Μεσούσης της βαθιάς, πολυεπίπεδης κρίσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δύο φοιτητές, με επιχειρήματα και αγωνία, καταθέτουν την άποψή τους για όσα συμβαίνουν, εξηγούν γιατί διαφωνούν με τις καταλήψεις, τοποθετούνται απέναντι στα αιτήματα, εγείρουν ερωτήματα. Ο N.T. καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο μπαίνει «λουκέτο» στις σχολές και η Κατερίνα Τσεντεμεΐδου μιλάει στην «Κ» για την οικονομική αιμορραγία, τον κόπο χωρίς αντίκρισμα και τον κίνδυνο να χαθεί το εξάμηνο.
Οπως γράφει ο Ν. Τ. είναι φοιτητής από την Κέρκυρα, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ στο 4ο έτος: «Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω εκ των προτέρων για το χρόνο που θα αφιερώσετε για την ανάγνωση των παρακάτω. Οπως οι περισσότερες σχολές του Πολυτεχνείου, έτσι και αυτή των Πολιτικών Μηχανικών, βρίσκεται υπό κατάληψη από την αρχή του νέου έτους. Θα έχετε ακούσει ήδη αρκετές φορές πως η απόφαση για την κατάληψη μιας σχολής, λαμβάνεται συνήθως από μία μειοψηφία φοιτητών όσον αφορά στο σύνολο της σχολής, η οποία καταφέρνει να πλειοψηφήσει στη γενική συνέλευση. Ομως, σε κάθε γενική συνέλευση τηρούνται κάποιοι βασικοί κανόνες, ώστε να διασφαλιστεί όσο γίνεται το δημοκρατικό πνεύμα της διαδικασίας. Ενας απαράβατος κανόνας αφορά τον ελάχιστο αριθμό ατόμων που απαιτούνται να είναι παρόντα κατά την ψηφοφορία, ώστε αυτή να θεωρηθεί έγκυρη. Αυτός ο κανόνας παραβιάστηκε κατά την τελευταία γενική συνέλευση της σχολής Πολιτικών Μηχανικών. Συνολικά, μόνον 200 άτομα παρευρέθησαν στην ψηφοφορία. Πάρθηκε απόφαση για κατάληψη, η οποία όμως δεν είναι έγκυρη. Για αυτόν τον λόγο, η ΠΑΣΠ, που είναι η πρώτη δύναμη στη σχολή, δεν σφράγισε την απόφαση με τη σφραγίδα του φοιτητικού συλλόγου. Συνεπώς (σύμφωνα με το καταστατικό της σχολής), η συνέλευση θα έπρεπε να επαναληφθεί την επόμενη εβδομάδα. Μέχρι τότε, η σχολή θα έπρεπε να παραμείνει ανοιχτή.
Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο. Χθες, άτομα που πρόσκεινται σε αριστερές παρατάξεις (μέλη του Δικτύου και της Πανσπουδαστικής) έκλεισαν τη σχολή πραξικοπηματικά. Μάλιστα, δήλωσαν αλαζονικά ότι γνωρίζουν πώς παρανομούν, αλλά στη δεδομένη στιγμή δεν τους πειράζει αυτό. Με κάποιους συμφοιτητές και συμφοιτήτριές μου (τόσο από τη ΔΑΠ όσο και την ΠΑΣΠ) προσπαθήσαμε να εκλογικεύσουμε τους καταληψίες και να πετύχουμε το άνοιγμα της σχολής. Ομως κάτι τέτοιο δεν έγινε εφικτό. Θα ήθελα να σας τονίσω σε αυτό το σημείο ότι δεν συμμετέχω σε καμία φοιτητική παράταξη. Η επίσημη ΠΑΣΠ και ΔΑΠ της σχολής, αν και δηλώνουν ότι εναντιώνονται στην παράνομη κατάληψη, δεν κάνουν τίποτα για να αντιστρέψουν την κατάσταση. Επικοινώνησα με στελέχη και των δύο παρατάξεων, τα οποία μου τόνισαν ότι βασικός λόγος της αδράνειάς τους είναι φόβος βίαιης αντίδρασης από αριστερά σχήματα. Συγκεκριμένα, μού είπαν ότι οι παράνομοι καταληψίες έχουν τη δυνατότητα να συγκεντρώσουν απ’ όλο το Πολυτεχνείο, άτομα που είναι ιδιαίτερα βίαια. Μέσω του εκφοβισμού, λοιπόν, κάποια άτομα κατάφεραν να κλείσουν εντελώς αντιδημοκρατικά τη σχολή των Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ. Πιθανώς, αυτό το φαινόμενο να μην είναι μεμονωμένο. Προφανώς, η κατάληψη δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί δημοκρατικό μέτρο αγώνα. Κι αυτό γιατί στερεί από κάποιους το Συνταγματικό τους δικαίωμα στην εκπαίδευση. Ομως, πλέον, γινόμαστε μάρτυρες καταλήψεων που δεν έχουν ούτε την έγκριση του φοιτητικού συλλόγου.
Παράλληλα, χθες, η «Κ» μίλησε με την Κατερίνα Τσεντεμεΐδου, την 19χρονη φοιτήτρια από τη Δράμα που στις 15 Ιουνίου του 2006 έμαθε ότι είχε περάσει πρώτη στη σχολή που επιθυμούσε, την Ιατρική Θεσσαλονίκης. Ούτε οκτώ μήνες αργότερα, όμως, ο ενθουσιασμός έχει δώσει τη θέση του στην απογοήτευση. «Προσέξτε, απογοητεύομαι από την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τις καταλήψεις. Τον λόγο που γίνονται δεν τον κατακρίνω, είναι πράγματι ευγενής λόγος. Και η κατάληψη είναι πράγματι ένας τρόπος διαμαρτυρίας», λέει η 19χρονη φοιτήτρια. «Ωστόσο, αυτό που κανείς δεν φαίνεται να σκέφτεται είναι ότι αυτοί που βλάπτονται είμαστε εμείς, οι φοιτητές. Χάνουμε τα μαθήματα, χάνουμε την εξεταστική.» Η σκέψη της Κατερίνας είναι στους γονείς της και στους κόπους που κατέβαλλαν και καταβάλλουν για να τη σπουδάσουν. «Κάνουμε τόσα έξοδα, αλλά χωρίς αντίκρισμα. Πάει δύο μήνες αυτή η κατάσταση. Εχουμε ξεχάσει πώς είναι η σχολή. Δεν σκέφτεται κανείς πώς μπορεί να τα βγάλει πέρα η ελληνική οικογένεια. Η σχολή μου είναι έξι χρόνια. Μπορούμε να πληρώσουμε για 7;» Ο κίνδυνος να χαθεί το εξάμηνο είναι ορατός. «Ολος ο κόπος μας, τα εργαστήρια, τα διαβάσματα, χαμένος. Αντε πάλι απ’ την αρχή». Η Κατερίνα δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε γενικές συνελεύσεις. «Οι περισσότεροι φοιτητές δεν πηγαίνουν· επικρατεί έντονο, περίεργο κλίμα». Θεωρεί πάντως πως η αντίδραση για την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ δεν είναι χωρίς βάση. «Υπάρχουν αδυναμίες στην πρόταση του υπουργείου, η οποία στοχεύει στο να σταματήσει η μετανάστευση φοιτητών στο εξωτερικό. Στο εξωτερικό όμως φεύγουν κυρίως για τις ιατρικές. Θα δημιουργηθούν εδώ, λοιπόν, ιδιωτικές Ιατρικές Σχολές; Μα, είναι θηριώδες έργο, χρειάζεται εξοπλισμό, τεράστιες υποδομές. Η εκροή συνεπώς θα παραμείνει»…
