Τον παλιό εκείνο τον καιρό, ζούσε στην Αράχωβα ένας αγρότης που το επώνυμό του ήταν Χατζηγεωργίου. Ο συμπαθής Αραχωβίτης είχε μια σχετική αδυναμία στο άλογό του, κι έτσι ένα νεφελώδες πρωί σκέφθηκε να του φτιάξει ένα δερμάτινο καπέλο με τρύπες στα αυτιά ώστε να μην ταλαιπωρείται πια η κεφαλή απ’ τη βροχή. Πλην οι λοιποί Αραχωβίτες ουδόλως εκτίμησαν την τρυφερή αυτή κίνηση – με το που είδαν το άλογο να περνά καπελωμένο, μετονόμασαν τον ιδιοκτήτη του σε «Αλογοσκούφη».
Ατυχώς για τους απογόνους του αγρότη Χατζηγεωργίου, το αστείο άντεξε στον χρόνο. Κι έτσι, μόνο ομοιοπαθούντες του Γιώργου Αλογοσκούφη θα ηδύναντο να φαντασθούν τι υπέστη ο σημερινός υπουργός ως παιδί, φέρων το εν λόγω επίθετο σε μία τάξη 30 πειραχτηριών στο ιδιωτικό σχολείο Ζηρίδη όπου εφοίτησε. Και σαν να μην έφθανε αυτό, σύντομα κακοποιήθηκε και το μικρό του όνομα.
Παλαιοί συμμαθητές επιμένουν πως το περιστατικό είναι πραγματικό: λίγο καιρό μετά που είχαν ακούσει στην τάξη πως ο Δημοσθένης έβαζε βότσαλα στο στόμα του για να βελτιώσει την ομιλία του, ο νεαρός Γιώργος συνελήφθη σε μία γωνία να εκφωνεί ένα μικρό λογύδριο πιπιλίζων πετραδάκια! Περιττόν να πει κανείς πως το σουρεαλιστικό στιγμιότυπο ταξίδεψε σ’ όλα τα ιδιωτικά σχολεία της Αττικής. Ατυχώς, και αυτό το αστείο άντεξε στον χρόνο: 40 ολόκληρα χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2004 που ο κ. Αλογοσκούφης υπουργοποιήθηκε, οι έτεροι βουλευτές ανήγγελλαν ο ένας στον άλλον το γεγονός με τη φράση «ο Δημοσθένης έγινε υπουργός!».
Οπερ ουδέποτε θα συνέβαινε αν ο προκάτοχός του, τσάρος της Οικονομίας, κ. Στ. Μάνος, δεν ετύγχανε και κυνηγός γαλάζιων ταλέντων. Εκείνος ήταν που του πρότεινε επί κυβέρνησης Μητσοτάκη να τον βγάλει από την καθηγητική ζούγκλα του μαυροπίνακα της ΑΣΟΕΕ, για να τον ρίξει σ’ εκείνη του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων. Η μετάλλαξη είχε μόλις συντελεστεί – έκτοτε, όταν τον ρωτούν «μα τι οικονομικά μέτρα είναι αυτά;», ο κ. Αλογοσκούφης απαντά «μα πια δεν είμαι οικονομολόγος… είμαι πολιτικός!». Το οποίο, έχει και την πιο λαϊκή του εκδοχή. Οταν εν μέσω τηλεοπτικού γυρίσματος μία γηραιά Αθηναία τον ρώτησε «πώς να ζήσω με 200 ευρώ;», ο υπουργός χαμογελαστά απεκρίθη «με 200 ευρώ; Δεν θα ζήσετε!».
