«Οι “4 Τροχοί” δεν είναι ένα περιοδικό για βαμμένους τενεκέδες», συνήθιζε να λέει ο δημιουργός και ιδρυτής τους Κώστας Καββαθάς. «Δεν είναι ένα περιοδικό για λαμαρίνες, αλλά για τους ανθρώπους που τις σχεδιάζουν, τις κατασκευάζουν και τις οδηγούν», συμπλήρωνε.
Η αυτοκίνηση ήταν γι’ αυτόν μια δραστηριότητα κοινωνική, μια έκφανση του καθημερινού μας πολιτισμού. Και αυτό το ήθος ξεδιπλωνόταν σε κάθε στήλη, σε κάθε σελίδα του περιοδικού του, ενός εντύπου «φτιαγμένου» με αγάπη και γνώση για το αντικείμενό του, που συχνά εκφραζόταν και με άποψη αιχμηρή. Το ένθετο «Αντίλογος» άφησε το δικό του αποτύπωμα στη σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία, με σπουδαίους γραφιάδες όπως ο Νίκος Δήμου και ο Βασίλης Βασιλικός, ενώ η γλώσσα του ίδιου του Καββαθά στα editorial του γινόταν συχνά συναισθηματική, μάχιμη, πολιτική. Δεν ήταν όμως μόνον οι θρυλικοί «4 Τροχοί» που έβγαλαν οι Τεχνικές Εκδόσεις, η εκδοτική εταιρεία που ίδρυσε με τη σύζυγό του Σοφία το 1970. Οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους: «Πτήση & Διάστημα», «Σκάφος & Θάλασσα», «Ταξιδεύοντας», «Αναλόγιο», «Ηχος και Hi-Fi», «Γεύση», «2 Τροχοί», αλλά και τo Ram, ένα περιοδικό-σύμβολο των απαρχών της ψηφιακής κουλτούρας στη χώρα – συνολικά 28 περιοδικά εξέδωσε ο εμβληματικός δημοσιογράφος και εκδότης, που έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη στα 86 του χρόνια, έχοντας διανύσει μια πορεία με πάνω από έξι δεκαετίες δημιουργικής δημοσιογραφίας.
Γεννημένος το 1939 στον Πειραιά, μεγάλωσε στον Νέο Κόσμο και στο Νέο Ψυχικό, όπου συχνά επισκεπτόταν το σπίτι της θείας του. Εκεί, στα δέκα του, παίζοντας σε μια αλάνα κοντά στην Αγία Σοφία, είχε μια «συνάντηση» που όρισε τη ζωή του: προσγειώθηκε στα πόδια του ένα μικρό κίτρινο αεροπλανάκι, το οποίο ανήκε στον ζωγράφο Γιώργο Μανουσάκη, που ζούσε στην περιοχή και ήταν παθιασμένος αερομοντελιστής. Το χειροποίητο, «ουρανοκατέβατο» αερομοντέλο εντυπωσίασε τον μικρό Κώστα και ο καλλιτέχνης έγινε για τον μικρό ένας πρώτος μέντορας, ενθαρρύνοντας το πάθος του για το αντικείμενο και γράφοντάς τον στην Ενωση Αερομοντελιστών Αθηνών. Στα δεκαέξι του έκανε την πρώτη του αληθινή πτήση με ανεμόπτερο, συμμετέχοντας σε καλοκαιρινό σχολείο της Πολεμικής Αεροπορίας στο αεροδρόμιο της Τρίπολης. «Πριν μάθω να οδηγώ έμαθα να πετάω», θα έλεγε χρόνια αργότερα.
Το πρώτο του βήμα στη δημοσιογραφία έγινε το 1959, συνεργαζόμενος με το περιοδικό «Ταχύτης», έφυγε όμως σύντομα για σπουδές στην Αγγλία, έχοντας φιλοδοξία να γίνει σχεδιαστής αγωνιστικών αυτοκινήτων. Τελικά, οι σπουδές δεν ολοκληρώθηκαν και, γυρίζοντας στην Ελλάδα, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και έπειτα άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στη «Μεσημβρινή», στην οποία κράτησε στήλη αυτοκινήτου για τρία χρόνια, από το 1963 έως το 1966. Στη συνέχεια δούλεψε για ένα χρόνο στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Αλφα» (το πρώτο στα εγχώρια εκδοτικά χρονικά που συμπεριέλαβε στην ύλη του σχετική στήλη) και ένα χρόνο αργότερα άρχισε να γράφει για το «Αuto Eξπρές» του Σπύρου Γαλαίου, όπου σύντομα έγινε αρχισυντάκτης.
