Κύριε διευθυντά
Δεν υπήρξα οπαδός του ∆ιονύση Σαββόπουλου, γιατί δεν μου άρεσε ο «ήχος» του γενικά: τόσο των στίχων του, όσο και της μουσικής του, και προπαντός της φωνής του· όμως τα απομνημονεύματά του, που σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησαν με τον τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», τα διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον.
Τελειώνοντας το διάβασμα, ίσως η πιο κυρίαρχη εντύπωση που αποκομίζει κανείς, είναι η αμείλικτη και αδυσώπητη αυτοκριτική αυτού του ανθρώπου, την οποία διατυπώνει με μοναδική ειλικρίνεια:
«Τσακωθήκαμε με τον Νταλάρα εξαιτίας μιας γαϊδουριάς μου», «Τις τσέπωσα ο χάλιας» (τις εκατό δραχμές που του εμπιστεύθηκε ευεργέτης του, να επιστρέψει σε πιστωτή του και δεν τις επέστρεψε), «θυμάσαι ποιον φέσωσες, τι τρακαδόρος, τι κλεφταράκος υπήρξες» («το καλό του να γράφεις τις αναμνήσεις σου»), «Αν δεν ήταν τα ελληνικά, θα ήμουν μουγγός» (το ότι δεν ήξερε καλά αγγλικά), «ήμουν ένας πατριαρχικός τύπος που βασανίζονταν από την ίδια την πατριαρχικότητά του» (για τη διακύμανση των σχέσεών του με τη γυναίκα του Ασπα), ή ακόμη «Χαστούκιζα τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά» και αρκετά άλλα.
Ενας τόσο ειλικρινής και σκληρός με τον εαυτό του δημιουργός, θα έλεγε κανείς ότι δικαιούται και με το παραπάνω, όταν βλέπει τις μικρότητες των συμπατριωτών του, να τους αποκαλεί «κωλοέλληνες»…
Εχει κανείς την υποψία πως: η σκληρότατη στάση και διαφωνία απέναντι στον εαυτό του αυτού του ανθρώπου, ίσως να υπήρξε και η πιο μύχια και απόκρυφη πηγή της δημιουργικότητάς του, την οποία εξωτερίκευσε (και εξωτερίκευε) όχι μόνο σαν γενναιόψυχη στάση ζωής: «Το γέρο Καραμανλή στα φοιτητικά μου χρόνια τον πολέμησα. Στα τριάντα μου τον παραδέχτηκα αυτόν τον άντρα», αλλά προπαντός, σαν μουσικό που έκανε χιλιάδες κόσμου να παρευρεθούν στην κηδεία του.
Οπως γράφει και ο Μπρούνο Βάλτερ (Περί της ηθικής δύναμης της μουσικής», εκδ. Ροές): «Ουσιαστικό στοιχείο της μουσικής είναι η προαναφερθείσα τάση της διαφωνίας να λυθεί σε συμφωνία».
Ο Σαββόπουλος, για πολύ κόσμο, κατόρθωσε επιτυχώς, τη «διαφωνία» του να την κάνει «συμφωνία» του.
*Κτηνίατρος, Καστοριά
