Σε μια από τις καθημερινές συζητήσεις της στο WhatsApp γκρουπ με τις νοσοκόμες του σχολείου της, η Μυρτώ Στεργίου ρωτάει αν θα μπορούσε να παίξει βόλεϊ. Η άσκηση ανεβάζει την πίεση του αίματος – γι’ αυτό θέλει τη συμβουλή τους η 13χρονη Μυρτώ, η οποία ζει με διαβήτη τύπου 1. Διαγνώστηκε στα επτά της κι από τότε η ζωή της άλλαξε για πάντα, όπως δήλωσε προχθές το βράδυ στην εκδήλωση με τίτλο «Ποιος είναι αυτός ο τύπος 1;», την οποία διοργάνωσε με δική της πρωτοβουλία στο St Catherine’s, το σχολείο όπου είναι μαθήτρια.
Δεν μπορεί να θυμηθεί πώς είναι να τρως χωρίς να μετράς τους υδατάνθρακες που καταναλώνεις ή να τρέχεις χωρίς να έχεις κοντά σου χυμό. «Δεν ξέρω πώς είναι να συμπεριφέρεσαι παρορμητικά. Ημουν μόλις επτά χρόνων όταν έχασα τον αυθορμητισμό τού να είσαι παιδί», τόνισε η ίδια, συμπληρώνοντας ότι η παιδική της ηλικία ήταν πολύ δύσκολη. Οχι μόνο επειδή χρειάστηκε να προσαρμόσει τον τρόπο ζωής της για να διαχειριστεί τα καινούργια δεδομένα της υγείας της, αλλά και λόγω της μοναξιάς που αισθανόταν.
Θεωρεί ότι κανείς που δεν έχει Διαβήτη τύπου 1 δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να ζεις με αυτόν, ούτε καν οι γονείς της που τόσο την έχουν στηρίξει. «Συχνά», δήλωσε, «ένιωθα αόρατη». Παρ’ όλα αυτά, από την εμπειρία της αισθάνεται ότι έχει ήδη κερδίσει κάτι – «την κατανόηση ότι ακόμη κι όταν η ζωή σου αλλάζει για πάντα, μπορείς να δημιουργήσεις κάτι με νόημα».
Διοργάνωσε τη συγκεκριμένη εκδήλωση γιατί την απασχολεί η ενημέρωση του κόσμου σχετικά με τον διαβήτη τύπου 1. «Η ενημέρωση σημαίνει ότι ο κόσμος μπορεί να δει τον άνθρωπο πίσω από τη διάγνωση», σημειώνει, «κι ύστερα, ίσως, να οδηγήσει στην ενσυναίσθηση, για να μη χρειάζεται άνθρωποι με τη συγκεκριμένη αυτοάνοση πάθηση να αισθάνονται μόνοι», προσθέτει.
Μετά την άξια θαυμασμού ομιλία της 13χρονης, ακολούθησε η συζήτησή της με τον αναπληρωτή καθηγητή Ενδοκρινολογίας στο UCL Πλούταρχο Τζούλη και στη συνέχεια ένα πάνελ με τη συμμετοχή της υπουργού Παιδείας Σοφίας Ζαχαράκη και του διευθυντή του St. Catherine’s, Τζον Πέρις, όπου συζητήθηκε το πώς μπορεί το σχολείο –δημόσιο ή ιδιωτικό– να αποτελεί ένα ασφαλές και συμπεριληπτικό περιβάλλον για όλους.
Η εκδήλωση έκλεισε με μια ερώτηση: Πόσοι από τους παρευρισκομένους έχουν επηρεαστεί, άμεσα ή έμμεσα, από τον διαβήτη τύπου 1; Περίπου οι μισοί σηκώθηκαν όρθιοι, όσο οι υπόλοιποι χειροκροτούσαν, και η Μυρτώ Στεργίου κοιτούσε με συγκρατημένη συγκίνηση από τη σκηνή, γνωρίζοντας ότι, τουλάχιστον για ένα βράδυ, κανείς δεν ήταν μόνος.
