Μέσα από την οθόνη του υπολογιστή της, η 10χρονη Βικτώρια Τριανταφύλλου, μαθήτρια της Ε΄ τάξης του 16ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου Κρήτης, μου περιγράφει πώς, πριν από λίγα χρόνια, συνωμότησαν με τον πατέρα της για να φέρουν στο σπίτι το πρώτο τους γατάκι, που εθελοντές της τοπικής φιλοζωικής είχαν βρει στα σκουπίδια. «Η μαμά δεν ήθελε καν να ακούσει τη λέξη “γάτα”. Αν και μεγάλωσε σε χωριό της Κρήτης, αν και οι γονείς της είχαν τυροκομείο, όπου οι γάτες έδιωχναν τα ποντίκια, εκείνη τις απεχθανόταν. “Ενα κατσούλι να τριγυρνά εδώ μέσα; Ξεχάστε το!”, έλεγε. Ο αδελφός μου, ο Αριστοτέλης, συμφωνούσε μαζί της. Κάθε απόγευμα βλέπαμε με τον μπαμπά μου στη σελίδα της φιλοζωικής στο facebook το ασπρόμαυρο ορφανό γατάκι και σκεφτόμασταν πώς θα τους κάναμε να το δεχτούν!»
Τελικά τους έπεισαν και κάπως έτσι στη ζωή τους μπήκε η Σερενάτα, «όπως η γάτα σε ένα τραγούδι που αρέσει πολύ στον μπαμπά και μια γκοφρέτα που αρέσει σε μένα». Μόνο που στην πραγματικότητα το ζωάκι ήταν αρσενικό και ονομάστηκε Σερενάτος. Και λίγους μήνες μετά –αναπάντεχο, στ’ αλήθεια– η μητέρα ήταν εκείνη που έφερε στο σπίτι μία ακόμη αδέσποτη γάτα, τη Ζιζέλ. Ολα αυτά που μου περιγράφει με ενθουσιασμό, η Βικτώρια τα κατέγραψε στο διήγημα «Ζιζέλ και Σερενάτος» με το οποίο συμμετείχε στον 1ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Φιλοζωίας με θέμα: «Συμβιώνοντας με τα ζώα» (τον διοργάνωσε η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Φλώρινας), κερδίζοντας το πρώτο βραβείο. Και πριν από λίγες μέρες, στην πόλη της πια, βραβεύθηκε και πάλι, αυτή τη φορά από τον ειδικό γραμματέα του υπουργείου Εσωτερικών για την Προστασία Ζώων Συντροφιάς Νίκο Χρυσάκη, για την προαγωγή της φιλοζωίας.
Περήφανοι γονείς, η Ειρήνη Στρατάκη και ο Γιώργος Τριανταφύλλου –5.500 παιδιά από σχολεία όλης της Ελλάδας συμμετείχαν στον διαγωνισμό– λένε ότι το διήγημα γράφτηκε από τη Βικτώρια σε χαρτάκια post-it, τα οποία μετά συναρμολόγησε και εξηγούν πόσο άλλαξε η ζωή τους με τα δύο κατοικίδια. «Αρχισαν να αναλαμβάνουν μεγαλύτερες ευθύνης για να φροντίσουν κάποιον πιο αδύναμο από τα ίδια. Συνειδητοποίησαν ότι τα ζώα δεν είναι λούτρινα παιχνίδια, έχουν προσωπικότητα και συναισθήματα. Μέσω της συνύπαρξης με τα ζώα τα παιδιά αποκτούν κοινωνικές δεξιότητες, πολύτιμες για τις σχέσεις τους και με τους ανθρώπους». «Και τώρα τι; Θα γράψεις κι άλλο διήγημα;», ρωτάω τη Βικτώρια. «Ναι! Θέμα του όμως αυτή τη φορά δεν θα είναι τα ζώα», απαντάει. «Θα γράψω ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας!».
