Οι υψηλές θερμοκρασίες και ο καυτός ήλιος της Αθήνας δεν αποτρέπουν τους επισκέπτες από το εξωτερικό, αλλά και από την Ελλάδα, να κάνουν τη βόλτα τους στο κέντρο, μπαινοβγαίνοντας σε καταστήματα και χαζεύοντας βιτρίνες στους πιο πολυσύχναστους δρόμους. Στην οδό Μιαούλη, όμως, μόλις τρία λεπτά από τον σταθμό «Μοναστηράκι», υπάρχουν ρούχα που δεν διαφημίζονται ούτε με φωτεινές ταμπέλες ούτε με φαντεζί βιτρίνες, αλλά σε «καλούν» να τα αναζητήσεις ανεβαίνοντας στον πρώτο όροφο από μια παλιά σκάλα. Κρυμμένο μέσα σε μια στοά στον αριθμό 9, ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα μέρη των φανατικών του βίντατζ, το κατάστημα της Bloodie Bee υποδέχεται καθημερινά δεκάδες νέους με αδυναμία στην αισθητική των ’00s, που νιώθουν περισσότερο άνετα με ρούχα που θα φορούσε η Μπρίτνεϊ Σπιρς παρά με σύγχρονα τρεντ.
Περπατώντας μέχρι το τέλος ενός τεράστιου άδειου διαδρόμου και προσπερνώντας μια σειρά από διαμερίσματα, τα οποία δείχνουν ότι έχουν να ανοίξουν χρόνια, πίσω από μια μισάνοιχτη ξύλινη πόρτα, αναδύονται οι πρώτοι στίχοι από το «Be my lover» των La Bouche. Μπαίνοντας μέσα συναντάμε ανθρώπους από κάθε γωνιά του κόσμου, που με αφοσίωση ξεψαχνίζουν τα ράφια γεμάτα μεταχειρισμένα – εντυπωσιακά ρούχα και αξεσουάρ από τις δεκαετίες των ’90s και ’00s.
«Οφείλω να ομολογήσω ότι το να ανοίξω το κατάστημά μου μέσα σε ένα στούντιο μιας πολυκατοικίας του 1960 δεν ήταν η αρχική ιδέα, αλλά αναγκάστηκα για οικονομικούς λόγους. Δεν είχα άλλη επιλογή και αποφάσισα να το νοικιάσω για να φέρνω εδώ τα ρούχα που προμηθεύομαι. Σκέφτηκα “αφού αυτό έχω, πρέπει να το εκμεταλλευτώ”», μας λέει η Μαρία Ντεμάι –γνωστή ως Bloodie Bee–, η οποία μαζί με τον σύντροφό της, από το 2019, μεταμόρφωσαν τον συγκεκριμένο χώρο σε ένα μοντέρνο κατάστημα που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει viral.
«Σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνα το τωρινό μαγαζί για να πάω σε ένα συμβατικό με βιτρίνα. Το γεγονός ότι είναι “κρυμμένο” είναι μια από τις γοητείες του. Ο κόσμος που το επισκέπτεται νιώθει ότι ανακαλύπτει κάτι νέο και πολλές φορές μπορεί να περάσει και ώρα ψάχνοντάς το, μπαίνοντας σε διπλανές πολυκατοικίες ή ανεβαίνοντας σε λάθος ορόφους για να το βρει», εξηγεί, σημειώνοντας μάλιστα ότι πολλοί πελάτες φθάνουν στο κατάστημά της και από άλλα μέρη της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. «Ερχονται άτομα και μου λένε “ήρθα από Θεσσαλονίκη, ήθελα πάρα πολύ καιρό να δω το μαγαζί σου” κτλ. Eχουμε επίσης και αρκετούς τουρίστες και ταξιδιώτες από παντού». Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, χωρίς καλά καλά να έχει τελειώσει τη φράση της, μια κοπέλα από το Νιου Τζέρσεϊ διακόπτει τη συζήτησή μας και αγκαλιάζει τη Μαρία. Είναι η τρίτη φορά που ταξιδεύει στην Ελλάδα και δεν φεύγει χωρίς μια στάση στο αγαπημένο της κατάστημα.
«Ερχονται άτομα και μου λένε “ήρθα από Θεσσαλονίκη, ήθελα πάρα πολύ καιρό να δω το μαγαζί σου” κτλ. Eχουμε επίσης και αρκετούς τουρίστες και ταξιδιώτες από παντού», λέει η Μαρία Ντεμάι, γνωστή ως Bloodie Bee.
«Kάθε άτομο εδώ μέσα ξέρει πού πάει και τι πρόκειται να συναντήσει. Σε άλλη περίπτωση, αν είχαμε βιτρίνα, όποιος περνούσε απέξω θα μπορούσε να μπει. Δεν θα υπήρχε αυτή η συνειδητή επιλογή, κάτι που προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ».
Μαζί της συμφωνεί και η Αθηνά Βαφειάδη ή αλλιώς Rats, όπως την αποκαλούν οι πελάτισσες και οι πελάτες της, η οποία διατηρεί ένα μεγαλύτερο βιντατζάδικο, στην οδό Αθηνάς. Για να εξερευνήσει κάποιος τον γεμάτο με σπάνια κομμάτια χώρο της θα πρέπει να ανέβει μέχρι τον πέμπτο όροφο. «Δεν με φόβισε ούτε λεπτό ότι δεν έχει βιτρίνα, γιατί ξέρω ότι όποιος αγαπά το βίντατζ δεν θα βγει βόλτα στην αγορά να το ψάξει. Θα το γκουγκλάρει. Και έτσι ακριβώς φθάνει εδώ ο κόσμος: βρίσκει το μαγαζί στο Διαδίκτυο – έρχεται στοχευμένα».
