«Η παρούσα κρίση στο πανεπιστήμιο νομίζω ότι είναι το αποτέλεσμα ενός προβλήματος που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια και με τον καιρό διογκώθηκε. Μεγάλο μέρος των διοικητικών διατηρεί οικογενειακούς δεσμούς με πανεπιστημιακούς, ενώ δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι ο αριθμός των διοικητικών υπαλλήλων είναι πάρα πολύ μεγάλος», περιγράφει στην «Κ» η Μαρία Ξανθοπούλου, δευτεροετής φοιτήτρια στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. «Εμείς ψηφίσαμε στη σχολή μου κατάληψη της Φιλοσοφικής ως ένδειξη συμπαράστασης στους απεργούς. Δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα», εξηγεί με προβληματισμό η Μαρία. «Αν με διαβεβαίωνε κάποιος ότι οι απολύσεις θα γίνουν με αξιοκρατικά κριτήρια, δεν θα είχα αντίρρηση. Είμαι όμως σίγουρη ότι εκείνοι που έχουν συγγενείς στο πανεπιστήμιο θα παραμείνουν και μετά την αξιολόγηση», εκτιμά η 19χρονη φοιτήτρια. «Εχουν και οι εργαζόμενοι το δικαίωμα να αγωνιστούν για τη θέση τους, έχω κι εγώ όμως το δικαίωμα να σπουδάσω». Η Μαρία εκφράζει έντονη ανησυχία για το μέλλον των σπουδών της, σημειώνοντας ότι κανείς δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να απαντήσει με βεβαιότητα για το τι θα γίνει με το εξάμηνο, που φαίνεται, όπως εκτιμά η ίδια, ότι είναι χαμένο.
«Σε εμάς μπορεί να γίνονται απρόσκοπτα τα μαθήματα, αλλά η ανησυχία είναι διάχυτη στους φοιτητικούς κύκλους. Το μεγαλύτερο άγχος αφορά στον κίνδυνο να χαθεί το εξάμηνο, όπως είναι λογικό άλλωστε», εξηγεί στην «Κ» η Κατερίνα Παπαδάκη, δευτεροετής φοιτήτρια στο Πάντειο. «Στην αρχή των κινητοποιήσεων οι περισσότεροι φοιτητές εκφράστηκαν υπέρ των απεργών υποστηρίζοντας ότι τα αιτήματά τους είναι δίκαια και δεν θα πρέπει να απολυθεί κανείς. Οσο περνάει ο καιρός, οι ίδιοι φοιτητές που αρχικώς τάχθηκαν υπέρ των κινητοποιήσεων των διοικητικών καταδικάζουν τις απεργίες διότι βλέπουν ότι επηρεάζεται το δικό τους μέλλον. Είναι λίγο υποκριτικό να τάσσεσαι υπέρ μιας απεργίας και στην πορεία να αλλάζεις γνώμη επειδή αρχίζει και επηρεάζει τη δική σου ζωή. Οσο δεν μας αγγίζει άμεσα, μπορούμε να το ανάγουμε σε ιδεολογία, αλλά όταν κινδυνεύει το εξάμηνό μας, καταδικάζουμε την -μέχρι πριν από λίγο- δίκαιη κινητοποίηση;», αναρωτιέται η Κατερίνα. «Εχω μια φίλη που ήρθε από την Καλαμάτα και η οικογένειά της αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Βρήκε στην Αθήνα δουλειά για να αντεπεξέλθει στο κόστος ζωής, αλλά η σχολή της δεν έχει ανοίξει ακόμα. Αναγκάστηκε να αφήσει τη δουλειά και να γυρίσει στην Καλαμάτα, ενώ έχει αρχίσει να σκέφτεται το ενδεχόμενο να μην επιστρέψει στη σχολή της», περιγράφει η Κατερίνα.
