Κύριε διευθυντά
Πρώτα υπήρξε η πρωτοβουλία της βασίλισσας Φρειδερίκης, για να ακολουθήσει μία από τις πιο αγνές και αυθόρμητες μορφές πατριωτισμού, που γέννησαν οι εθνικές περιπέτειες της χώρας μας: Το πλέξιμο ως πατριωτική πράξη.
Ενδεικτικές οι ακόλουθες τρεις αναφορές που έπεσαν στην αντίληψή μου. Και, ελπίζω, χαριτωμένες.
Μια εφημερίδα της εποχής, στη στήλη της «∆ιά τας Ελληνίδας», παραθέτει σχέδια και πατρόν κάλτσας και γαντιού, με την επισήμανση: «Τα κατωτέρω σχέδια έχουν εγκριθεί υπό του Γενικού Στρατηγείου, ως τα πλέον κατάλληλα διά τον στρατόν. Παρακαλούνται, όθεν, αι Ελληνίδες να πλέκουν βάσει των σχεδίων αυτών!».
Αμιλλώμενες τα κατά κόσμον, δεν θα αργούσαν και κάποιες αδελφές μοναχές να λάβουν μέρος στην πάνδημη ανταπόκριση, όπως μαρτυρεί η επιστολή της μοναχής Ε.Β. προς τον «Σεβασμιώτατον Αρχεπίσκοπον», με ημερομηνία 26 ∆εκεμβρίου 1940. «…Πολλαί αδελφαί, ακροώμεναι τας ακολουθίας του όρθρου και του εσπερινού, πλέκουν. Αλλαι, κατά τας άλλας ώρας του ημερονυκτίου, γνέθουν, άλλαι ξαίνουν μαλλί… το Ηγουμενείον μας έχει μετατραπή εις εργαστήριον πλεκτικής».
Θαυμάστε και την επιστολή της νεαρής Ελπίδας προς τον αγαπημένο της: «(…) Πλέκουμε όλες στη γειτονιά και μη γελάς παρακαλώ… Η καθεμιά για κάποιον, μα η (…) για όλο το στρατό, η ζωηρή… (…) Απ’ της μικρής σου Ελπίδας τα δάχτυλα είναι φτιαγμένα τα πλεχτά που σου στέλνω. Το πουλόβερ άκομψο, μα χνουδωτό και το κασκόλ, μακρύ μακρύ τρεις βόλτες να το φέρνεις. Δεν είχα χνάρια… Τα χέρια κι η αγκαλιά μου που τόσο τα ψαχούλευες μου δώσαν τα μέτρα σου». Τι έχετε να πείτε για την, λες και έντεχνη, θαυμαστά αυθόρμητη τρυφερότητα που εκπέμπει αυτό το κειμενάκι;!
*Βούλα