Πράγματι η διαφήμιση γίνεται μόνο μέσω σόσιαλ μίντια, με το TikTok να έχει απογειώσει, τα τελευταία χρόνια, ακόμα και την προσέλευση ατόμων που δεν ντύνονται αποκλειστικά με second hand ρούχα, αλλά «έχουν περιέργεια» να δουν τι είναι αυτές οι πολυκατοικίες που πολλοί επισκέπτονται για να ψωνίσουν.
Οχι και τόσο μακριά από την Bloodie Bee και τη Rats, το κατάστημα της Clofie (Χλόη Μάριαμ Χαρίρι), που είναι μόλις 10 τ.μ. και μοιάζει με κουκλόσπιτο, στο οποίο κρέμονται σπάνια φορέματα, και όχι μόνο, είναι ο λόγος που πολλοί τουρίστες και oι «πιο ψαγμένοι» με το βίντατζ Αθηναίοι διασχίζουν πάνω κάτω τον δρόμο από την πλατεία Ομονοίας μέχρι την Πανεπιστημίου, για να το εντοπίσουν. Το Clofie Vintage στέκει και αυτό στον ημιώροφο μιας πολυκατοικίας, στην Πανεπιστημίου 64, σε ένα κτίριο που πολλοί προσπερνούν κάθε μέρα χωρίς να του έχουν δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία.
Αφού εντοπίσαμε το κατάστημα έπειτα από αρκετή ώρα, προσέχοντας την κομψή ταμπέλα με το λογότυπο στο ισόγειο, ρωτήσαμε τη Χλόη Μάριαμ Χαρίρι αν θεωρεί την Ομόνοια ελκυστική περιοχή ή αν, αντιθέτως, λειτουργεί αποτρεπτικά για πολλούς δυνητικούς πελάτες. «Για εμένα είναι η καταλληλότερη τοποθεσία στο κέντρο, ακριβώς λόγω της τεράστιας καθημερινής διέλευσης κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο έχω την ευκαιρία να προσανατολίσω το κατάστημά μου σε μια πιο εναλλακτική, ανήσυχη και underground αγορά, δίνοντας το δικό μου στίγμα σε μια ζωντανή και αυθεντική περιοχή», μας λέει την ώρα που τακτοποιεί ένα σατέν μαύρο φόρεμα δίπλα σε μια πλούσια συλλογή από ρούχα υψηλής ποιότητας υφασμάτων, τα οποία δεν συναντάς στις γνωστές αλυσίδες.
Δεύτερη ματιά στο δεύτερο χέρι
«Παλαιότερα το second hand shopping μπορεί να θεωρείτο ταμπού, ως μια πιο “δεύτερη” ή “φθηνή” επιλογή. Σήμερα, όμως, έχει αποκτήσει μια νέα δυναμική και γίνεται όλο και πιο δημοφιλές, αφού συνδυάζει το στυλ, την ποιότητα, τον σεβασμό προς το περιβάλλον και μια πιο βιώσιμη στάση κατανάλωσης», μας λέει η κ. Χαρίρι και η Αθηνά Βαφειάδη προσθέτει ότι «ίσως κάποιοι να το βλέπουν λίγο περίεργα επειδή είναι φορεμένα ρούχα. Παρ’ όλα αυτά βλέπουμε ότι αυτό σιγά σιγά αλλάζει. Ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι το vintage είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, έχει στυλ και ιστορία και σίγουρα δεν είναι για όλους – αυτό είναι το γοητευτικό».
Η Μαρία Ντεμάι, από την άλλη, διαπιστώνει ότι οι γονείς είναι εκείνοι που κρατούν μια πιο κριτική στάση απέναντι σε αυτή τη φιλοσοφία ένδυσης. «Ταμπού υπάρχει κυρίως στις μεγαλύτερες ηλικίες. Δηλαδή, εγώ αυτό το βλέπω πιο έντονα από γονείς παιδιών, που έρχονται μερικές φορές μαζί τους στο μαγαζί, οι οποίοι παραβλέπουν το πόσο αξίζουν αυτά τα ρούχα σε σχέση με το fast fashion. Μου κάνει τόση εντύπωση διότι οι γονείς των σημερινών εικοσάρηδων έχουν ζήσει τη μόδα της δεκαετίας του 1990 και ξέρουν από πρώτο χέρι από πού προέρχονται τα συγκεκριμένα κομμάτια».
«Ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι το vintage είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, έχει στυλ και ιστορία και σίγουρα δεν είναι για όλους – αυτό είναι το γοητευτικό», εξηγεί η Αθηνά Βαφειάδη ή αλλιώς Rats.
Παρότι το second hand και το βίντατζ έχει αγκαλιαστεί από μια νέα γενιά Αθηναίων, η αλήθεια είναι πως η σχετική αγορά απέχει πολύ από το να αποκτήσει τις διαστάσεις του Le Marais στο Παρίσι ή των εναλλακτικών μπαζάρ στο Αμστερνταμ. Εδώ, η κουλτούρα της ανακύκλωσης του στυλ συναντά μεν την ανάγκη για προσωπική έκφραση, προσκρούει όμως στη αντίληψη ότι «παλιό» και «μεταχειρισμένο» σημαίνει «φθαρμένο» και «ξεπερασμένο».
