Στη μάχη του βαθμού ρίχνονται από νωρίς οι Ελληνες φοιτητές. Καθώς στοχεύουν σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα, όπου ο βαθμός είναι βασικό κριτήριο επιλογής, βάζουν -από τα πρώτα κιόλας- χρόνια της φοίτησής τους σε μαθήματα «ρήτρες» με όριο βαθμού υψηλότερο της βάσης, δηλαδή του 5 στα 10. Με την επιλογή τους αυτή, δηλαδή, ζητούν από τον καθηγητή στην περίπτωση που δεν «πιάσουν» το συγκεκριμένο όριο, να τους… «κόψει».
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που εντάθηκε τα πέντε τελευταία χρόνια. Παλαιότερα, οι φοιτητές επέλεγαν να βάλουν «ρήτρα» με όριο βαθμολόγησης κατά τα τελευταία έτη φοίτησης. O πιο συνηθισμένος λόγος ήταν ότι ο μέσος όρος των βαθμών για το πτυχίο τους υπολείπονταν πολύ λίγο από ένα όριο, για παράδειγμα από το «Λίαν Καλώς» (6,5 στα 10), ή από το «Αριστα» (8,5 στα 10). Επέλεγαν, λοιπόν, σε εναπομείναντα έως το πτυχίο μαθήματα να βάλουν «ρήτρα» με όριο τον συγκεκριμένο βαθμό, που τους εξυπηρετούσε για να βελτιώσουν τον μέσο όρο…
Αύξηση
Τα τελευταία χρόνια, όμως, παρατηρείται μία αύξηση των γραπτών με «ρήτρα» βαθμού ακόμη και από το πρώτο έτος φοίτησης. «Τώρα οι φοιτητές στοχεύουν στον καλό βαθμό από πολύ νωρίς. O πλέον διαδεδομένος βαθμός – όριο «ρήτρας» είναι το 7. Αλλοι ζητούν να κάνουν και εργασία, ώστε να ενισχύσουν τον βαθμό τους» τονίζει στην «K» η αναπληρώτρια καθηγήτρια της Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ευγενία Μπουρνόβα. Βασική αιτία είναι η επιβίωση στον … ανταγωνισμό του μεταπτυχιακού προγράμματος. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έκρηξη της ζήτησης, η οποία δεν μπορεί να καλυφθεί από τις προσφερόμενες θέσεις, παρ’ ότι κάθε χρόνο δημιουργούνται και νέα μεταπτυχιακά προγράμματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρυσι ο αριθμός των θέσεων σε μεταπτυχιακά έφθασε μόλις το 15% του αριθμού των αιτήσεων, αφού σχεδόν 70.000 πτυχιούχοι διεκδίκησαν μία από τις περίπου 10.000 θέσεις μεταπτυχιακών. Και αυτό παρά την αύξηση του αριθμού των μεταπτυχιακών, που από τα 51 εγκεκριμένα προγράμματα το 1993, έφθασαν τα 336 φέτος. H ίδια αιτία επίσης ισχύει και για τους πτυχιούχους, που επιδιώκουν να συνεχίσουν με μεταπτυχιακές σπουδές σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού. «Παρ’ ότι η πλειοψηφία των φοιτητών ξεκινά να βάζει ρήτρες από το τρίτο έτος, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι φοιτητές του δεύτερου ή και του πρώτου έτους υιοθετούν αυτή την τακτική. O λόγος είναι ότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση για μεταπτυχιακά, αφού αυτά αποτελούν ένα ακόμη εφόδιο στη δύσκολη αγορά εργασίας» επισημαίνει στην «K» η φοιτήτρια της Νομικής Σχολής Αθηνών κ. Αλεξάνδρα Λογοθέτη. Σύμφωνα με την ίδια, οι περισσότερες «ρήτρες» μπαίνουν είτε στα ευκολότερα μαθήματα, είτε σε συγκεκριμένα μαθήματα όπου οι φοιτητές επιθυμούν να εξειδικευθούν. «Είναι πλέον σαφές ότι το πρώτο πτυχίο δεν αρκεί, εάν κάποιος επιδιώκει μια καλή θέση εργασίας. Το πρώτο πτυχίο, μάλιστα, είναι υποβαθμισμένο ακόμη περισσότερο σε επιστήμες με την υψηλότερη ανεργία» προσθέτει η φοιτήτρια.
Συσσώρευση
«Η τάση αυτή αποτυπώνει και τον χαρακτήρα του εξεταστικού συστήματος στα πανεπιστήμια, που είναι απρόσωπο. Λόγω της συσσώρευσης των φοιτητών δεν μπορούμε να έχουμε μία καλύτερη σχέση με τον φοιτητή, ώστε να αξιολογήσουμε την απόδοσή του. Ετσι, όλα κρίνονται στην τελική εξέταση, όπου κάποιος φοιτητής μπορεί να μην αποδώσει όσο μπορεί. Πόσο μάλλον που τα όρια στην κλίμακα βαθμολόγησης είναι μικρά» προσθέτει ο καθηγητής Φυσικής και πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων ΔΕΠ, κ. Χρήστος Τρικαλινός. Βέβαια, δεν λείπουν – αν και λιγότεροι – και οι φοιτητές που βάζουν «ρήτρα» βαθμολόγησης από το πρώτο έτος φοίτησης, χωρίς συγκεκριμένο στόχο, μόνο επειδή έχουν εθιστεί στη βαθμοθηρία του λυκείου…
