«Απόψε θέλω να πιω
Τίποτα μετά να μη θυμάμαι
Μέσα στον καπνό να παγιδευτώ
Συνέπειες να μη φοβάμαι»
Ηταν σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία ή εξομολόγηση. Τουλάχιστον έτσι ακούγονται σήμερα οι στίχοι του τραγουδιού του Αντώνη Βαρδή που σηκώθηκε να χορέψει ο Βασίλης Μπισμπίκης στην πρεμιέρα των Βανδή – Ρέμου πριν από ένα χρόνο στο Nox Athens ανάμεσα σε βουνά από γαρίφαλα και πίσω από ένα τείχος υψωμένων κινητών. Ηταν ένα μοναχικό, αργόσυρτο, κάπως ασθενικό ζεϊμπέκικο πίστας, χωρίς ειρμό ούτε καημό, που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν στ’ αλήθεια μιλάνε τα εννέα όγδοα στην ψυχή του ή αν είναι κι αυτός ένας ρόλος που καλείται να υπηρετήσει.
Βήματα στον φακό
Εκτός κι αν το ζεϊμπέκικο είναι η φυσική του κατάσταση και ο Μπισμπίκης δεν σταματάει ποτέ με έναν τρόπο να χορεύει, να βάζει δηλαδή το ένα πόδι μπροστά στο άλλο, κάτι ανάμεσα σε χορό και δήλωση παρουσίας, και να ήταν αυτός ο βηματισμός που τον έφτασε αργά αργά έως εδώ, να γίνει πρώτη είδηση σε (σχεδόν) όλα τα Μέσα για ένα αναίμακτο τροχαίο ατύχημα τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου.
Το γνωρίζουν και οι πέτρες, πλέον, απείρως περισσότεροι από όσους έχουν παρακολουθήσει ή έστω γνωρίζουν τις παραστάσεις της ομάδας Cartel στο θέατρο, ότι αφού τα ‘σπασε σε ένα κρητικό γλέντι στη Μεταμόρφωση, πήρε το αγροτικό του(!) και επιστρέφοντας στο σπίτι του στη Φιλοθέη, όπου ζει με τη Δέσποινα Βανδή, πήρε σβάρνα τρία σταθμευμένα αυτοκίνητα. Δεν θα ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος στην περιοχή που δεν φοβάται τις συνέπειες, πάντως ο Μπισμπίκης φέρεται να ενημέρωσε μέσω συνεργάτιδός του τις Αρχές το επόμενο μεσημέρι, ενώ ο ίδιος βρισκόταν στο πλατό του Alpha και στην πρεμιέρα της εκπομπής της Ναταλίας Γερμανού. Σύμφωνα με πληροφορίες, δεν είπε τίποτα στους συνεργάτες της εκπομπής για το περιστατικό, πάντως παραδέχθηκε ότι ήταν πολύ ταλαιπωρημένος και ερχόταν από ξενύχτι.
Στη συνέντευξη επαναλάμβανε τον γνωστό μονόλογο για το περιθώριο – εκεί από όπου προέρχεται, εκεί όπου ανήκει, εκεί από όπου αντλεί την έμπνευσή του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι Φιλοθέες, τα τηλεοπτικά στούντιο, ίσως και οι μεγάλες πίστες δεν είναι ο φυσικός του χώρος.
Ζεστασιά στην Ομόνοια
Η αλήθεια είναι ότι αν έλεγες στις παρέες του Λουτρακίου, τότε στα ’90s, ότι το νούμερο ένα αλάνι της περιοχής, ο καταληψίας που διάβαζε τα βιβλία του κομμουνιστή παππού του και όσο τα διάβαζε τόσο φούντωνε μέσα του ένας γενικός κι αόριστος θυμός, ο άνθρωπος με τις περισσότερες αποβολές που έφτασε να παρατήσει το σχολείο στη Γ΄ Γυμνασίου, ότι αυτός ο τύπος θα έκανε σήμερα τη ζωή που κάνει, θα σε έβγαζαν τρελό – ή λιώμα. Η αυτοκαταστροφή, θα σου έλεγαν, είναι το μεσαίο του όνομα. Εξάλλου ο ίδιος δεν σταματάει να περιφέρει σαν παράσημο τα χρόνια που κυκλοφορούσε στην Ομόνοια, ζούσε σε κακόφημα ξενοδοχεία παρέα με τρανς και ήταν βουτηγμένος στις εξαρτήσεις. Ηταν μια εποχή που υπήρχε συντροφικότητα και ψυχική ζεστασιά, έχει πει.
Αλλά όπως συμβαίνει συχνά, αυτός γι’ αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή τον πήγε. Εγινε μπάρμαν, έγινε κρεοπώλης, έγινε κρουπιέρης στο καζίνο και κάπως έτσι, με την ίδια ευκολία, έγινε και ηθοποιός.