Οπως ήταν επόμενο, όταν το 1970 ξεκίνησε με τη σύζυγό του τις Τεχνικές Εκδόσεις, ο κύριος όγκος της αρθρογραφίας του διοχετεύθηκε σε αυτές, αλλά δεν περιορίστηκε εκεί: έως το 1984 έγραφε για τα «Επίκαιρα», από το 1991 έως το 1998 για το «Βήμα», από το 2005 έως το 2012 για το «Πρώτο Θέμα», ενώ έκανε και δύο «περάσματα» από την «Καθημερινή», ένα στα μέσα του ’70 και ένα το 1999. Αφησε ακόμη τα ίχνη του και στη ραδιοτηλεόραση, με έναν κύκλο τεσσάρων τηλεοπτικών εκπομπών για το αυτοκίνητο με τίτλο «Τροχοί & Δρόμοι» (Μega Channel, 1992) και ιδρύοντας τον ραδιοσταθμό Εν Λευκώ το 1998.
Eγραψε και βιβλία – όπως το (εξαντλημένο, πλέον) «Οδηγώντας: Το βιβλίο του πραγματικού οδηγού» το 1993, μια «Βίβλος» της σύγχρονης αυτοκίνησης καθώς και το «Ασημόσπιτο», αυτοβιογραφία του που εκδόθηκε το 2021 (εκδ. Αρμός). Εκτός, όμως, από γραφιάς και εκδότης, ήταν και ένας πολύ ενθουσιώδης, τεχνικά καταρτισμένος, έμπειρος και ανταγωνιστικός οδηγός και πιλότος. Με το ψευδώνυμο «Πηλέας» συμμετείχε σε πέντε Ράλλυ Ακρόπολις, ενώ είχε πετάξει με σχεδόν κάθε τύπο αεροσκάφους – ανάμεσά τους και ένα MIG 25 με το οποίο έφτασε σε 87.000 πόδια πάνω από τη Γη.
Αναζητώντας το ανθρώπινο πρόσωπό του –το ποιος ήταν ο Κώστας Καββαθάς εκ του σύνεγγυς– μιλάμε με τη δημοσιογράφο Ρέα Βιτάλη, η οποία είχε υπάρξει για χρόνια συνεργάτις του στους «4 Τροχούς». Τον αποκαλεί κι εκείνη «πατέρα» και «δάσκαλο», όπως είπαν την ημέρα του θανάτου του γι’ αυτόν αρκετοί άλλοι συνάδελφοί της που δούλεψαν δίπλα του μέσα στα τόσα χρόνια. «Για μένα ήταν πατρική φιγούρα. Στα μάτια του, νοερά, καθρέφτιζα ό,τι και αν έκανα», θα μας πει. «Με τίμησε να είμαι η μόνη γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο – η μόνη γυναίκα στους “4 Τροχούς” για 11 χρόνια. Και, φυσικά, ήμουν η πρώτη που έφυγα όταν οι Τεχνικές Εκδόσεις εξαγοράστηκαν από τις εκδόσεις Λυμπέρη, το 2006. Ακόμη και σε αυτό ήταν πρωτοπόρος! Ο Κώστας Καββαθάς ζούσε πάντοτε σε χρόνο μέλλοντα. Και δεν το έκανε ποτέ θέμα· ήταν πάντοτε σεμνός». Στη συνέντευξη που της έδωσε πέρυσι στην εκπομπή της «Κεραία» στην ΕΡΤ, ο ίδιος τόνισε: «Ημουν ταπεινός και υπερήφανος την ίδια στιγμή. Ηξερα πως δεν έπρεπε να περάσω ποτέ τη γραμμή και να γίνω προκλητικός».
Στη συνέντευξη αυτή, μία από τις τελευταίες του, όντας γενναιόδωρος όπως και στα γραπτά του, διηγείται τη στιγμή κατά την οποία πιτσιρικάς, σε μια έκθεση αυτοκινήτων στην αρχή της Συγγρού, θαμπώθηκε από μια Mercedes 300SL και ο πωλητής τον έβαλε να καθίσει στη θέση του οδηγού. «Ηταν λες και ήταν δίπλα μου ένας άγγελος που άπλωσε τη φτερούγα του και με πήρε αγκαλιά», θυμήθηκε.
Οταν η δημοσιογράφος τον ρώτησε ποιος ήταν ο προσωπικός του ήρωας από τον κόσμο των αγώνων αυτοκινήτου, χωρίς δισταγμό εκείνος ανέφερε αμέσως τον Αϊρτον Σένα. Και, μιλώντας γι’ αυτόν, είναι σαν, άθελά του, να μιλάει για τον ίδιο του τον εαυτό: «Ηταν από άλλο κόσμο. Από άλλο χωροχρονικό συνεχές, από άλλο σύμπαν. Απλώς είχε κατεβεί στη Γη και γύρισε πίσω από εκεί που είχε έρθει»…
