Κύριε διευθυντά
Ολοι μας πενθήσαμε και πενθούμε την απώλεια του ∆ιονύση Σαββόπουλου. Τα τραγούδια και η μουσική του διέτρεξαν έξι δεκαετίες ελληνικών κοινωνικών και πολιτειακών συγκρουσιακών μεταλλαγών. Η φωνή του μας τραγουδάει μιλώντας και ταυτόχρονα μας μιλάει τραγουδώντας. Από τα πρώτα τραγούδια τού «Φορτηγού» αισθανόμαστε ότι μας νοιάζεται, ότι θέλει να μοιραστεί μαζί μας. Του ανταποδίδουμε τα ίδια αισθήματα μέχρι σήμερα χωρίς φειδώ: είναι ο τραγουδοποιός μας, η γενιά μας θα τον αγαπάει πάντοτε.
Μεγάλη εντύπωση προξενεί πάντως το γεγονός ότι το πένθος διαπέρασε φράγματα γενεών, αγγίζοντας από τους ηλικιακά συνοδοιπόρους του μέχρι τη γενιά των εγγονών του. Ιδιαίτερη συγκίνηση αισθανθήκαμε ακούγοντας τα εγκάρδια λόγια τού εγγονού του μπροστά στη σορό του παππού του. Ο Σαββόπουλος δεν απολογήθηκε ποτέ για την αφοσίωσή του σε παραδοσιακές αξίες οικογενειακής και κοινωνικής ευθύνης. Η δύναμη της τέχνης του εμπνεόταν εν πολλοίς και από αυτές.
Το αυθόρμητο πένθος, η αβίαστη συμμετοχή μικρών και μεγάλων στη μουσική του, οι ανοιχτές αγκαλιές και τα δακρυσμένα μάτια προδίδουν την πανελλήνια ανάγκη αναγνώρισης μιας ηγετικής προσωπικότητας που μας μιλάει χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα, χωρίς να υποκύπτει στο δέλεαρ της λαϊκής φιλαυτίας. Η τέχνη του Σαββόπουλου εμπνέεται από την ιστορικότητα του ελληνισμού και μας προσκαλεί να την τραγουδήσουμε μαζί του. Οι ηγέτες άλλωστε δεν προέρχονται μόνον από τον πολιτικό κόσμο. Ο Μπομπ Ντίλαν αναγνωρίζεται αβίαστα σαν ηγετική μορφή της σύγχρονης Αμερικής. Στη χώρα μας η Σοφία Βέμπο αβίαστα αναγνωρίζεται σαν ηγετική μορφή της ελεύθερης Ελλάδας.