Μια μέρα τον είδε ο διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου Τάσος Ρούσσος να παίζει σε μια ερασιτεχνική ομάδα του Λουτρακίου και του είπε ότι έχει ταλέντο. Στο Εθνικό δεν μπορούσε να μπει χωρίς απολυτήριο, οπότε πέρασε ως «εξαιρετικό ταλέντο» σε ιδιωτική σχολή, την πιο φθηνή που βρήκε, της Μαίρης Βογιατζή Τράγκα στα Εξάρχεια.
Οπως όλα τα ατίθασα παιδιά, ήθελε κάποιον να τον πιστέψει. Ετσι, όταν η Αννα Συνοδινού τον ξεχώρισε από το πρώτο έτος, ήταν η διαβεβαίωση που χρειαζόταν. Εκτοτε αφοσιώθηκε στο θέατρο ολοκληρωτικά, έγινε σκοπός ζωής. Επαιξε σε διάφορες παραστάσεις πριν γίνει ευρύτερα γνωστός μέσα από το καθημερινό σίριαλ τα «Μυστικά της Εδέμ» το 2010 στο Mega.
Οπως όλα τα ατίθασα παιδιά, ήθελε κάποιον να τον πιστέψει. Ετσι, όταν η Αννα Συνοδινού τον ξεχώρισε από το πρώτο έτος, ήταν η διαβεβαίωση που χρειαζόταν. Εκτοτε αφοσιώθηκε στο θέατρο ολοκληρωτικά, έγινε σκοπός ζωής.
Η τηλεόραση από την αρχή ήταν όχημα για να κάνει θέατρο. Οι σειρές βοήθησαν να χρηματοδοτήσει την ίδρυση του περιβόητου Τεχνοχώρου Cartel το ’13 με την ηθοποιό Φαίη Τζήμα στο παλιό μηχανουργείο στον Ελαιώνα. Αυτό που πρότεινε τότε ήταν ένα θέατρο ωμό, το οποίο υπηρέτησε παίρνοντας κλασικά έργα και φέρνοντάς τα στο σήμερα. Η παράσταση «Ανθρωποι και Ποντίκια», την οποία σκηνοθέτησε, με φόντο τη σύγχρονη Αθήνα, αντί για την περίοδο του κραχ στις ΗΠΑ, έκανε πάταγο.
Το «κλικ»
Ηταν σε εκείνη την παράσταση που έγινε η γνωριμία με τη ∆έσποινα Βανδή, που έγινε το «κλικ». Ηδη από τότε ο Μπισμπίκης είχε αρχίσει να γνωρίζει τα μεγάλα σαλόνια. Εκανε παρέα με γνωστές οικογένειες και παρότι διατηρούσε ένα περιθωριακό θεατρικό σχήμα, έβλεπες στις παραστάσεις του κόσμο του Κολωνακίου. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2020 το Cartel μετακόμισε σ’ ένα χώρο ιδιοκτησίας του Ιδρύματος Ωνάση, που παραχωρήθηκε από τη Στέγη στου Ρέντη.
Λέγεται ότι εκείνη την εποχή γύρισε την πλάτη σε κάποιους συνεργάτες του. Σαν να ήθελε να ξορκίσει την επαφή με την καλή κοινωνία, αποφάσισε να παρουσιάσει εκεί μια διασκευή του έργου «Τα Κόκκινα Φανάρια», με τις πόρνες της Τρούμπας να δίνουν τη θέση τους σε τρανς γυναίκες. «Θέλαμε να φέρουμε τους θεατές να δουν τον κόσμο των τρανς», είπε. «Αλλά όχι τρανς των βορείων προαστίων. Τρανς που κυκλοφορούν γύρω από την Ομόνοια και ψωνίζονται για δέκα ευρώ. Ανθρώπους που είναι αποκλεισμένοι από την κοινωνία», είπε σε συνέντευξη στον Θ. Μίχο (News24/7). Οι κριτικές ήταν μέτριες.
Ρόλοι και ζωή
Πολύ θερμή, αντιθέτως, ήταν η υποδοχή της «Μπαλάντας της Τρύπιας Καρδιάς», όπου έπαιζε έναν πρώην λαϊκό τραγουδιστή, νυν ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου και κάπως… μαμάκια, ενώ το κοινό γοητεύτηκε για πάντα από αυτόν μετά την εμφάνισή του στις «Αγριες Μέλισσες», όπου υποδύθηκε τον μισητό διευθυντή φυλακών Μάνο Βόσκαρη, ο οποίος επίσης διακατεχόταν από οιδιποδιακές επιπλοκές. «Αυτό είναι ο Βασίλης και βάλε στον ρόλο της μαμάς την εκάστοτε που καψουρεύεται», λέει γνωστή του.
