Κύριε διευθυντά
Και μόνο το γεγονός ότι έχει ξεκινήσει μια τόσο παθιασμένη αντιπαράθεση για το εάν πρέπει να διαφυλαχθεί ή όχι ο αυτονόητος ρόλος που έχει το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, δείχνει την υποβάθμιση στην οποία έχει περιπέσει ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας. Εχω την εντύπωση ότι η αντιπαράθεση στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι «εκτός θέματος». Το θέμα δεν είναι, φυσικά, εάν πρέπει η πολιτεία να σέβεται τις διαμαρτυρίες των γονιών που έχασαν άδικα τα παιδιά τους στο ατύχημα των Τεμπών, αλλά το εάν πρέπει να διαφυλαχθεί/περιχαρακωθεί ο ρόλος του μνημείου που είναι αφιερωμένος στην υπέρτατη θυσία: Την απώλεια ζωής υπέρ πατρίδας. Για τους γονείς αυτούς που στερήθηκαν τη δυνατότητα να θρηνήσουν (έστω «επί τάς») τις χιλιάδες σορούς των παιδιών τους που χάθηκαν στους πολέμους της χώρας μας, το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη αποτέλεσε, και θα συνεχίσει διαχρονικά να αποτελεί, μοναδικό και αναντικατάστατο σημείο αναφοράς. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ το στήσιμο ενός αντίσκηνου, ασχέτως του πόσο δίκαιη θεωρηθεί η διαμαρτυρία, χωρίς να απομακρύνεται άμεσα, κάτω από την Arc du Triomphe στο Παρίσι ή εντός του Neue Wache του Βερολίνου που εκπροσωπούν τα αντίστοιχα μνημεία σε Γαλλία και Γερμανία.
*Συνταξιούχος Παθολόγος
