Εκείνο το Σαββατοκύριακο η κ. Αγκελα Μέρκελ είχε αποφύγει καθετί που μπορούσε να την αποσπάσει από το πρόβλημα που είχε αποφασίσει οπωσδήποτε να λύσει. Επρεπε επιτέλους να περάσει από όλες τις διαδικασίες, να αντιμετωπίσει όλους τους κινδύνους, ακόμα και τον ύψιστο κίνδυνο για έναν πρωθυπουργό, της απόρριψης από το Κοινοβούλιο και να εξασφαλίσει μια σαφή προοπτική για την πορεία της Ελλάδας μέσα στο ευρώ.
Επί μήνες είχε ταλαντευτεί ανάμεσα στα ευρωπαϊκά της αισθήματα και τον απερίγραπτο λαϊκισμό που σάρωνε την Ευρώπη απ’ άκρη σ’ άκρη και βέβαια και τη Γερμανία. Σοβαροί άνθρωποι, επιστήμονες, συνδικαλιστές, στελέχη της κυβέρνησης, έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον στην ευκολία του σαγηνευτικού για τον μέσο άνθρωπο επιχειρήματος: «Γιατί να δουλεύουμε εμείς τόσο σκληρά και να πληρώνουμε τόσους φόρους για να τα σπαταλούν οι ανίκανοι και διεφθαρμένοι Ελληνες;»
Η αλήθεια ήταν ότι το να υποστηρίζει τους Ελληνες συναισθηματικά γινόταν καμιά φορά πολύ δύσκολο. Κάθε φορά που αποδεσμευόταν μια δόση από το κολοσσιαίο δάνειο που σε μεγάλο βαθμό χάρη στη Γερμανία είχε εξασφαλιστεί για την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, η αντιπολίτευση, ο Τύπος, ένα μεγάλος μέρος της διανόησης στην Αθήνα, λυσσομανούσαν, και οι πιο βίαιες επιθέσεις αφορούσαν την ίδια προσωπικά. Την εμφάνιζαν με το χαρακτηριστικό μουστακάκι και τη στολή του Χίτλερ, ντυμένη με αγκυλωτούς σταυρούς και διάφορα άλλα τέτοια που συστηματικά διοχέτευε στο γραφείο της, η πρεσβεία από την Αθήνα και τα πρακτορεία ειδήσεων και κάθε μέρα σχεδόν δηλητηρίαζαν την ύπαρξή της. Πιστή καθολική, από μια οικογένεια που είχε υποφέρει από τον Χίτλερ, η Αγκελα είχε αναγκαστεί να περάσει τα νιάτα της ντυμένη με το μπλε πουκάμισο της FDJ και το κόκκινο μαντίλι του μαρξισμού-λενινισμού γύρω από τον κοριτσίστικο λαιμό της. Το να την κατηγορεί κάποιος ως χιτλερική ξεπερνούσε κάθε όριο. Ετσι τουλάχιστον πίστευε.
Τελικά, μέσα σε αυτό το οικογενειακό πλαίσιο που είχε επιλέξει χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα και χωρίς συνεργάτες κατάφερε να αποκρυσταλλώσει τις απόψεις της. Θα την έδινε τη μάχη. Κι αν δεν την κέρδιζε, τουλάχιστον θα έχανε με ψηλά το κεφάλι. Τηλεφώνησε στον γραμματέα της: «Πες του Παπανδρέου που ζήτησε να συναντηθούμε ότι μια καλή μέρα θα ήταν η Τρίτη, 27 του μηνός».
Ο γραμματέας φάνηκε να διστάζει: «Κυρία πρόεδρε, είμαστε μόνο 48 ώρες από τη συζήτηση στη Βουλή, η οποία θα έχει και ψηφοφορία». «Αυτό ακριβώς θα κάνω. Θα τα παίξω όλα για όλα. Αρκετά συμβιβάστηκα και προσπάθησα να κολακέψω τον ένα ή τον άλλο και τις προκαταλήψεις του».
