Κύριε διευθυντά
Και ξαφνικά ο Αλέξης Τσίπρας επανέρχεται με φόρα, όπως με αγωνία καλούσε η Πόπη Τσαπανίδου: «Πρόεδρε έλα! Ελα με φόρα!».
Αλλά αυτή τη φορά έρχεται μόνος, διακηρύσσοντας ότι έχει αποβάλει «τα βαρίδια», ήτοι τους συντρόφους του, που τώρα τους θεωρεί μη ικανούς να ταξιδέψουν μαζί του στις θάλασσες «που για να τις ταξιδέψει κανείς χρειάζεται όχι μόνο τόλμη, αλλά και πείρα, και γνώση. Οχι μόνο καλό καπετάνιο, αλλά και άξιο πλήρωμα, με γερά χέρια και κοφτερό μυαλό». (Συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 12.10.25).
Πρόκειται για στελέχη που εργάστηκαν σκληρά να συν-δημιουργήσουν ένα κόμμα και να συμβάλουν στην εκτίναξή του στη διακυβέρνηση της χώρας.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του, αναφέρει: «…Και το 2019 τους παραδώσαμε μια Ελλάδα εκτός μνημονίων και επιτροπείας, με ρυθμισμένο χρέος, δεκάδες δισεκατομμύρια στα δημόσια ταμεία, δώδεκα συνεχή τρίμηνα ανάπτυξης, ενισχυμένη διεθνή θέση στα Βαλκάνια και την Ευρώπη».
Αλλά ό,τι νομίζει ότι πέτυχε στην οικονομία, το πέτυχε με τη σκληρή δουλειά του υπουργού του Οικονομικών, καθηγητή Ευκλείδη Τσακαλώτου. Οπως είναι γνωστό, ο κ. Τσακαλώτος χειρίστηκε την οικονομία της χώρας μας στα χρόνια της βαθιάς κρίσης. Θα έπρεπε να εφαρμόσει την οικονομική πολιτική της Ε.Ε. παρότι ο ίδιος πίστευε ότι θα «οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, στη διάλυση της Ευρώπης» και το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που «λειτουργεί ως ένας ζουρλομανδύας». [Βλ. Tsakalotos, «A Europe of two narratives» (2016)].
Για να αντέξει την τρόικα, χρησιμοποιούσε τη «νέα ομιλία» (newspeak), που εφηύρε ο ΣΥΡΙΖΑ στην επικοινωνία του με τον λαό. Αυτή τη «νέα ομιλία» περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ο Γιάννης Βλαστάρης στο βιβλίο του «Λεξικό χωρίς γραβάτα». Μπορεί κανείς να φανταστεί την αγωνία του όταν ήταν υποχρεωμένος να συναντήσει τους εκπροσώπους των «θεσμών», σε κάποια αίθουσα του ξενοδοχείου Χίλτον, ιδιαίτερα κάποιον που θα είχε ήδη καταναλώσει μερικά ποτήρια ουίσκι. Θα έπρεπε να ξεχάσει τη βαθιά του σπουδή στην πολιτική οικονομία του Καρλ Μαρξ και αυτός, ένας Οξφορδιανός μαρξιστής οικονομολόγος, να αναγκάζεται να εφαρμόσει μία τελείως αποκλίνουσα από τη δική του θεώρηση πολιτική οικονομία, που διαμόρφωσε… κάποιος Τζον Μέιναρντ Κέινς, από ένα κολέγιο με το όνομα Κέμπριτζ. Θα έπρεπε να τα υποστεί στωικά όλα αυτά, όπως και έγινε για το καλό της χώρας του.
