Η ψηφιακή εποχή δεν επίκειται, αλλά διατρέχει ήδη τη ζωή μας αλλάζοντας πολλά από τα έως τώρα προφανή και παραδεδεγμένα. Η λεγόμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση, απόλυτα συνδεδεμένη με τη βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη και τον ψηφιακό μετασχηματισμό, δημιουργεί νέες προοπτικές στη γνώση, στον επαγγελματικό στίβο και στις ανθρώπινες δεξιότητες.
Πώς αλλιώς θα μπορεί κανείς να διαχειρίζεται τομείς όπως το Διαδίκτυο των Πραγμάτων (Internet of Things), το Υπολογιστικό Νέφος (Cloud Computing), την Τεχνητή Νοημοσύνη (Artificial Intelligence) και τα Μεγάλα Δεδομένα (Big Data), αν δεν τα έχει διδαχθεί και εντέλει οικειοποιηθεί;
Να γιατί η ψηφιακή επανάσταση έχει επηρεάσει και το εκπαιδευτικό σύστημα, απαιτώντας προσαρμογή στις ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας της πληροφορίας. Η διεύρυνση των πεδίων γνώσης δεν μπορεί να επιτευχθεί δίχως τις επενδύσεις σε εκπαιδευτικά προγράμματα για την απόκτηση σύγχρονων δεξιοτήτων, καθώς και τη διάθεση πόρων για τη διασφάλιση της πρόσβασης στην τεχνολογία και την ψηφιακή παιδεία από όλους.
Εκ των πραγμάτων, τα πανεπιστήμια οφείλουν να αποτελέσουν τον κεντρικό πυρήνα στην παροχή αυτής της νέας γνώσης, ενώ παράλληλα να γίνουν οι κεντρικές «πηγές» έρευνας. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύαμε τις προηγούμενες δεκαετίες, στις μέρες μας, στόχος ενός σύγχρονου πανεπιστήμιου είναι να μπορεί να προωθεί την ψηφιακή επιδεξιότητα, ενθαρρύνοντας και προάγοντας μία κουλτούρα δημιουργικότητας και καινοτομίας στη μελλοντική γενιά επαγγελματιών. Αυτό είναι, άλλωστε, και το μεγάλο στοίχημα των προηγμένων κοινωνιών τις επόμενες δεκαετίες.
Επιπροσθέτως, ο ρόλος της εκπαίδευσης στον ανταγωνιστικό χώρο που διαμορφώνει η 4η Βιομηχανική Επανάσταση είναι κομβικός για δύο βασικούς λόγους: πρώτον, είναι αυτή που θα ενδυναμώσει τις νέες γενιές έτσι ώστε να είναι χρήσιμες στην αγορά εργασίας, και παράλληλα να επανεκπαιδεύσει ένα μεγάλο ποσοστό υφιστάμενων εργαζόμενων προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής.
Εν πολλοίς, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ισχυρές συνέργειες μεταξύ των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, της Πολιτείας, αλλά και του επιχειρηματικού κόσμου. Είναι η μόνη -εξασφαλισμένη- οδός για τη διαμόρφωση εκπαιδευμένων επαγγελματιών που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες μιας οικονομίας καθοδηγούμενης από την τεχνολογική γνώση και θα αντιμετωπίσουν την έλλειψη καταρτισμένου εργατικού δυναμικού που παρατηρείται σε μεγάλο βαθμό σήμερα.
Το παράδειγμα του Πανεπιστήμιου Λευκωσίας είναι άκρως ενδεικτικό, καθώς έχει ήδη κατανοήσει τη νέα, διαμορφούμενη εκπαιδευτική και επαγγελματική πραγματικότητα και, ως εκ τούτου, έχει ενσωματώσει στο πρόγραμμα σπουδών του την ανάπτυξη ψηφιακών δεξιοτήτων που διαμορφώνουν σύγχρονους επαγγελματίες.
Είναι χαρακτηριστικό πως μέσω του Ινστιτούτου για το Μέλλον (IFF), το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας προσέφερε τα πρώτα ακαδημαϊκά προγράμματα στον κόσμο στα ψηφιακά περιουσιακά στοιχεία και το metaverse, δηλαδή το MSc in Blockchain and Digital Currency και το MSc in Metaverse, συμπεριλαμβανομένου του δωρεάν κορυφαίου διαδικτυακού μαθήματος Mastering Web3, το οποίο έχουν παρακολουθήσει πάνω από 145.000 άτομα από περισσότερες από 120 χώρες από το 2014.
Η έννοια του σύγχρονου πανεπιστημίου είναι ταυτισμένη με έρευνες υψηλής ποιότητας, πρωτοβουλίες αιχμής, ακαδημαϊκές και επιχειρηματικές συνεργασίες, ανάπτυξη προγραμμάτων ακαδημαϊκής και επαγγελματικής κατάρτισης, τα οποία διερευνούν και αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις που προκύπτουν στο πλαίσιο της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας έχοντας όλα αυτά τα προαπαιτούμενα, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων.
Μπορεί να κινούμαστε εντός της ψηφιακής εποχής, όμως αυτή δεν χαρακτηρίζεται από στατικότητα. Η διαρκής πρόοδος είναι ένα «ιερό δισκοπότηρο» που μπορούμε να αποκτήσουμε, αρκεί να επενδύσουμε σωστά στη γνώση και την υψηλού επιπέδου εκπαίδευση. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
