Κύριε διευθυντά
Η σημασία της ιστορικής γνώσης που διακινείται στη σχολική τάξη και ανακυκλώνεται από γενιές μαθητών είναι δεδομένη. Προφανώς η σχολική ιστορία αποτελεί την «αποδεκτή» –εγκεκριμένη– από τους ιθύνοντες της εκπαιδευτικής πολιτικής εκδοχή αφήγησης των ιστορικών γεγονότων.
Στο πλαίσιο αυτό, μελετώντας κανείς παλαιότερα αλλά και σύγχρονα εγχειρίδια Ιστορίας αναφορικά με τη θεματολογία και κυρίως την έκταση που καταλαμβάνουν τα γεγονότα στο σώμα της αφήγησης, ανακαλύπτει ότι δεν αποτυπώνεται σε αυτά πάντα η καθαρή ιστορική αλήθεια, ενώ καλλιεργούνται και αναπαράγονται –σε μικρότερο βαθμό, βέβαια, από ό,τι στο παρελθόν– διάφοροι «εθνικοί μύθοι», η εγκυρότητα των οποίων έχει καταρριφθεί.
Εξυπακούεται ότι η ιστορική γνώση που παρέχεται στο σχολείο οφείλει να μεταβολίζει και να αναπλαισιώνει την ακαδημαϊκή ώστε να είναι έγκυρη, επιβεβαιωμένη από τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και δοσμένη με εύληπτο τρόπο.
Σε συνάρτηση, λοιπόν, με τις εκδηλώσεις μνήμης που διοργανώνονται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή μετά την 13η Οκτωβρίου –στις 13 Οκτωβρίου 1904 δολοφονήθηκε ο «πρωτομάρτυρας» Παύλος Μελάς–, η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει τα διαφωτίσει τους νέους για την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα μέσω της σχολικής ιστορίας.
Ο Μακεδονικός Αγώνας επισφράγισε την ελληνική παρουσία στη Μακεδονία εξοβελίζοντας από την περιοχή τον Βούλγαρο ανταπαιτητή της. Οι μαθητές της Πιερίας ή των Σερρών –στην περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας άλλωστε ακολούθησε εκ νέου βουλγαρική κατοχή κατά τον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με ανεπούλωτα τραύματα στον ντόπιο πληθυσμό– ίσως να γνωρίζουν κάποιες πτυχές του ανορθόδοξου αυτού πολέμου. Τα ελληνόπουλα όμως στο λεκανοπέδιο ή αλλού γιατί να χρεώνονται με τις ελλείψεις των σχολικών εγχειριδίων;
*Φιλόλογος – δρ Ιστορίας ΑΠΘ
