Κύριε διευθυντά
Επιτρέψτε μου παρακαλώ να καταθέσω δύο απλές σκέψεις στην πρόσφατη πολυφωνία γύρω από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, που είναι «τόπος βουβής συλλογικής μνήμης και σεβασμού», όπως τονίζει σε σχετικό άρθρο του ο ιστορικός κ. Τάσος Σακελλαρόπουλος στην «Καθημερινή» καθώς και συγγραφείς, όπως η κ. Αθηνά Κακούρη. Το ένα αφορά την τρανταχτή, κατ’ εμέ, παράλειψη αναγραφής των ιστορικών ονομασιών, όπως Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Πλαταιές, Σαλαμίνα κ.λπ. όπου οι ένδοξοι πρόγονοί μας «εστόρεσαν δύναμιν» κατά του ασιατικού δεσποτισμού (Πέρσες κ.λπ.). Μάταια ο ξένος επισκέπτης προσδοκά να διαβάσει τέτοια ιστορικά ονόματα. Το ίδιο κι εμείς, που ως μαθητές πηγαίναμε εκεί με την παρότρυνση των φιλίστορων καθηγητών μας στο Γυμνάσιο.
Το άλλο αφορά τις πολλές ονομασίες των τόπων που σημάδεψαν τους αγώνες του Εθνους μας μαζί με τις νικήτριες συμμαχικές δυνάμεις. Αυτές δικαιολογούνται από τον ενθουσιασμό, την υπερηφάνεια και τον εθνικό παροξυσμό που κυριαρχούσαν τότε στις τάξεις των φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου, που είχαν την έμπνευση και τη δημιουργική έφεση για την κατασκευή του Εθνικού Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου.
*Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου
