Κύριε διευθυντά
Η απουσία πολιτικών της Αριστεράς από την κηδεία, ενός πλην άλλων, και συγχρόνου βάρδου του ελληνισμού, του αείμνηστου ∆ιονύση Σαββόπουλου, πολλούς ξάφνιασε και πολλές ερμηνείες διατυπώθηκαν. Νομίζω ότι η εξήγηση βρίσκεται σε αυτό που λένε οι Γάλλοι, «οι Κομμουνιστές αγαπούν ό,τι ελέγχουν». Αλλά για τον Νιόνιο η στράτευση σε δογματικές αλήθειες ήταν κάτι το ακατανόητο. Αντελήφθη πλήρως ότι ο καιρικός μύθος της νεότητάς του ήταν κίβδηλος και ο άνθρωπος στην πρώτη του νιότη έχει κάτι το ανήσυχο και ακαθόριστο που τον τραβάει αδιάκοπα στις χίμαιρες.
Αλλά έρχεται η ενηλικίωση εις την οποίαν πλέον η ματιά είναι καθαρή, ο άνδρας ώριμος και ικανός πια να αντιληφθεί τον βηματισμό της ιστορίας και τα κύματα του μέλλοντος. Ετσι εγκατέλειψε τις ουτοπίες της νεότητος. Αυτό για το «Κόμμα» ήταν ανεπίτρεπτο και ασυγχώρητο, ιδίως αν είσαι ένας ιδιαίτερος, ταλαντούχος τραγουδοποιός με μεγάλη επιρροή στο πλήθος. Αλλά ο Νιόνιος ανεξάρτητο πνεύμα, ακολούθησε την τιμή και την υπόληψή του. Θα έλεγα λοιπόν ότι χωρίς να το γνωρίζει ακολούθησε έναν άλλο μεγάλο Ελληνα, τον Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος προέτρεπε: «Ζείτε μέσα σας όλες τις δυνάμεις που σας έδωκε η Ελλάδα, δουλεύετε μέρα και νύχτα, κατορθώσετε να κάμετε ένα στίχο γεμάτο ουσία και με τέλεια φόρμα. Ετσι μονάχα θα λύσετε, στην περιοχή σας, το πρόβλημα και θα δημιουργήσετε, στην περιοχή σας, νεοελληνικό πολιτισμό. Αγαπάτε κι εσείς, όπως κι εγώ, τον ∆ραγούμη».
Ας θυμηθούμε λοιπόν μία φράση του. «Μου αρέσει να νιώθω κι εγώ καμιά φορά πως είμαι ένας από τους περαστικούς άρχοντες του Ελληνισμού και πρέπει να περάσει κι από εμένα ο Ελληνισμός για να προχωρήσει». Αυτό αξιώθηκε και ο Νιόνιος, να είναι ένας από τους άρχοντες του ελληνισμού κι όπως θα έλεγε και ο Καβάφης, «ιδιότητα τέτοια δεν έχουν οι Θεοί τιμιωτέρα…».
*Μοναστηράκι Δωρίδος