Την Τρίτη, μετά τις συνομιλίες με τον Παπανδρέου, στον οποίο έκανε μια φανταχτερή υποδοχή, τον κάλεσε σε δείπνο και κάνανε και οι δύο δηλώσεις στον Τύπο που χαρακτηρίζονταν από απόλυτη αποφασιστικότητα. Δεν υπήρχε δρόμος πίσω. Η Ευρώπη ή θα κέρδιζε την υπόθεση της Ελλάδας ή θα έπαιρνε τον δρόμο της αβεβαιότητας και της διάλυσης.
Και έτσι και έγινε. Την Πέμπτη ύστερα από μια συγκλονιστική κοινοβουλευτική μάχη που θύμιζε παλιές δοξασμένες μέρες της Bundestag, η πλειοψηφία ενέκρινε το πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα με 523 ψήφους και η αντίθετη άποψη έλαβε μόνο 85 ψήφους που και από αυτούς οι 60 περίπου ήταν οι νεοκομμουνιστές του Guizi και του Lafontaine, που ούτε και αυτοί τόλμησαν να μιλήσουν κατά της Ελλάδας, αλλά μείνανε σε θεωρητικολογίες για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Είχε παίξει, είχε αγωνιστεί, είχε κερδίσει. Ηταν μια από τις σπάνιες τέτοιες μέρες στη δύσκολη αυτή χρονιά που της είχε επιφυλάξει τόσες απογοητεύσεις.
Το βράδυ στο σπίτι της, αφού βούρτσισε τα μαλλιά της, αισθάνθηκε την ανάγκη να τηλεφωνήσει στην πρεσβεία στην Αθήνα. Το τηλέφωνο σήκωσε ο ίδιος ο πρέσβης.
– «Μέρκελ εδώ. Είδες που έπρεπε να είσαι πιο αισιόδοξος; Τα καταφέραμε τελικά».
– «Συγχαρητήρια κυρία πρόεδρε».
– «Από αύριο θα έρθει και η τρόικα. Κοίταξε σε παρακαλώ να κάνεις ό,τι μπορείς να τους διευκολύνεις. Πώς είναι η κατάσταση εκεί;»
– «Σήμερα ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα», είπε ο πρέσβης. «Ελπίζω αύριο να είναι καλύτερα. Απεργούσαν οι δημόσιοι υπάλληλοι για λόγους που αφορούν την εργασιακή τους κατάσταση έναντι των νέων νομοσχεδίων που την επηρεάζουν».
– «Ποιο ήταν το ποσοστό επιτυχίας της απεργίας;» ρώτησε η Μέρκελ.
Ο πρέσβης σαν να κόμπιασε:
– «Ξέρετε, εδώ, όταν γίνεται απεργία, οι συνδικαλιστές καταλαμβάνουν τα υπουργεία, και όσοι δεν θέλουν να απεργήσουν, δεν έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν. Ετσι οι απεργίες έχουν πάντα ποσοστό συμμετοχής 100%».
– «Μα πώς καταλαμβάνουν τα υπουργεία;» ξαφνιάστηκε η καγκελάριος.
– «Βέβαια, υπάρχει κατοχυρωμένη στο Σύνταγμα η προστασία τόσο του δικαιώματος στην εργασία, όπως και αυτού της απεργίας…» κόμπιασε ο πρέσβης.
– «Και ο υπουργός πώς πάει στο γραφείο του;» αναρωτήθηκε η Μέρκελ.
– «Δεν πάει», απάντησε ο πρέσβης.
– «Και πού θα πάει η τρόικα; Πού θα συναντήσει τους υπουργούς;»
– «Θα το δούμε αυτό αύριο. Προς το παρόν το υπουργείο Οικονομικών είναι κατειλημμένο από τους υπαλλήλους ενός άλλου υπουργείου, του υπουργείου Ανάπτυξης, γιατί οι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών δεν θέλησαν να το καταλάβουν», εξήγησε ο πρέσβης.
