Η χωροθέτηση τουρκικών πάρκων στο Αιγαίο δεν ήταν ποτέ μια εύκολη υπόθεση διότι σχετίζεται άμεσα με τη θεωρία περί «γκρίζων ζωνών» ελληνικής κυριαρχίας που έχουν αναπτύξει οι Τούρκοι μετά το 1996.
Σύμφωνα με αυτήν, νησιά που δεν αναφέρονται ονομαστικά στις συνθήκες της Λωζάννης (1923) και των Παρισίων (1947), δεν έχουν ποτέ αποδοθεί στην Ελλάδα. Οι δύο χώρες πρέπει να συζητήσουν το καθεστώς τους. Κυκλοφορούν διάφοροι άτυποι κατάλογοι με τα «γκρίζα νησιά» με πιο γνωστό τον λεγόμενο «EGAYDAAK» με 201 ελληνικά νησιά.
Οι Τούρκοι, όμως, αποφεύγουν να προσδιορίσουν επισήμως ποια είναι αυτά τα νησιά. Ο λόγος είναι ότι ο κατάλογος «EGAYDAAK» περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη Γαύδο και μερικά νησιά γύρω από την Κρήτη, καθώς και νησιά ανάμεσα στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα, δεκάδες μίλια από τις τουρκικές ακτές.
Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι τέτοιες διεκδικήσεις θα τους καταστήσουν καταγέλαστους στη διεθνή κοινότητα. Πολλώ δε μάλλον τώρα που διεκδικούν να πάρουν F-35 και να μπουν στην ευρωπαϊκή άμυνα.
Για αυτόν τον λόγο και ο χάρτης της «Γαλάζιας Πατρίδας» (που εμφανίζει με το ίδιο χρώμα με την Τουρκία όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου) κυκλοφορεί μόνον στο εσωτερικό της χώρας. Διεθνώς, η Αγκυρα έχει καταθέσει από τον Μάρτιο του 2020 στον ΟΗΕ έναν χάρτη που δεν αγγίζει την ελληνική εδαφική επικράτεια (πλην Καστελλορίζου…).
Με αυτή τη λογική, τα επίμαχα πάρκα στον χάρτη είναι δύο:
(α) Μία περιοχή μεταξύ Λήμνου και Σαμοθράκης την οποία διεκδίκησε η Τουρκία ως υφαλοκρηπίδα το 1973. Η περιοχή περιλαμβάνεται και στον χάρτη της Γαλάζιας Πατρίδας.
(β) Την περιοχή του συμπλέγματος του Καστελλορίζου που ο τουρκικός χάρτης του 2020 προς τον ΟΗΕ είχε ήδη εξαφανίσει.
* Ο κ. Αγγελος Συρίγος είναι καθηγητής Διεθνούς Δικαίου & Εξωτερικής Πολιτικής, Βουλευτής ΝΔ στην Α΄ Αθηνών.