Ο έρωτας πάντως είναι έρωτας και φαίνεται ότι αυτός με τη Δέσποινα Βανδή, μία από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες σταρ, είναι πέρα για πέρα αληθινός, μια μεταφορά της «Λαίδης και του Αλήτη» στα καθ’ ημάς (αν και όποιος έβλεπε «Δύο Ξένους» θυμάται και την «αλήτικη» πλευρά της Βανδή). Γι’ αυτό ήταν μάλλον άστοχα τα δημοσιεύματα σε σχέση με τον χορό του στο κρητικό γλέντι με την ηθοποιό Δανάη Παππά, με την οποία έπαιζαν μαζί στον «Σασμό» (προφανώς γι’ αυτό και είχαν κληθεί στη γιορτή).
Διττός, αντιφατικός, η προσωποποίηση της φράσης «και του σαλονιού και του λιμανιού». Χύμα και ευαίσθητος, περιθωριακός αλλά γοητευμένος με το σύστημα, μάγκας και μπουρζουάς. Πουλάει το λούμπεν, αλλά του αρέσει η δημοσιότητα.
Αν κάνει κάπου τα γλυκά μάτια ο Μπισμπίκης είναι στην Κρήτη. Το έχει πει, η Κρήτη είναι ο μεγάλος του έρωτας, το καταφύγιό του. Τη γνώρισε στα γυρίσματα της σειράς «Η λέξη που δεν λες» το ’16 και αυτό ήταν. Ονειρό του να μείνει μια μέρα μόνιμα εκεί.
Διττός, αντιφατικός, η προσωποποίηση της φράσης «και του σαλονιού και του λιμανιού». Χύμα και ευαίσθητος, περιθωριακός αλλά γοητευμένος με το σύστημα, μάγκας και μπουρζουάς συγχρόνως. Πουλάει το λούμπεν, αλλά του αρέσει και η δημοσιότητα. Πανκ, αλλά και ελληνάρας. Γλυκούλης, αλλά και χειριστικός, έχει ταλαιπωρήσει αρκετούς ηθοποιούς όλα αυτά τα χρόνια με πολύωρες πρόβες έως τα χαράματα, στο όνομα της τέχνης και του «χειροποίητου» θεάτρου.
Κάποιοι είδαν φως και μπήκαν, άλλοι είδαν το φως και έφυγαν. Ειρήσθω εν παρόδω, το Cartel βρήκε νέο χώρο στις εγκαταστάσεις του πρώην εργοστασίου «Κλωσταί Πεταλούδα – Μουζάκης» στο Αιγάλεω, όπου τον φετινό χειμώνα θα ανέβει εκ νέου το «Ανθρωποι και Ποντίκια» σε ανανεωμένη δική του σκηνοθεσία. Αν έχει μια αδυναμία είναι ο 13χρονος γιος του, που έχει αποκτήσει από τον γάμο του με την Κωνσταντίνα Μπεκιάρη.
«Κακό παράδειγμα»
Στο εν λόγω κρητικό γλέντι, πάντως, στη Μεταμόρφωση, ανάμεσα σε φίλους και απλό κόσμο, η χαρά του φαίνεται απροσποίητη. Ομως, ο παλιός του εαυτός, η παλιά του ζωή, ακόμη τον καλεί. Παρά το έμφραγμα που έπαθε πέρυσι, δεν προσέχει την υγεία του. «Είμαι κακό παράδειγμα, προς αποφυγήν. Εχω την αυτοκαταστροφή μέσα μου», εξομολογήθηκε τον Ιούνιο στη Ναταλία Αργυράκη («Καλύτερα δεν γίνεται», Alpha).
Ισως είναι περισσότερο η προσπάθεια να ισορροπεί σε δύο κόσμους, στο τότε και το τώρα, στα σαλόνια και τα αλώνια, παρά το ίδιο το ποτό, το οποίο απολαμβάνει χωρίς να δείχνει να ενδιαφέρεται για το κοινό βλέμμα. «Είναι ένα γλυκό παιδί, που λίγο έχει τρομάξει από τη δημοσιότητα, έχει ωραίες ιδέες και ψυχή, αλλά πρέπει να βρει τα πατήματά του», μας είπε συνάδελφος που του έχει πάρει συνέντευξη. Ας είναι και στο ζεϊμπέκικο. Οταν ξανασηκώθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο να χορέψει στο Nox Athens ήταν σε ένα τραγούδι του Πάριου: «Θέλω να βγω απ’ τ’ αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω / μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κ’ είν’ αλήθεια / την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω / τη μοναξιά μου, τη ζωγράφισα στα στήθια».
