Kύριε διευθυντά
Ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος, σε πρόσφατο άρθρο του για τη ρωσοφιλία στην Ελλάδα, υπέμνησε στην κυρία Ζαχάροβα ότι η Ελλάδα καταδίκασε τους Απριλιανούς πραξικοπηματίες σε θάνατο και οι περισσότεροι από αυτούς τελείωσαν τη ζωή τους στη φυλακή. Ε και λοιπόν; Το μόνο πραξικόπημα με νόημα και με διεθνές ενδιαφέρον ήταν αυτό κατά του Μακαρίου τον Ιούλιο του 1974 που επανέφερε τη δημοκρατία στην Ελλάδα και την Τουρκία στην Κύπρο.
Και είναι εύστοχος η παρατήρηση της εκπροσώπου της ρωσικής κυβερνήσεως ότι παρά τη συμφορά και τα δεινά που επεσώρευσε το πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο, η δημοκρατική Ελλάδα το άφησε ατιμώρητο, αρκεσθείσα να το χαρακτηρίσει «άφρον και εγκληματικό», τους δε υπαιτίους φρενοβλαβείς και άρα μη δεκτικούς ποινικού καταλογισμού.
Επειδή ο κ. Θεοδωρόπουλος εις το επίμαχον άρθρο του προκαλεί τους ρωσόφιλους αντιδυτικούς εθνικιστές (εις τους οποίους δεν περιλαμβάνομαι) να ψάξουν να βρουν μια περίπτωση που η Ρωσία βοήθησε την Ελλάδα, απευθύνθηκα σε έναν φιλελεύθερο κομμουνιστή φίλο μου να δώσει απάντηση στην ερώτηση. Μου είπε γρηγορότερα και από την τεχνητή νοημοσύνη τα εξής: «Στο πηγαδάκι των νικητών» του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για το μοίρασμα εδαφών των ηττημένων, προσπάθησε να «τρουπώσει» επιτηδείως και η Τουρκία, ως συνήθως, διεκδικούσα τα Δωδεκάνησα, τα οποία όμως ήθελε και η Αγγλία. Κατ’ ευτυχή συγκυρία την τελευταία στιγμή παρενέβη ο Στάλιν και τα έδωσε στην Ελλάδα. Να υποθέσω του λέω ότι και ο εμφύλιος ήταν έργο της πονηράς Αλβιώνος, ώστε η Ελλάς καθημαγμένη και εξουθενωμένη να μην έχει τη δύναμη να καθίσει στο τραπέζι των νικητών; «συ είπας», μου απαντά.
Εδωσε πολλά στην Ελλάδα η Ρωσία. Ας μην ξεχνάμε τον Καποδίστρια, του οποίου τη φυσική εξόντωση εφρόντισαν οι εδώ πράκτορες των Αγγλογάλλων, φίλων μας. Και ας μην ξεχνάμε επίσης και την Οδησσό της Ρωσίας, από όπου ξεκίνησε η Φιλική Εταιρεία, και όχι από το Μπάκιγχαμ ή τις Βερσαλλίες. Αυτά τα ολίγα εξηγούν εν μέρει γιατί η ρωσοφιλία είναι ενδημικό φαινόμενο της πολιτικής μας ζωής, όπως διαπιστώνει και ο εκλεκτός αρθρογράφος της «Καθημερινής», φαινόμενο που ενισχύεται όμως ή και μειούται από τη συγκυρία. Διότι η μεγαλύτερη συμβολή της Σοβιετικής ή μετα-Σοβιετικής Ρωσίας στην ευημερία και την πρόοδο του δυτικού κόσμου είναι το αντίπαλον δέος που εκπροσωπεί. Παρά ταύτα, ας μην παροράται το γεγονός ότι όταν η Αμερική θέλει να επεμπλακεί από κάπου, την αναπληροί η Ρωσία.
*Βριλήσσια
