Εχω μια φίλη ποιήτρια – ένα πόδι στη γη, ένα στη θάλασσα, κεφάλι στα σύννεφα, πρακτικότης μηδέν. Ετσι, όταν αποφάσισε να αγοράσει διαμέρισμα στο κέντρο, ζήτησε τη συμβουλή μας. «Εχω δίλημμα», μας είπε: «Βρήκα ένα ωραίο, φωτεινό, φθηνό διαμέρισμα δυο δρόμους κάτω από την πλατεία Βικτωρίας». «Γιατί είναι τόσο φθηνό;», απόρησα εγώ. «Μάλλον γιατί είναι πολύ επικίνδυνη η γειτονιά», μου είπε. «Τι επικίνδυνη; Συνέχεια περνάω, μια χαρά είναι», αντέτεινα. «Μα, πήγα να το δω βράδυ και αγριεύτηκα. Είδα κάτι περίεργους, Αφγανούς μάλλον… Το σκέφτομαι, ρε συ, πώς θα γυρίζω σπίτι μου μετά τα μεσάνυχτα;».
Σοκ: Η κοπέλα αυτή μένει χρόνια στα Εξάρχεια και δούλευε εθελοντικά στη Μυτιλήνη για τους θαλασσοπνιγμένους. Πώς αναποδογύρισε αίφνης η φάση στο κεφάλι της και οι Αφγανοί γίναν περίεργοι; Πήγα βράδυ να δω με τα μάτια μου το διαβόητο σπίτι. Κανονικός δρόμος ήταν, φωτισμένος, άδειος. Στα σκαλιά της πολυκατοικίας ένα παλικαράκι μιλούσε facetime με τη μάνα του στην Αφρική και χασκογελούσαν τρανταχτά. Εκείνη τη στιγμή, μια κυρία έμπαινε στην πολυκατοικία. Ετρεξα, την πρόλαβα και τη ρώτησα ως πιθανή αγοράστρια αν υπάρχουν θέματα στην περιοχή, αν πληρώνουν όλοι κοινόχρηστα κ.λπ. «Ολα καλά», μου είπε αυτή. «Ομως… είναι κι αυτοί οι ξένοι…» «Τι έχουν οι ξένοι;», επέμεινα εγώ. «Ε, μαλώνουν μεταξύ τους, ξέρετε τι φωνές κάνουν όταν μαλώνουν, απαπαπα.» «Γιατί όταν μαλώνουν οι Ελληνες τι κάνουν;», συνέχισα εγώ. «Στέλνουν σημειώματα “Ασιχτίρ Θανάση”;» «Ε, άλλο αυτοί, άλλο εμείς», απεφάνθη η κυρία, αγνοώντας ότι ακριβώς δίπλα της στα σκαλιά ήταν ένας από «αυτούς» και την άκουγε.
Η αδερφή μου μένει στη Βικτώρια κι εγώ στην Κυψέλη, οπότε την έχω οργώσει την περιοχή. Εντάξει, όταν βαδίζει μια γυναίκα μεταμεσονυχτίως πρέπει να έχει κάπως τον νου της. Αλλά βίαια επεισόδια δεν γίνονται, δεν μας βιάζουν «αυτοί», δεν βγάζουν μαχαίρια. Καμιά φορά, όπως κι εμείς, μαλώνουν. Οπως ήρθαν στα χέρια δυο εφηβάκια στη δομή Αιγύπτιων κυρίως ανηλίκων στα Σεπόλια τις προάλλες. Ο φύλακας της βάρδιας κάλεσε την αστυνομία, αλλά το επεισόδιο δεν έληξε. Εντός μικρού διαστήματος, ομάδα κρούσης με καδρόνια και σιδηρολοστούς εισέβαλε στη δομή και πλάκωσε στο ξύλο τα υπόλοιπα πιτσιρίκια, τραυματίζοντας άσχημα ένα. Ξέρετε πώς παρουσίασαν την είδηση; Τίτλος: «Αγριος καβγάς σε δομή φιλοξενίας μεταναστών προκάλεσε συμπλοκή με κατοίκους». Επειδή όμως δεν ήταν κάτοικοι οι εισβολείς, ήταν τάγματα τύπου χρυσής αυγής, παρακάτω θόλωσαν λίγο τα νερά: «Οι κάτοικοι άκουσαν τις φωνές και βγήκαν από τα σπίτια τους για να δουν τι συμβαίνει, ενώ μια ομάδα ατόμων με καδρόνια και σιδερολοστούς στα χέρια συνεπλάκη αγρίως με ανηλίκους που φιλοξενούνται στη δομή».
Καταλάβατε; Η ακροδεξιά ξανάρχεται ελαφροπάτητη για να μην αντιδράσουμε. Η επιχείρηση ξεπλύματος ξανάρχισε. Ο Μπαρντελά δήλωσε: «δεν είμαστε φασίστες, είμαστε νέοι, κόντρα στις παλιές ιδέες ανοχής». Τα τάγματα εφόδου βαφτίζονται κάτοικοι. Φαντάζεστε όταν τα δικά μας πιτσιρίκια μαχαιρώνονται μεταξύ τους να εισβάλλουν στα σχολεία «κάτοικοι» με σιδερολοστούς και να πλακώνουν αδιακρίτως τους μαθητές; Όχι βέβαια γιατί άλλοι «αυτοί» κι άλλοι εμείς. Φοβάμαι ότι αύριο θα προσκληθεί στην τηλεόραση ο τραμπούκος να μας εξομολογηθεί ότι τον προπάππου του τον έσφαξαν οι Τούρκοι γι αυτό εξαγριώνεται όταν βλέπει μουσουλμάνο. Το νου σας.
ΥΓ.: Ευτυχώς, το περιστατικό δεν πέρασε ντούκου. Το ανέλαβε ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών.
* Η κ. Λένα Διβάνη είναι συγγραφέας.
