Κύριε διευθυντά
Κάθε χρόνο οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου υπενθυμίζουν σε εμένα προσωπικά πόσο υπερήφανη πρέπει να νιώθω για τους εξής δύο λόγους:
Στο έπος του ’40, ο μοναδικός αδελφός της μητέρας μου και προστάτης της οικογενείας τους, έδωσε τη ζωή του για την πατρίδα μας. Το σώμα του έμεινε «πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές», ανάμεσα στα χιόνια και την παγωνιά, χωρίς να μπορέσει να ταφεί.
Στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, η οικογένεια του θείου και θετού μου πατέρα Δουράκη έδωσε σειρά σημαντικών αγωνιστών, και ο πύργος Δουράκη στη Μεγάλη Καστάνια είναι ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς πύργους της Μεσσηνιακής Μάνης και διατηρητέο μνημείο. Στις 11 Νοεμβρίου εορτάζεται μια άλλη σημαντική επέτειος, η επέτειος της λήξης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γνωστή ως «Ημέρα της Μνήμης».
Σύμβολο της θυσίας όλων αυτών που έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο έγινε η παπαρούνα, από τις παπαρούνες που φύτρωναν στις κατεστραμμένες από τους βομβαρδισμούς και τα χημικά όπλα πεδιάδες της Φλάνδρας στο Βέλγιο.
Εμπνευσμένη από το ποίημα «In Flanders Fields» («Στις Πεδιάδες της Φλάνδρας») του Καναδού John McCrae, το οποίο μιλάει για αυτές τις παπαρούνες και τις ψυχές αυτών που σκοτώθηκαν εκεί και ζητούν να μην ξεχαστεί η θυσία τους, καθώς και από την αναφορά σ’ αυτές τις παπαρούνες στο αντιπολεμικό βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη «Η ζωή εν τάφω», σκέφτηκα ότι στη σημερινή πραγματικότητα είναι οι τεράστιες πυρκαγιές που καταστρέφουν και θύματα είναι τα δέντρα και όλη η άλλη βλάστηση, τα ζώα και πολλές φορές και άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους.
Αγόρασα λοιπόν πολλά φακελάκια με σπόρους άγριας παπαρούνας, Flanders Poppies τις λένε εδώ στην Αγγλία, τα έβαλα μέσα σε μια γαλανόλευκη σακούλα μαζί με ένα συνοδευτικό γράμμα και με οδηγίες για τη σπορά τους και, μετά τη Θεία Λειτουργία και τη Δοξολογία για την 28η Οκτωβρίου που έγινε εδώ την Κυριακή στις 26 Οκτωβρίου στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σοφίας του Λονδίνου, τις παρέδωσα στον εφοπλιστή κ. Χατζηπατέρα ως εκπρόσωπο της Χίου, νησιού που επλήγη πρόσφατα από καταστροφικές πυρκαγιές και στον Ελληνα πρέσβη μας κ. Τσαούση, για να τις στείλουν να σπαρούν στα καμένα δάση εις μνήμην της φύσης που βρήκε τραγικό θάνατο. Μια άλλη γαλανόλευκη σακούλα, με το ίδιο περιεχόμενο και με κιτρινοπράσινες κορδελίτσες επιπλέον (τα χρώματα της κυπριακής σημαίας), παρέδωσα στον εκπρόσωπο της Κύπρου κ. Μιλτιάδη για να τις σπείρουν στις καμένες περιοχές της Κύπρου. Το όραμά μου ήταν αυτή η πρωτοβουλία, με αρχή από Ελλάδα και Κύπρο, να εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου οι πυρκαγιές έχουν γίνει πλέον μόνιμο φαινόμενο.
Το συνοδευτικό γράμμα μου περιείχε επίσης μία δική μου διασκευή του ποιήματος του McCrae με τίτλο «In Chios/Cyprus Woods» («Στα δάση της Χίου/Κύπρου»), όπου μιλούν οι ψυχές των δέντρων, της άλλης βλάστησης, των ζώων και ίσως και ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στις πυρκαγιές, με την παράκληση να σταματήσουν επιτέλους!
Ελπίζω να πραγματοποιήσουν το όραμά μου.
*Φιλόλογος, ψυχολόγος, Λονδίνο