– «Μαι τι μου λες; Αυτά είναι τρελές ιστορίες!» είπε η καγκελάριος.
– «Κυρία πρόεδρε, προσπαθώ να σας λέω τα πράγματα όπως είναι πάντα», είπε ο πρέσβης.
– «Και οι αποφάσεις για να απεργήσουν πώς παίρνονται;»
– «Απ’ ό,τι ξέρω, σε γενικές συνελεύσεις των σωματείων».
«Μετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι στις γενικές αυτές συνελεύσεις;»
– «Οχι, μόνο περίπου το 5%, και ψηφίζουν -συνήθως διά βοής- ό,τι έχει εισηγηθεί η ηγεσία, που είναι συνήθως κομματική».
– «Τι λες βρες παιδί μου;» είπε απορημένη η Μέρκελ, «περίεργο σύστημα».
– «Ναι», είπε ο πρέσβης, «αύριο θα υπάρχει και μια δυσκολία ακόμη, απεργούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς και δεν θα κυκλοφορεί ούτε λεωφορείο ούτε τρόλεϊ ούτε τρένο ή μετρό.
– «Τι λες; Κι εκεί συμμετοχή 100%;»
– «Ναι, με τον ίδιο τρόπο. Οποιος προσπαθήσει να εργαστεί, αποδοκιμάζεται και απειλείται ο ίδιος και η οικογένειά του, με σκοπό να τραπεί σε φυγή».
– «Και ο κόσμος τι κάνει; Θα πάρουν όλοι ταξί;»
– «Οχι, τα ταξί δεν λειτουργούν εκείνη την ημέρα. Οι ιδιοκτήτες τους κάνουν 48ωρη απεργία για να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους προς τους απεργούς στα μέσα μεταφοράς».
-«Οι οδηγοί, όχι οι ιδιοκτήτες» τον διόρθωσε η Μέρκελ.
– «Οχι, όχι, οι ιδιοκτήτες», επέμεινε ο πρέσβης.
– «Μα είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν να έχουν αλληλεγγύη εργοδότες με μισθωτούς, ταξί με μέσα μαζικής μεταφοράς; Είναι κομματική αυτή η σύμπραξη;» ρώτησε η Μέρκελ.
– «Δεν το νομίζω, είπε ο πρέσβης, τα σωματεία των μεταφορών είναι κυρίως σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά, ενώ οι ιδιοκτήτες ταξί ανήκουν στο αδελφό κόμμα του δικού σας, τη Ν.Δ. του κ. Σαμαρά, και ο πρόεδρός τους, ένας πολύ φανταχτερός τύπος, είναι και μέλος της ηγεσίας του κόμματος».
– «Δηλαδή εδώ συμπράττει η Ν.Δ. με τα κομμουνιστικά κόμματα;» ξαναρώτησε η Μέρκελ.
– «Οχι ακριβώς, εξήγησε ο πρέσβης, γιατί η Ν.Δ. έχει ψηφίσει στη Βουλή τον νόμο που αφορά την απελευθέρωση του επαγγέλματός τους, εναντίον του οποίου στρέφονται οι ιδιοκτήτες των ταξί».
– «Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ», του είπε η καγκελάριος, «ομολογώ ότι δεν έχω καταλάβει πολλά πράγματα, αλλά κουράστηκα και θα σταματήσω αυτή τη συζήτηση. Καλή σου νύχτα».
Βαδίζοντας προς το τραπεζάκι για να ετοιμάσει στον εαυτό της ένα δυνατό ποτό, η Μέρκελ είπε δυνατά στον εαυτό της: «Ich muss etwas mehr Mhe zu tun, um diese Griechen endlich verstehen». (Πρέπει να κάνω κι άλλη προσπάθεια για να καταλάβω επιτέλους αυτούς τους Ελληνες).