Παρά το ατυχές της συνάντησης, ακόμη και τώρα, όταν ευκαιρεί την Κυριακή το πρωί τριγυρνά στις εκκλησίες ανά την Αθήνα, ώστε να βρει τους ψηφοφόρους σε κατάσταση πνευματικής ανάτασης μήπως και τους προσηλυτίσει στο ποίμνιό του που εσχάτως φυλλορροεί. Κι ίσως γι’ αυτό, όπως λέει, τις νύχτες, λίγο προτού ο Μορφέας αναλάβει δράση, η τελευταία του σκέψη είναι «μα γιατί δεν γινόμουν τραπεζίτης;». Για κάτι τέτοιες, δύσκολες στιγμές, στην υπουργική του τσέπη υπάρχει πάντα να τον παρηγορεί ένα i-Pod γεμάτο τζαζ, που του θυμίζει τα επαναστατημένα του νιάτα στον Τάμεση. Τότε που κάτω απ’ το ξανθό μαλλί -χαίτη διατηρούσε, αν όχι κόκκινες, τουλάχιστον μοβ πολιτικές ιδέες- διότι αν ανακατέψεις επαναστατικό κόκκινο και φιλελεύθερο μπλε, μοβ προκύπτει. Αλλο αν τελικώς η επαναστατική διάθεση πνίγηκε στη σκόνη του μαυροπίνακα.
Πλέον η μεγαλύτερη προσωπική μάχη του υπουργού είναι εκείνη με τη ζυγαριά, που τη χάνει τα βράδια στο ταβερνείο «Τηλέμαχος» της Κηφισιάς όταν συντρώγει φιλέτο νεροβούβαλου παρέα με άπειρους δημοσιογράφους, και την κερδίζει τα μεσημέρια στα κορτ του Αθλητικού Ομίλου Κηφισιάς. Διόλου παράξενο που αγαπημένος του συμπαίκτης τυγχάνει ο συνταξιοδοτημένος τσάρος της Οικονομίας κ. Γιάννος Παπαντωνίου. Το παιχνίδι μαζί του μοιάζει σαν προβολή στο μέλλον: εκεί έξω οι φορολογούμενοι ετοιμάζουν εκ νέου την Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά στον ΑΟΚ οι δύο τσάροι του ντράιβ και του ρεβέρ σχεδιάζουν το κοινό τους αύριο, με φόντο τη ρακέτα. Ολα δείχνουν πως τίποτε δεν μπορεί να μπει ανάμεσα σε αυτούς και το πρωτάθλημα για ηλικίες 50 plus.
Οσο για τις διαμαρτυρίες συνταξιούχων, τρίτεκνων και λοιπών οικονομικώς ατυχησάντων… εσχάτως ο κ. Αλογοσκούφης περιγράφεται ως «ο άνθρωπος που βλέπει τις πορείες να περνούν». Το μόνο βέβαιον είναι πως δεν φταίνε τα ενισχυμένα κουφώματα του γραφείου του πάνω απ’ την πλατεία Συντάγματος για το γεγονός ότι ουδέν αίτημα εισακούεται. Βλέπετε, εδώ και καιρό το παιδί που μεγάλωσε στην 3η Σεπτεμβρίου, προτιμάει το σούσι απ’ το σουβλάκι, αντί για τον Μπομπ Ντύλαν πάει στις συναυλίες του Μιχάλη Χατζηγιάννη και στις διακοπές δεν τριγυρνά πλέον μ’ ένα σακίδιο στο Μαρόκο όπως παλιά, γιατί τώρα έχει εξοχικό στο Υστέρνι της Πάρου, κι απ’ το μπαλκόνι του αγναντεύει είτε τη θάλασσα της Παροναξίας, είτε τον Θοδωρή Ρουσόπουλο στο δίπλα μπαλκόνι του δικού του εξοχικού. Οσο για την παλιά του κιθάρα, αυτή πλέον επιστρατεύεται μόνο για τις τηλεοπτικές ανάγκες αυτοβιογραφικών εκπομπών – την τελευταία φορά που ενεφανίσθη στην τηλεόραση μαζί της, τραγούδησε το στίχο του Ερικ Κλάπτον «In your pocket not one penny». Οπως όλα δείχνουν, επρόκειτο περί έμμετρης προφητείας για το οικονομικό μας μέλλον…
