Κύριε διευθυντά
Γιουκάλι είναι ένα νησί σχεδόν στην άκρη του κόσμου, είναι η χώρα των επιθυμιών μας. Ετσι περιγράφεται στο ομότιτλο τραγούδι του Γερμανοεβραίου συνθέτη Kurt Weill (1900-1950). Ενα κλασικό πανέμορφο έργο του 1934 σε στίχους Roger Fernay, που μιλάει για ένα φανταστικό νησί όπου όλα είναι όμορφα και ιδανικά. Το περιέλαβαν στο ρεπερτόριό τους και πολλοί Ελληνες τραγουδιστές, όπως η Τερέζα Στράτας, η Ελλη Πασπαλά, η Μαρία Φαραντούρη και ο Μάριος Φραγκούλης. Θυμήθηκα που πριν από σαράντα χρόνια περίπου στον Καναδά, θέλοντας να κάνω μία έρευνα για εργασία επισκέφθηκα την εκεί αρμόδια υπηρεσία. Οταν ο υπάλληλος ειδοποιήθηκε, σηκώθηκε από το γραφείο του και ήρθε στην αίθουσα όπου περίμενα να με ρωτήσει τι θέλω, ζητώντας και συγγνώμη για την καθυστέρηση!
Εξ αφορμής που λένε σκέφτηκα πόσο ιδανικά θα ήταν αν λειτουργούσαν έτσι και οι δικές μας κρατικές υπηρεσίες. Θα μπορούσαν φέρ’ ειπείν να διαθέτουν μία αίθουσα υποδοχής με άνετα καθίσματα, ευχάριστη διακόσμηση, λουλούδια στα βάζα και ίσως ακόμη διακριτική μουσική… Ο πολίτης θα κάθεται σε ένα τραπέζι και ένας υπάλληλος περνάει και τον ρωτάει ποιο είναι το πρόβλημά του. Αν ο ίδιος δεν μπορεί να το λύσει, σε λίγο ειδοποιημένος έρχεται στο τραπέζι ο πιο αρμόδιος. Μα γίνονται αυτά τα πράγματα, σαν να ακούω κιόλας τις αντιδράσεις στην «τρελή» σκέψη μου. Γιατί όχι; Ποτέ μη λες ποτέ. Ας δούμε τον τρόπο που οργανώθηκαν και λειτουργούν κάποιες τράπεζες τελευταίως. Ο-η υπάλληλος έρχεται στο ατομικό τραπέζι του πελάτη (σεπαρέ;) με έναν υπολογιστή και εκεί συζητούνται και λύνονται όλα τα προβλήματα. Και αν χρειασθούν κάποιες φωτοτυπίες, το φροντίζει ο ίδιος. Τέλος οι ουρές και οι διαπληκτισμοί σε λάθος γραφείο που σε παραπέμπει σε άλλο λάθος γραφείο.
Ευελπιστώ ότι θα γίνουμε μία μέρα κι εμείς ένα Γιουκάλι.
*Συνταξιούχος μηχανικός, Καβάλα
