Το πρόβλημα της ποιότητας των ΑΕΙ είναι το πρώτιστο, το οποίο θα έπρεπε να έχει προ πολλού απασχολήσει την ελληνική κοινωνία και, κυρίως, τις πολιτικές δυνάμεις. Βέβαια, αυτό διασφαλίζεται μόνο μέσω της ανοιχτής αξιολόγησης με ακαδημαϊκά κριτήρια, αλλά και μέσω της διασφάλισης του αυτοδιοίκητου και της αυτοδιαχείρισης, που συνεχώς καταστρατηγείται από την ίδια την Πολιτεία. Ταυτόχρονα, η ποιότητα διασφαλίζεται με την επιδίωξη και την ανάδειξη της αριστείας στα ιδρύματα, τα οποία απαλλαγμένα από τις κομματικές παρεμβάσεις θα μπορέσουν να αναδείξουν τις ιδιαιτερότητές τους. Κάθε ΑΕΙ της Ελλάδας ανταγωνίζεται όχι μόνο τα υπόλοιπα 20 της χώρας, αλλά και όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Κατά συνέπεια, όποιο πανεπιστήμιο δεν επιδιώξει την αριστεία, είναι καταδικασμένο σε αφανισμό. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν παράγουν πλέον πολιτική. Συνέπεια αυτού είναι η προσέγγιση των μέτριων έως κακών μέσα στα πανεπιστήμια, αφού οι άριστοι δεν προσελκύονται από μια στείρα συνθηματολογία, που «προσφέρεται» αφειδώς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την επιβίωση των μετρίων και τον παραγκωνισμό των αρίστων. Η έλλειψη της παραγωγής πολιτικής σκέψης και της εμφάνισης νέων πολιτικών ιδεών οδηγεί -εκτός των άλλων διαλυτικών φαινομένων- και στην παραγωγή φαινομένων βίας εντός των ιδρυμάτων. Και αυτό διότι στόχος είναι να «υπερισχύσει» ο δυνατός όχι με βάση τις ιδέες και τα επιχειρήματα, αλλά με βάση την άσκηση βίας. Σημειώνω ότι δεν είναι δυνατόν, οι έχοντες γνώση και εμπειρία για τη λειτουργία και οργάνωση του ιδρύματος να μην έχουν τον πρώτο και κύριο λόγο στην ανάδειξη των οργάνων διοίκησης. Αυτή η κατάσταση οδηγεί στην περιθωριοποίηση του ελληνικού πανεπιστημίου.
* Ο κ. Γρυσπολάκης είναι πρύτανης Πολυτεχνείου Κρήτης.
