερη να είναι η αίσθηση του «μαζί» που βίωσε για ένα Σάββατο ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς μου· το συναίσθημα πως τα καταφέραμε, ήμασταν εκεί, κάναμε αυτό που συμβολικά μέσα μας βιώσαμε ως καθήκον.
Σκανάροντας τον εξωτερικό χώρο του ΟΑΚΑ το Σάββατο αισθάνθηκα ότι υπήρχαν πολλοί τύποι σαν κι εμένα. Ανθρωποι ίδιας γενιάς, κοντινών αναφορών, παραπλήσιων προβληματισμών ακόμα και αισθητικής, που ένιωθαν απλώς ότι δεν μπορούσαν να απουσιάζουν· ενδεχομένως κάπως ενοχικά επειδή δεν ήταν εκεί στα προηγούμενα λάιβ του ΛΕΞ που αυτοστιγμεί χαρακτηρίστηκαν πολιτικά γεγονότα. Από την άλλη, ίσως η παρουσία πολλών «ημι-άσχετων» σαν κι εμένα να «αλλοίωσε» την ανθρωπογεωγραφία του κοινού, που ομολογουμένως ήταν αρκετά πιο υποτονικό, διστακτικό, μετριοπαθές και «κυριλέ» σε σχέση με αυτό που περίμενα και σε σχέση με αυτό που γνώριζαν και προσδοκούσαν οι μυημένοι.
Δεν ξέρουμε, λοιπόν, πώς (και αν) θα καταγραφεί στην ποπ συλλογική μας ιστορία αυτή η συναυλία. Ισως να μην έχει και τόση σημασία. Ισως σημαντικότερη να είναι η αίσθηση του «μαζί» που βίωσε για ένα Σάββατο ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς μου· το συναίσθημα πως τα καταφέραμε, ήμασταν εκεί, κάναμε αυτό που συμβολικά μέσα μας βιώσαμε ως καθήκον: ένα μικρό –τελικά αρκετά χαμηλότονο και διακριτικό «παρών» μπροστά στο 24ωρο σκηνικό βενζινάδικο του ΛΕΞ– απέναντι σε μικρές ή μεγάλες εξουσίες της καθημερινότητας που συστηματικά «σνομπάρουν» ό,τι δύναται να κινητοποιήσει και να παραγάγει αμφισβήτηση. Εστω για ένα βράδυ, έστω για τις ώρες που διαρκεί ένα λάιβ.
[Κεντρική φωτογραφία: Ζήσης Τσούμπος]
